:(

Dang :(
Είχε θέση για το γραφείο μας στο Λονδίνο και δεν το έξερα και έληξε.

Πόσο είχα πεθυμήσει να μεν χρειάζομαι αυτοκίνητο για να κυκλοφορήσω... Να κόφκω ολόκληρα μίλια περπατητή τζιαι να θεωρώ ότι όσσον που εξέβηκα της πόρτας. Να σφίγγει η επιδερμίδα μου που την κρυαδούα. Να μεν δικλά κανένας να με δει. Ν' αγοράζω το pasta salad του Marks & Spencer τζιαι ένα ψημένο στήθος κοτόπουλου. Τα microwavable λαζάνια for one που το Safeway τζιαι το Tesco τζιαι το Asda. To enhanced patriotic feeling των παροικιακών και φοιτητικών συνάξεων. Tες τεράστιες μέρες του καλοκαιριού. Tα rock clubs (as in music, not climbing) όπου οι άνθρωποι χορεύουν (κτυπιούνται) αντί να κάθονται σαν όρνεα και να χάσκουν. Tα music festivals.

*sigh*

Speaking of which, γιατί πρέπει να πουλήσω το κορμί μου* για να πληρώσω ένα *%#@! αεροπορικό εισιτήριο; Τhat's the shitty thing about living on an/this island: you need a fortune each time you want to fly out. Τζιαι γιατί τα ταξιδιωτικά γραφεία λαλούν σου ότι εννά σε πιάσουν πίσω να σου πουν τζιαι εν σε πιάννουν ΠΟΤΤΕ;!

*sigh*

*πουλώ την τζοιλιά μου αν ενδιαφέρεται κανένας. Διώ την και μούγδι άμα είναι.