Fee Fi Fo Fum

...ή "Death at Carrefour".

Ότι πάσχω από οξεία (οξεία, όμως) οσφρήτιδα το υποψιάστηκα πριν μέρες όταν, μπαίνοντας μέσα ο χάσπας, έχοντας καπνίσει ένα τσιγάρο στο μπαλκόνι, ήταν να ππέσω χαμέ να λαχταρώ: "Μα άλλαξες μάρκα;;! Τι έκαμες;! Έπιασες ποτζείντα φτηνιάρικα τα ζολερά;;; ΑΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ ΡΕΞΕ ΤΖΕΙ, ΜΕΝ ΕΡΚΕΣΕ ΔΑ ΔΑ ΝΑ ΧΑΡΕΙΣ!!!". Μου απάντησε ότι τίποτα το διαφορετικό δεν έκανε και με λίγη καλή θέληση το συμβάν ξεχάστηκε.

Το κακό συνεχίστηκε για μερικές μέρες. Όποτε ξανάμπαινε στο σπίτι μετά από τσιγάρο, έθελα δήμμα. Υπήρξαν κι άλλα περιστατικά, κατά τα οποία έπιασα τον εαυτό μου να κοιτάει μανιωδώς γύρω γύρω να βρει την εστία του ζόλου και να απορεί.

Χτες στο σούπερμάρκετ, ήταν να πεθάνω. Επέρνουν που τα αλλαντικά, ήταν να φιρτώ. Eβρώμεν πεθαμένους. Επέρνουν που τα τυρκά, ήταν να φύει η κκελλέ μου. Εβρώμεν πόθκια. Στα λαχανικά, εδίαν μου το κτυπημένο μήλο, το λυμένο αγγούρι και το πατημένο μαρούλι. Στις ντομάτες, αλληθώρισα. Περιττό να σας πω για τα ψάρια και τις γατοσκυλοτροφές. Μυριζόμουν τα συστατικά των κονσέρβων και τι έφαγε το μοσχάρι πριν γίνει μπιφτέκι (να μεν πούμεν τζιαι καμιά λαφαζανιά νάshει action;). Μυριζόμουν πόσο ήπιε ο βούλγαρος που τύχαινε να ψωνίζει τα ίδια πράγματα με μένα και τον έβρισκα δίπλα μου σε όλους τους διαδρόμους. Μυριζόμουν τον κόπο και την κούραση της δουλειάς σε κάποιους άλλους (βλ. δρωματίλα). Μυριζόμουν ποια μωρά (αλλά και μεγάλοι) εθέλαν πέταμαάλλαμα. Αλλά μυριζόμουν και τους φρεσκολουμένους και έθελα να δώκω μες την αγκαλιά τους και να τους ζητήσω να με παίρνουν μαζί τους. Στα shampoo και τα σαπούνια ήταν υπέροχα... Έθελα να κατασκηνώσω. Ένιωθα όπως ο Μελ Κίψον στο What Women Want, που ήταν να κρεπάρει η τζιεφαλή του που τες γυναικείες σκέψεις που άκουε συνέχεια όπου επήαιννε. Πραγματικά. Ένιωθα ότι είχα πάνω μου ένα ραντάρ που μυριζόταν τα π-ά-ν-τ-α. Ένιωθα ότι είχα την Έκτη Αίσθηση (Ι smell dead people).

Σήμερα, όμως, απόλαυσα τη μυρωδιά των πεύκων στην παραλία με τα κίτρινα πλαστικά κρεβατάκια, την οποία δεν συνηθίζω γιατί τα κρεβατάκια έχουν μόνο μία στάση. Μπόνους: Όταν η μυρωδιά των πεύκων σας θυμίζει τουαλέτα, σημαίνει ότι το pine-perfumed παπί σας είναι μεν πετυχημένο, αλλά αλλάξτε το γιατί είναι κρίμα να σας συμβαίνει αυτό.

Απόψε έκανα ένα μίνι window shopping στη Μακαρίου: όπως τους shύλλους που they mark their territory, εδιούσαν μου ούλλες οι γωνιές τζιαι τα σοκάκια που σημαδευτήκαν, ιφ γιου νόου γουώτ αμήν. Mυρίζουμαι τα πάντα, μαν. Ξέρω πότε και με τι ελουθήκετε. Πότε και πόσο ήπιετε. Είμαι μες την πέτσα σας.

Αν έχουμε ωριλά στο ακροατήριο, παρακαλώ να μας πει αν γίνεται να μυρίζομαι και το μέσα της μούττης μου - πριν να μου γυρίσει (τζι άλλο).

Το μόνο που δεν μυρίζομαι είναι τα νύshια μου. Ψες, για παράδειγμα, ούτε υποψιάστηκα το μέγεθος της ανυποθεθκιάς (!!!ΜΑΝ, LIKE!!!) του Love Actually και συνεπώς έχασα 2 ώρες που τη ζωή μου (1,5 το έργο, και μισή να μεν το χωνεύκω).

Tέλος πάντων. Ως πάρατζει.