Ευτυχώς ή δυστυχώς, στο τρίτο έτος σπουδών μου (τω παλιώ καλώ καιρώ εκείνω) επέλεξα ένα μάθημα στο οποίο έπρεπε να παρακολουθούμε μικρά θεατρικά έργα από τηλεοράσεως και να γράφουμε κριτικές. Πρόσεξα, λοιπόν, ότι όσο πιο φάουσα και ψείρισσα ήμουν, τόσο πιο ψηλό βαθμό έπαιρνα. Ευτυχώς ή δυστυχώς, έμεινεν μου το αήπιν. Με τις ταινίες και τα βιβλία - έχω αναπτύξει σχεδόν μηδενική ανοχή στις τρύπες σεναρίων και στα λάθη.
Τις προάλλες πείστηκα να δω το Meet Joe Black (Brad Pitt, Anthony Hopkins, 1998) σε dvd χωρίς να έχω ενημερωθεί ότι είναι μια αργή λαφαζανιά για κωφάλαλους της Μογγολίας αλλά αντιθέτως ένα "πολλά καλό έργο" και από τα αγαπημένα του Χάσπα.
Βασικά (καπνίζω μπάφους και) γράφω ποστ γιατί α) δεν συνηθίζω να βλέπω λαφαζανιές, β) αν υποπέσει λαφαζανιά στην αντίληψή μου ξενερώνω και φεύγω και γ) δώσε τζιαι να δώσεις ευκαιρίες στο εν λόγω έργο, επεράσαν 3 ώρες τζιαι σαν εθώρουν έλειψεν. Συνεπώς, νιώθω dumpee αντί για το σύνηθες dumper (παρατημένος αντί για παρατάκιας) και αυτό με πλήγει.
Εξηγώ, λοιπόν, γιατί "αργή λαφαζανιά για κωφάλαλους".
Καταρχάς, "αργή" γιατί τους πήρε 3 ώρες να μας πουν ό,τι λέγεται άνετα σε 30 λεπτά. Κατά τους διαλόγους, στεκόντουσαν (κλασσικά;) ο ένας μπροστά που τον άλλο σε απόσταση αναπνοής, αρθρώναν 2-3 λέξεις κάθε 2-3 λεπτά, ενώ τα υπόλοιπα τα καταλαβαίναν χωρίς να τα έχουν πει. Ξύσε τζιαι να ξύσεις, έφκαλα τες πέτσες μου - πόσην ώραν ΜΑΝ!? Για κωφάλαλους, επίσης, γιατί ο Πιττ μιλούσε τη γλώσσα του σώματος, μάλλον της φάτσας μόνο.
Λαφαζανιά είναι οποιοδήποτε σενάριο/σκηνοθεσία δεν είναι μελετημένο ώστε να μην έχει τρύπες (εκτός αν πρόκειται για δεδηλωμένη ανάλαφρη κωμωδία). Στην προκείμενη περίπτωση, ο Θάνατος, υπό μορφή Βραδ Πιττ, γίνεται άνθρωπος και ξεναγείται στη γη από τον μελλοθάνατο Άντονυ Χόπκινς. Δηλαδή, όσες μέρες ο Πιττ κάμνει διακοπές με τον Χόπκινς, εν πεθανίσκει κανένας εις τον κόσμο, ανατρέποντας έτσι όλα τα στατιστικά που θέλουν πόσους ανθρώπους να πεθαίνουν από την πείνα ανά δευτερόλεπτο.
Εγύρισεν μου. Ίσως η μεγαλύτερη ανυποθεθκιά που έχω δει. Εξενέρωσα τζιαι με το Χάσπα που του άρεσκεν μίshιμου. Την επόμενη, μπήκα από περιέργεια στο ίντερνετ να δω τι κριτικές έχει πάρει αυτή η τchιοφτίαση, με την ελπίδα ότι θα δικαιωνόμουν: γενική βαθμολογία 6.8/10 (?!?!?!?) αλλά και ένα βραβείο για Worst Movie. Χα!
Μετά κι απ' αυτό, νιώθω αποκαμωμένη με τις σκηνοθετικές λαφαζανιές και στα πρόθυρα του να γίνω η Annie στο Misery του Stephen King. Η Annie είναι μια σάικκο που απήγαγεν τον αγαπημένο της συγγραφέα τζιαι ανάγκαζεν τον να της γράφει ένα βιβλίο χωρίς λαφαζανιές, του τύπου "τελειώνει η σκηνή με τον ήρωά μας να κρεμμολατchίζεται και η επόμενη ξεκινά με τον ήρωα να βρίσκεται απλώς στο χείλος του κρεμμού πριν το κρεμμολάτchισμα, που τελικά δεν συμβαίνει και γλυτώνει". Τέλλεια δική μου.
Αν γινόμουν ποτέ η Annie, οι απαιτήσεις μου θα περιλάμβαναν, μεταξύ άλλων:
1) αστραπές και βροντές να μη συμβαίνουν ταυτόχρονα.
2) το νερό στο ντους να μην τρέχει απρόσκοπτα ενώ να υποτίθεται πως κάποιος είναι μέσα και λούνεται
3) να μην ανάβουν την τηλεόραση πάνω στην είδηση που τους ενδιαφέρει και να την κλείνουν μόλις ακούσουν αυτό που ήθελαν
4) να μην είναι ξιουρισμένοι και γυαλοκοπημένοι μετά από μέρες ή μήνες κακουχιών και κατατρεγμού
5) να μεν στέκουνται φάτσα κάρτα για να κόψουν μιαν κουβέντα (αλήθκεια, ποιος στέκεται μπροστά που τον άλλο τζιαι μιλά του μες τα μούτρα;;;)
6) να μεν μιλούν στο τηλέφωνο με το που ξηπατούν και τον τελευταίο αριθμό, αλλά να το αφήνουν τάχα να κτυπά τζιαι λλίο
7) οι ταξιδιωτικές βαλίτσες να μην περιέχουν αέρα κουπανιστό, αλλά κάτι πιο βαρύ.
Και τέλος,
8) αν ο όμορφος και καλός πρωταγωνιστής κόψει άοπλος, αχάπαρος και παντελώς αβοήθητος στα χέρια των βαριά οπλισμένων, γυμνασμένων, αποκτηνωμένων κακών οι οποίοι μάχουνται να του πατήσουν το δακτυλάκι με το οποίο κρατιέται από το χείλος του γκρεμμού, ΝΑ ΤΟΥ ΤΟ ΠΑΤΟΥΝ ΤΖΙΑΙ ΝΑ ΠΠΕΦΤΕΙ ΤΖΙΑΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΙΣΚΕΙ
υ.γ. το "οι γεναίτζιες να ξηβάφουνται πριν παν να ππέσουν" μετά χαράς διαπιστώνω ότι περιορίστηκε στις ελληνικές και κυπριακές παραγωγές.
11 comments:
ahahahhahaaaaa, xazirin na pnio me ta corn flakes :D
Tin sigkekrimeni tainia tin eida kai ego, kaloutsiki tha elega. Aresen mou parapano to soundtrack tis gia na eimai eilikrinis :P
Oso gia ta points pou thigeis pros to telos, protino na ta kameis episimo eggrago kai na ta steiloume stous ipeuthinous. Pou ipografo??
Tρωω τζαι γω cornflakes:)
Eν συμπτωση?
Hahaha! Δυνατή!
Πρόσθεσε επίσης ότι:
α) Σε ΚΑΝΕΝΑ έργο δεν είδα τον πρωταγωνιστή να θέλει να πάει να αφοδεύσει. Να κατουρήσει μπορεί.
β) Όσες κακουχίες τζι'αν βιώσει η πρωταγωνίστρια, το make-up εν make-up!
γ) Γιατί όταν έρκεται η ώρα της ερωτικής πράξης, το πο-τζείνον μπαίννει στο πο-τ'άλλον αυτόματα χωρίς την ... απαραίτητη βοήθεια;
δ) Έχοντας θίξει σκηνές ερωτικής πράξης,γιατί το σουτιέν της ποττέ εν στακκάρει τζιαι να φκάλλει το ΠΑΝΤΑ με μεγάλη ευκολία;
ε) What about 'safe' sex? Στα έργα εν τα αφροδίσια νοσήματα παίρνουν ρεπό;
στ) Γιατί σε ΟΥΛΛΕΣ τες αμερικανιές προσπαθούν να μεταφέρουν το μήνυμα πως αν ο παπάς του μιτσή εν πάει να τον δει στον αγώνα του μπέισμπολ τότε ο μιτσής εννα πάθει ψυχολογικά;
Son: Where's my dad?
Mum: He couldn't make it honey...
Son: But he promised...
Mum: I know...
Ο Son φέφκει λυπημένος έτοιμος να φυρτεί του κλαμάτου.
Τελευταία απορία:
Πώς γίνεται να χρειάζεται ολόκληρη ομάδα επιστημόνων να λύσουν ένα φόνο στο CSΙ τζιαι η Jessica Fletcher η κοτζιάκαρη να τα 'λυεν μόνη της;
Tubemap eksiases oti stis americanies eno to zefkari mamietai oulli nixta to proi pou ksipnoun tin gomena piannoun tin oi antropes tziai kalifkei ta vizia tis.. me to sentoni.Tziai fori tziai make up tziai en ktenismeni tou kommotiriou.
κορούες προσοχή με τα σήριαλ σας ;)
τζείνο με το CSI έθελα να το πω τζι εγώ! Ότι ΠΑΝΤΑ μεινίσκει πίσω μια ίνα που το αυτοκίνητο τζιαι ΠΑΝΤΑ βρίσκουν με ακρίβεια ποιο αυτοκίνητο ήταν, down to the number plates almost.
τα γ) και ε) ττούπμαπ, κάμνουν τα, αλλά αλλάσσει το classification της ταινίας μετά...
καλώς τζιαι το shoefig
Eida to "meet joe black" tzai anteksa 10 lepta, itan na fyrtwwww!! To idio epatha me to "7 years in Thibet" tzai to "Birth" metin Nicol Kidman. Genikws, me eknevrizei to hollywood, otan kanei arges anousies tainies giati nomizei oti en "evrwpaikes" tzai art! Oi evrwpaikes re koumpare mou mporei nan arges alla tes pleistes fores exoun kati na poun goddamnit!
A mana mu re sike eisai polla psirissa! Eje lalw, esheis dikaio, alla etsi en polla diskolo na apoloauseis mian tainia..
Etsi pu periergeia ivres kamian na tis valeis dekari? Estw 9?? Sistis' mas, giati simainei enan aristourgima!
de to profil mou :)
to mission impossible areskei mou ektos pou ti fasi pou perigrafw pio panw, oti sto telos o kalos tom cruise ksefevgei apo vevaio thanato sta xeria twn kakwn - pfft (eshei fantastiko soundtrack)
entekari pairnei to butterfly effect 1 kai to beautiful mind
apo ta vivlia, ta dyo prwta pairnoun dwdekari (pou ta deka), eidika to prwto. Exei ena senario fantasias pou aneta tha mporouse na exei 39465238 trypes, alla den eshei oute mia
gi'auto egina kai toso psirissa, epeidi KSERO oti yparxei kai to teleio out there :]
η αλήθκεια είναι ότι εφοούμουν να πω ότι εν ψιλοβλακεία το έργο. Είδα το στα νιάτα μου μαζί με φιλενάδες τζι έπρεπε να δείχνω γοητευμένη που (ταινία του) Bradd Pit.
Ι FEEL FREE! Thnx sike!
Να προσθέσω στις ανυποθεθκιές ότι δεν είδα ποττέ ηθοποιό σε ταινία να κλαππώννεται σαν περπατά στο δρόμο ενώ ο κοινός θνητός (π.χ. μουά) σκοτώννεται συνέχεια τζαι στραβοπατά στα καλά καθούμενα(εκτός ίσως που τον Mr Bean που σκοτώνεται τζαι προκαλεί τζαι εθνικό επεισόδιο άμα λάχει).
"να μεν μιλούν στο τηλέφωνο με το που ξηπατούν και τον τελευταίο αριθμό, αλλά να το αφήνουν τάχα να κτυπά τζιαι λλίο"
χεχεχε, όντως, κλασσικό τζε πολλά ηλίθιο. Έν είδα το έργο, τζε ούτε νομίζω να το δώ δηλαδή, μετά που το πόστ σου. Θένκς! :)
Είδα το έργο τον περασμένο Μάη, μετά από πίεση ενός φίλου μου που επέμενε ότι εν τέλειο, είπα τζι εγώ, άτε, παίζει τζι ο Brad Pitt (που σαν ηθοποιός, ε, άτε, έσιει τζαι καλύτερους αλλά εν ωραίος visually), να το δούμε. Επίενε, επίενε, εν ετέλειωνε, εβαρέθηκα, εδιάγραφα sms που το κινητό, επία έκαμα φραπέ, επέστρεψα τζαι μετά ξαφνικά, ετέλειωσε.
Μεγάλη απογοήτευση...
Για το γενικότερο θέμα, εγώ βρίσκω πιο εκνευριστικές τες ιστορίες που κάπως ούλλοι γνωρίζουνται μεταξύ τους, τζαι μέσα που χίλιες οκτακώσιες είκοσι μια συμπτώσεις, ο πιο άσχετος φίλος του πρωταγωνιστή εν τζείνος που διά τη λύση στο πρόβλημα...
Post a Comment