Σκούπα vs Sike 1-0

Εν έshει έτσι πράμαν!

Αγόρασα προχθές μια ηλεκτρική σκούπα (κυπριστί χούβερ), την οποία ζήτησα να είναι πολύ δυνατή -"Θέλω να τα ρουφά ΟΥΛΛΑ"- και κατάλληλη για όλες τις επιφάνειες. Είχα βαρεθεί να σκουπίζω το διαμέρισμα με την manual σκούπα και να μην έχω ένα σκαλάκι απ' όπου να συντρολίσω τα σκουπιδάκια κάτω.

Ο πωλητής, λοιπόν, πλασάρει μου μια χρυσίζουσα πουshούρα σκούπα λέγοντας μου ότι είναι η πιο δυνατή (εντός budget) στην αγορά -"ούλλα τ' άλλα εν πελλάρες"- και, για να μου το αποδείξει, την βάζει στην μπρίζα και τοποθετεί την παλάμη του στην τρύπα (εκεί που πιντώνεις τα διάφορα ρουφηχτικά εξαρτήματα). Πατά και το ΟΝ και σηκώνει το χέρι του (αυτό που είχε πάνω στην τρύπα) ψηλά: η σκούπα, βυζακωμένη στην παλάμη του, απογειώθηκε όσο πήγαινε το χέρι του. Μιλούμε εσηκώστηκε 1,5 μέτρο πάνω που τη γη. O πωλητής στεκόταν εκεί, ως άλλος Ράμπο, με τη σκούπα όπως την τζιεφαλή της Μέδουσας στο χέρι του. Είχε και κάτι ανεμιστήρες γυρόν του και επαίρναν τον, το πουρλόττο στο background έλειπε. Έφυεν μου ένας αυθόρμητος αλαλαγμός.

Εν έθελα τίποτε άλλο. Έτριβα τα χέρια μου! Διαμέρισμα σου'ρχομαι!

Έρχομαι σπίτι και την στήνω όλο χαρά. Σκεφτόμουν τα σκονίδια που κλικκώναν στις γωνίες και άστραφτε το μάτι μου... Και μετά πάτησα το ΟΝ.

She's a PoSsEsSeD LiL sUcKeR man!!!

Ήταν να μου ρουφήσει το σπίτι! Άρπασσεν το πάτωμα τζι εν εξαπόλαν. Όπως το shύλλο που σε παίρνει περίπατο τζιαι μετά παλλουκώννει σε δέντρο να κατουρήσει τζιαι τραβάς τον τζιαι τραβά σε. Όπως τον γάρο τον κόντρη (wouldn't know, υπέθεσα ότι αυτό κάνουν οι γάροι οι κόντρηες); Όι ποντικούς - νυφίτσες εκάμαν τα shέρκα μου με 15 λεπτών δουλειά. Το δρώμαν έρεεν άφθονο, αν το αφαλάτωνα ήταν να είχαμεν chance.

Έshει 30 λεπτά που έκατσα τζιαι ακόμα πονώ τα κόκκαλά μου ούλλα. Σαν να τζιαι μόλις εφκήκα που το τελευταίο Harry Potter.

Πραγματικά, μπορώ να πω με βεβαιότητα, επόφκαλεν με. Εν έshει λάθος. Θέλω να την πάρω πίσω.

Ή να την πάρω για εξορκισμό.

Εξηγάτε μου (ΝΟΤ)

Πώς μπορούν να βάζουν τα εξής δύο πράγματα στην ίδια πρόταση -χωρίς να σπουρτούν- εννά πελλάνω:

α) Το κλειδί της λύσης είναι στην Άγκυρα.
β) Ζητάμε να αφήσουν τους Κύπριους ελεύθερους να βρουν μόνοι τους τη λύση με βάση τα δικά τους συμφέροντα.

(μεταξύ άλλων) Μάρκος Κυπριανού, στον Άστρα 25/8/2008

Τι πάτε μου τζιαι σε συνομιλίες τζιαι χάνετε τες ώρες σας τζιαι τες ώρες μας κύριοι; Αφού λαλείτε το τζιαι μόνοι σας ότι αν δεν εγκρίνει η Τουρκία, λύσην εν έshει. Αντί να περιπαίζεστε τζιαι να μας περιπαίζετε τζι εμάς, κάτσετε έβρετε λύσεις σε τόσα άλλα πράματα πον εις στο shέρι σας: Συγκοινωνίες, παιδεία, ναρκωτικά, βία, ανομβρία... Τζι αήστε τα μαγκιλλίκκια τζιαι τες πρωτοβουλίες.

:(

Dang :(
Είχε θέση για το γραφείο μας στο Λονδίνο και δεν το έξερα και έληξε.

Πόσο είχα πεθυμήσει να μεν χρειάζομαι αυτοκίνητο για να κυκλοφορήσω... Να κόφκω ολόκληρα μίλια περπατητή τζιαι να θεωρώ ότι όσσον που εξέβηκα της πόρτας. Να σφίγγει η επιδερμίδα μου που την κρυαδούα. Να μεν δικλά κανένας να με δει. Ν' αγοράζω το pasta salad του Marks & Spencer τζιαι ένα ψημένο στήθος κοτόπουλου. Τα microwavable λαζάνια for one που το Safeway τζιαι το Tesco τζιαι το Asda. To enhanced patriotic feeling των παροικιακών και φοιτητικών συνάξεων. Tες τεράστιες μέρες του καλοκαιριού. Tα rock clubs (as in music, not climbing) όπου οι άνθρωποι χορεύουν (κτυπιούνται) αντί να κάθονται σαν όρνεα και να χάσκουν. Tα music festivals.

*sigh*

Speaking of which, γιατί πρέπει να πουλήσω το κορμί μου* για να πληρώσω ένα *%#@! αεροπορικό εισιτήριο; Τhat's the shitty thing about living on an/this island: you need a fortune each time you want to fly out. Τζιαι γιατί τα ταξιδιωτικά γραφεία λαλούν σου ότι εννά σε πιάσουν πίσω να σου πουν τζιαι εν σε πιάννουν ΠΟΤΤΕ;!

*sigh*

*πουλώ την τζοιλιά μου αν ενδιαφέρεται κανένας. Διώ την και μούγδι άμα είναι.

Εξαπατήθην

Εξεπέρασα τη φάση του "Μια μέρα σαν επήαιννα έδωκα πας τον τοίχο", αλλά εξακολουθώ να διατελώ σε άρνηση για το μικρό αερόσακκο που άνοιξε στην κοιλιακή μου χώρα. Τώρα ισχυρίζομαι -σε σημείο που σχεδόν το πιστεύω- ότι πρόκειται περί πρηξίματος των υδροσωλήνων μου (άλλως, "επρήσαν μου τ' άντερά μου"). Για αγυμνασία, κουνοshυλλίαση ή λιμάγκρα ούτε λόγος. Γι' αυτό πήγα στο φαρμακείο και ζήτησα κάτι για το πόπρησμαν. Να σημειωθεί, δε, ότι ταυτόχρονα διατελώ σε άρνηση περί του τρόπου λειτουργίας των σχετικών φαρμάκων, ήτοι πίστευα ότι το πρήσμαν θα διαφύγει από τους πόρους του δέρματός μου χωρίς να το πάρει χαπάρι κανένας και το πρωί θα ξυπνούσα με flat στομάχι και, συνεπώς, φιδίσιο κορμί (οι κοιλιακές φέττες θα αυτοσχηματίζονταν καμιά εβδομάδα μετά, ας είμαστε ρεαλιστές).

Ακολουθώ ευλαβικά, λοιπόν, τις οδηγίες του φαρμακοποιού και παίρνω τα χάπια μου με κάθε γεύμα και με 10 σταυροκοπήματα όπως δεν αιφνιδιαστώ αλλά προλάβω να εκσφενδονιστώ εγκαίρως στο ...χώρο περισυλλογής σκυβάλων (τζιαμέ που κάμνουν γιόγκα τα σκύβαλα). Το βράδυ πάω κουνιστή και λυγιστή για ύπνο και ανυπομονώ να ξημερώσει για να αντικρύσω το υπερθέαμα...

...Έshει 10 (ΔΕΚΑ - TEN - DIX - ON - DIECI - DIEZ - DEZ - ZEHN - десять) μέρες που παίζω πουρού όπως το πλοίο τζι ο αερόσακκος καλά κρατεί. Κι ενώ εγώ σφυρίζω από όλες τις πάντες, ο ηρωικός Χάσπας σφυρίζει αδιάφορα.

Ούφφου τζιαι ούφφου >:[

Title? "Mrs"

Το λοιπόν, υπέκυψα στα βίτσια σας, τωρά κανονίστε να με εγκρίνετε να μεν νευριάσω.

Εθέλετε μου τα τηλέφωνα τζιαι τες διευθύνσεις των σχολείων που επήαμε. Εθέλετε μου τες χώρες που επήα τα τελευταία 10 χρόνια με τες ημερομηνίες τους. Εθέλετε να σας πω αν είμαι ειδικός στα εκρηκτικά τζιαι στα firearms, σαμπώς τζι ήταν να σας πω ναι. Εθέλετε να σας πω αν ήμουν ποττέ invloved σε τρομοκρατική ενέργεια, σαμπώς τζι ήταν να σας πω ναι τζιαι σαμπώς τζιαι εν θα το εξέρετε πιλέ. Εθέλετε μου non-refundable fee 90 ευρώπουλλα. Εθέλετε μου να τυπώσω τη μια φόρμα τζιαι την άλλη. Εθέλετε μου φωτογραφία σε άσπρο background, να μεννεν χρωματιστό, να μεννεν παρταλοφύτιλλο. Εθέλετε μου τα μμάθκια μου να θωρούν ίshια μπροστά, ούτε λλίο τζει ούτε λλίο δα τζιαι να απέχουν 25 μιλίμετρα που το bottom of the photo.

Εν μου είπετε πόσα μιλίμετρα θέλετε να απέχει το ένα μάτι που το άλλο.

Θέλετε με νάρτω στο interview στην ώρα μου τζιαι να μεν διανοηθώ νάρτω λλίο πιο γλήορα τζιαι να καρτερώ τζιαμέ. Θέλετε να στιτchιάρω τη φωτογραφία πας την αίτηση τζιαι το σιδερούι να μεν ιντζίζει πας τα μαλλιά μου.

Εννάρτω που Δευτέρας τζιαι κανονίστε να με πρήσετε.

smilies & quotes

http://www.freesmileys.org/smileys-basic-001.php

http://thefamilybiz.org/ezboard/emoticons/emoticons-a-f.html

pearl jam (gia margaritaria)

apou leipein o theos antonios leipei tzi i moira tou

Η αθλιότητα της πόλης

Η κοψονούρικη (τάχα κόφκει ο νους μου, όχι ο νούρος μου) διαδρομή που κάνω καθημερινά για τη δουλειά, μετά από πολλές μελέτες και επιστημονικές έρευνες, περνά μέσα από πάμπολλα στενά δρομάκια και καντουνάκια σε ήσυχες γειτονίτσες. Τίποτε δεν κινείται, συνήθως, εκτός από μένα και το πολύ-πολύ κανένα κάττο που πετάσσεται που τη μιαν αυλούα στην άλλη με κίνδυνο της ζωής του.

Τελευταίως, σε ένα που τα καντουνούθκια επάνω συναντώ έναν άνθρωπο ο οποίος κάθεται ανάποδα πας την καρέκλα (as in "the other way round", not upside down) στο βεραντίδιό του που είναι ακριβώς απέναντι από το ΑΛΤ όπου κάμνω για λίγο παύση. Σχεδόν κάθε μέρα την ίδια ώρα. Είναι καμιά εξηνταριά χρονών με τεράστια σκεμπέ και κάθεται και αγναντεύει το δρόμο.

Σε ένα αγγελικότερα πλασμένο κόσμο (ή αν ήταν ένα μίντζικο καταηshεμένο γερούι), θα τον χαιρετούσα, θα με χαιρετούσε και θα έπαιρνα ο καθένας το δρόμο μου.

Στο λιγότερο αγγελικά πλασμένο κόσμο που είμαστε, πάλι νιώθω την επιθυμία να τον χαιρετώ αλλά κάθε μέρα αναβάλλω το μέχρι την επόμενη.

"Ναι ρε, να τον shαιρετήσω τζιαι να καλομάθει τζιαι να μεν φεύκει που τζιαμέ!"

"Ήδη πρέπει να είμαι από τα highlights της ημέρας του, έννεν ανάγκη να δεθούμεν τζιόλας"

"Τέλλειωνε shαιρέτα τον άθρωπο, make his day, τζιαι... ως πότε εννά κάθεται τζιαμέ; Εννα κρυαδίσει να μπει έσσω"

"Ναι ρε, ξέρω εγώ ίντα πελλοί κυκλοφορούν; Να νομίσει πως τον θέλω τζιόλας τζιαι ρέσσω κάθε λλίο που τζιαμέ;;"

"Ή να shαιρεθκιούμαστεν κάθε μέρα τζιαι να συνηθίσει, τζιαι καμιά φορά ποννα μεν πάω δουλειά να τον έχω να κλαίει;"

"Ναι αλλά αν είμαι όντως η πιο σταθερή αξία στη μίζερη ζωή του, έννεν κρίμα; Γιατί να μεν του δώσω λίγη χαρά;"

"Τζείνος shαιρετά με τζι εννά κάμω εγώ το πρώτο βήμα;;;"

"Αν ήταν κανένας παίδαρος όμως εν ήταν να τον shαιρετάς;"

"Όι, γιατί ήταν ναν τζιέγκενος για να κάθεται τζιαμέ ούλλη μέρα"

Προς το παρόν, δικλώ τζιει τζιαι δα πας το ΑΛΤ τζιαι κάμνω πως εν τον θωρώ.

Ώσπου να δω τι να κάμω.

Τζιαι επίσης -αλλά μεν το πείτε- έshει μια εφτομάδα που πάω δουλειά με τα φλι φλο τα λαστιχένια

Ε, ΕΝ ΚΑΝΕΙ ΠΟΥ ΠΑΩ ΤΖΙΑΙ ΔΟΥΛΕΙΑ!

Σινε-εχθρ

Ευτυχώς ή δυστυχώς, στο τρίτο έτος σπουδών μου (τω παλιώ καλώ καιρώ εκείνω) επέλεξα ένα μάθημα στο οποίο έπρεπε να παρακολουθούμε μικρά θεατρικά έργα από τηλεοράσεως και να γράφουμε κριτικές. Πρόσεξα, λοιπόν, ότι όσο πιο φάουσα και ψείρισσα ήμουν, τόσο πιο ψηλό βαθμό έπαιρνα. Ευτυχώς ή δυστυχώς, έμεινεν μου το αήπιν. Με τις ταινίες και τα βιβλία - έχω αναπτύξει σχεδόν μηδενική ανοχή στις τρύπες σεναρίων και στα λάθη.

Τις προάλλες πείστηκα να δω το Meet Joe Black (Brad Pitt, Anthony Hopkins, 1998) σε dvd χωρίς να έχω ενημερωθεί ότι είναι μια αργή λαφαζανιά για κωφάλαλους της Μογγολίας αλλά αντιθέτως ένα "πολλά καλό έργο" και από τα αγαπημένα του Χάσπα.

Βασικά (καπνίζω μπάφους και) γράφω ποστ γιατί α) δεν συνηθίζω να βλέπω λαφαζανιές, β) αν υποπέσει λαφαζανιά στην αντίληψή μου ξενερώνω και φεύγω και γ) δώσε τζιαι να δώσεις ευκαιρίες στο εν λόγω έργο, επεράσαν 3 ώρες τζιαι σαν εθώρουν έλειψεν. Συνεπώς, νιώθω dumpee αντί για το σύνηθες dumper (παρατημένος αντί για παρατάκιας) και αυτό με πλήγει.

Εξηγώ, λοιπόν, γιατί "αργή λαφαζανιά για κωφάλαλους".

Καταρχάς, "αργή" γιατί τους πήρε 3 ώρες να μας πουν ό,τι λέγεται άνετα σε 30 λεπτά. Κατά τους διαλόγους, στεκόντουσαν (κλασσικά;) ο ένας μπροστά που τον άλλο σε απόσταση αναπνοής, αρθρώναν 2-3 λέξεις κάθε 2-3 λεπτά, ενώ τα υπόλοιπα τα καταλαβαίναν χωρίς να τα έχουν πει. Ξύσε τζιαι να ξύσεις, έφκαλα τες πέτσες μου - πόσην ώραν ΜΑΝ!? Για κωφάλαλους, επίσης, γιατί ο Πιττ μιλούσε τη γλώσσα του σώματος, μάλλον της φάτσας μόνο.

Λαφαζανιά είναι οποιοδήποτε σενάριο/σκηνοθεσία δεν είναι μελετημένο ώστε να μην έχει τρύπες (εκτός αν πρόκειται για δεδηλωμένη ανάλαφρη κωμωδία). Στην προκείμενη περίπτωση, ο Θάνατος, υπό μορφή Βραδ Πιττ, γίνεται άνθρωπος και ξεναγείται στη γη από τον μελλοθάνατο Άντονυ Χόπκινς. Δηλαδή, όσες μέρες ο Πιττ κάμνει διακοπές με τον Χόπκινς, εν πεθανίσκει κανένας εις τον κόσμο, ανατρέποντας έτσι όλα τα στατιστικά που θέλουν πόσους ανθρώπους να πεθαίνουν από την πείνα ανά δευτερόλεπτο.

Εγύρισεν μου. Ίσως η μεγαλύτερη ανυποθεθκιά που έχω δει. Εξενέρωσα τζιαι με το Χάσπα που του άρεσκεν μίshιμου. Την επόμενη, μπήκα από περιέργεια στο ίντερνετ να δω τι κριτικές έχει πάρει αυτή η τchιοφτίαση, με την ελπίδα ότι θα δικαιωνόμουν: γενική βαθμολογία 6.8/10 (?!?!?!?) αλλά και ένα βραβείο για Worst Movie. Χα!

Μετά κι απ' αυτό, νιώθω αποκαμωμένη με τις σκηνοθετικές λαφαζανιές και στα πρόθυρα του να γίνω η Annie στο Misery του Stephen King. Η Annie είναι μια σάικκο που απήγαγεν τον αγαπημένο της συγγραφέα τζιαι ανάγκαζεν τον να της γράφει ένα βιβλίο χωρίς λαφαζανιές, του τύπου "τελειώνει η σκηνή με τον ήρωά μας να κρεμμολατchίζεται και η επόμενη ξεκινά με τον ήρωα να βρίσκεται απλώς στο χείλος του κρεμμού πριν το κρεμμολάτchισμα, που τελικά δεν συμβαίνει και γλυτώνει". Τέλλεια δική μου.

Αν γινόμουν ποτέ η Annie, οι απαιτήσεις μου θα περιλάμβαναν, μεταξύ άλλων:

1) αστραπές και βροντές να μη συμβαίνουν ταυτόχρονα.

2) το νερό στο ντους να μην τρέχει απρόσκοπτα ενώ να υποτίθεται πως κάποιος είναι μέσα και λούνεται

3) να μην ανάβουν την τηλεόραση πάνω στην είδηση που τους ενδιαφέρει και να την κλείνουν μόλις ακούσουν αυτό που ήθελαν

4) να μην είναι ξιουρισμένοι και γυαλοκοπημένοι μετά από μέρες ή μήνες κακουχιών και κατατρεγμού

5) να μεν στέκουνται φάτσα κάρτα για να κόψουν μιαν κουβέντα (αλήθκεια, ποιος στέκεται μπροστά που τον άλλο τζιαι μιλά του μες τα μούτρα;;;)

6) να μεν μιλούν στο τηλέφωνο με το που ξηπατούν και τον τελευταίο αριθμό, αλλά να το αφήνουν τάχα να κτυπά τζιαι λλίο

7) οι ταξιδιωτικές βαλίτσες να μην περιέχουν αέρα κουπανιστό, αλλά κάτι πιο βαρύ.

Και τέλος,

8) αν ο όμορφος και καλός πρωταγωνιστής κόψει άοπλος, αχάπαρος και παντελώς αβοήθητος στα χέρια των βαριά οπλισμένων, γυμνασμένων, αποκτηνωμένων κακών οι οποίοι μάχουνται να του πατήσουν το δακτυλάκι με το οποίο κρατιέται από το χείλος του γκρεμμού, ΝΑ ΤΟΥ ΤΟ ΠΑΤΟΥΝ ΤΖΙΑΙ ΝΑ ΠΠΕΦΤΕΙ ΤΖΙΑΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΙΣΚΕΙ

υ.γ. το "οι γεναίτζιες να ξηβάφουνται πριν παν να ππέσουν" μετά χαράς διαπιστώνω ότι περιορίστηκε στις ελληνικές και κυπριακές παραγωγές.

Too sexy too soon?

Λοιπόν, χθες διάβασα τυχαία ένα απόσπασμα από ένα βιβλίο με τίτλο "So Sexy So Soon" και μου κίνησε την περιέργεια να το αγοράσω (http://www.msnbc.msn.com/id/26037851/). Πραγματεύεται ένα θέμα που είχα επισημάνει η ίδια προ πολλού και με προβλημάτιζε τα μάλα - "The sexualized childhood and how it affects kids younger than you think". Αφορά στο πώς οι ανήλικοι επηρεάζονται από την σεξοκεντρική/σεξοποιημένη κουλτούρα των ημερών μας και δίνει παραδείγματα από μικρά κορίτσια που θέλουν να ντύνονται με "σέξυ" ρούχα για να αρέσουν στα αγόρια, βάφονται, χτενίζονται, κάνουν δίαιτες να αδυνατίσουν ώστε να μοιάσουν σε "σέξυ" πρότυπα, καθώς και χειρισμούς ενηλίκων πράξεων και λόγων των παιδιών.

Πάει καιρός που διαμόρφωσα την άποψη ότι τα ΜΜΕ και η εύκολη σ' αυτά πρόσβαση από τους πάντες καταστρέφουν την κοινωνία. Μικρά παιδιά και έφηβοι μυούνται στον κόσμο της βίας, του σεξ, της μόδας, των διαίτων, των ενηλίκων γενικά, αλλά και ενήλικες τροφοδοτούν τα μυαλά τους με ανώμαλες/ψυχικά επιζήμιες ιδέες.

Για παράδειγμα, αν δεν υπήρχαν περιοδικά τύπου Cosmopolitan, Pink Woman κτλ, οι κορούες των 10-15 χρονών θα εξέραν "οχτώ στάσεις για να του πάρουν το μυαλό", "εφτά κόλπα για το κρεβάτι", "15 τρόπους να τον καλοπιάσεις", ή έστω "τι να φορέσουν φέτος για να είναι θεές";;; "Θεές"!!! Αν δεν υπήρχαν περιοδικά τύπου όμικρον Άντρας κτλ, θα εκαλλιεργείτο τόσο έντονη η επιθυμία στα αγοράκια πάσης ηλικίας "να τη ρίξουν", "να την πελλάνουν", "να την κάμουν να μεν ηξέρει πού παν τα τέσσερά της";;; Τζιαι μεν που πει κανένας για ανάγκες, γαίματα τζιαι ένστικτα, γιατί ακόμα κι αυτά έχουν το μέτρο τους. Σήμερα μιλούμε ότι ο νους μας εν πας το πράμα μας, για να μη γίνω αισχρότερη. Και σ' αυτό συμβάλλουν τα ΜΜΕ.

Πιο κάτω παραθέτω απόσπασμα του αποσπάσματος που διάβασα. Ακολουθεί ελεύθερη μετάφραση.

Sexual harassment at age 5?

Jason got into trouble one day when his kindergarten classmate Ashley came home from school and reported to her parents that Jason had told her that he wanted to “have sex” with her. Ashley’s parents, very upset, told her she should never play with Jason again, that he was a bad boy. They then contacted the teacher and the principal and demanded a meeting with Jason’s parents. All of the adults involved were concerned about what might be going on in Jason’s home for him to come up with such a comment at the age of five. In some circumstances, such comments from young children can be an indication of sexual abuse. The principal, a firm believer in the school’s Zero Tolerance policy that said any child who committed an act of aggression or violence was subject to suspension, was considering a brief suspension to teach Jason that he should never say such a thing.

Fortunately for little Jason, the school psychologist met with him before this could happen. She told him that some people were worried about what he said to Ashley. She asked him if he would tell her what he said and what he had wanted to do to Ashley. Jason instantly burst into tears. He sobbed, “I wanted to kiss her. I like her. I like her.” This was the first time anyone had bothered to ask Jason what he meant by what he said, a potentially damaging error on the part of the adults. They were all using an adult lens for interpreting what he said about sex, not a child’s lens. Often when adults think “sex,” children have something very different on their minds.

An important question to ask in this situation is to what degree Jason’s comment grew out of his efforts to make sense of the messages about affection, sex, and relationships that he might be getting every day from popular culture. While it is hard to answer this question in hindsight, in these times it’s probably safe to assume that the popular culture could very well have played a significant role. Had it not been for the school psychologist, he might have been punished for doing something he’d learned and internalized from those messages. Jason, as much a victim of the sexualized popular culture as Ashley, was also victimized by the adults’ fear and misunderstanding.

We can only be grateful that the psychologist found a way to connect with Jason, to hear his point of view. We can hope that Jason got the kind of support he needed to regain his self-confidence and to learn how to express affection for his peers in appropriate ways. We also hope that Ashley got help working through the misguided and disturbing response she got to Jason’s words from the adults around her.

A highly publicized story about a first-grader in the Boston area did not have such a happy ending. A boy was suspended from school for a week when a girl in his class reported that he touched her skin inside the waistband of the back of her pants. The Zero Tolerance policy in his school left no room to take into account the understanding or possible needs of this seven-year-old child. Once again, here is a child paying a high price for the new sexualized childhood and adults’ reaction to it. And both stories illustrate a very disturbing trend — as adults get more and more uptight about how the sexualized environment is affecting children, they end up ascribing adult intent to behaviors that would have been interpreted as “children just being children” in the past.

Η Ashley δηλαδή μια μέρα που σχόλασε που το νηπιαγωγείο, κατάγγειλε στους γονείς της ότι ο Jason ο συμμαθητής τής της είπε ότι ήθελε να "κάνει σεξ μαζί της". Όπως κάθε καλός λαομένος γονιός, οι γονείς της Ashleyς απαγορεύσαν της να κάνει παρέα μαζί του γιατί ήταν άτακτος και, επίσης, ζητήσαν από το Διευθυντή συνάντηση με τους γονείς του Jason για να συζητήσουν το τι μπορεί να συμβαίνει και είπεν έτσι κουβέντα το μωρό.

Για καλή του τύχη του Jason, τον είδε ο ψυχολόγος προτού προλάβουν οι ενήλικες να επιδοθούν στις υστερίες τους. Όταν ο ψυχολόγος τον ρώτησε τι εννοούσε μ' αυτό που είχε πει στην Ashley και τι ήταν αυτό που ήθελε να της κάνει, o Jason ξέσπασε σε κλάματα και είπε ότι ήθελε να τη φιλήσει και ότι του αρέσει η Ashley. Aυτή ήταν η πρώτη φορά που κάποιος έμπαινε στον κόπο να ρωτήσει το παιδί τι εννοούσε, "ένα δυνητικά ζημιογόνο λάθος από μέρους των ενηλίκων". Οι ενήλικες ερμήνευαν τα λόγια των παιδιών μέσα από τη δική τους σκοπιά, και όχι μέσα από τη σκοπιά των παιδιών. Συχνά, με τη λέξη "σεξ", τα παιδιά έχουν κάτι πολύ διαφορετικό στο μυαλό τους από ό,τι οι ενήλικες.

Αν δεν ήταν ο ψυχολόγος λοιπόν, ο Jason θα ετιμωρείτο για κάτι που έμαθε από τον καταιγισμό μηνυμάτων περί σεξ, τρυφερότητας, σχέσεων. Αυτός, όπως και η Ashley, θύμα αυτής της "ποπ κουλτούρας", θυματοποιήθηκαν επίσης από το φόβο και την παρερμηνεία των ενηλίκων.

Μ΄αυτά και μ΄αυτά, εγώ έμαθα ότι όταν ένα μωρό αμολήσει μια σοκαριστική "ανάρμοστη" κουβέντα, δεν πρέπει με κανένα τρόπο να του τη διούμε μες τα δόγκια ή να τσιριλλούμε όπως τους πελλούς ή να λάσσουμεν τζιαι να εκσφενδονίζουμε απειλές εναντίον του. Καλύτερα πρώτα να το ρωτούμε τι εννοεί με αυτό που είπε ή τι ξέρει ακριβώς για αυτό το πράγμα (είχε ένα άλλο περιστατικό με μωρό που ρωτά τη μάμμα του "What is a blow job?") και είτε που θα διαπιστώσουμε ότι το μωρό εν κάτι αθώο που πιστεύει ότι είναι (κάτι σαν αγάπη και φιλιά) είτε θα έχουμε την ευκαιρία να του εξηγήσουμε (χωρίς ωμότητες που θα το σοκάρουν, στο όνομα της δήθεν ειλικρίνειας και ανοικτομυαλοσύνης - my ass) ότι αυτά τα πράγματα είναι για τους μεγάλους και πώς μπορεί το μωρό να δείχνει την αγάπη του με κατάλληλους για την ηλικία του τρόπους.

Όπως αναφέρεται και στο απόσπασμα, διαφαίνεται μια ανησυχητική τάση: όσο οι γονείς γίνονται πιο αυστηροί και συνειδητοποιημένοι για το πώς η sexualized κοινωνία μας επηρεάζει τα παιδιά, καταλήγουν να προσδίδουν στις πράξεις/λόγια των παιδιών ενήλικο σκοπό και σημασία, ενώ στο παρελθόν αυτά θα παραβλέπονταν ως "τα μωρά είναι απλώς μωρά".

Βασικά, argh και argh κι αγνάντευε.

Place de Yiapanas ορμώμενη

Η Helen Black είπε θα διεξαχθεί δημοψόφισμα τον Οκτώβρη ανάμεσα στους δημότες της Λευκωσίας για το πώς καλύτερα να αξιοποιηθεί ο χώρος του παλιού ΓΣΠ (Χαραυγή online, top cyprus newspaper*).

Μόλις το ήκουσα, εχάρην ότι επιτέλους θα αποκτήσει υπόθεση η Χώρα. Somehow. Anyhow. Obese chance, όμως.

Για much-needed πάρκο, για παράδειγμα, δεν το βλέπω - ήδη έχουμε μεγάλο και ωραίο πάρκο και εκκοτσιανιάστηκε που τους Ασιάτες τες Κυριακές (καλά κάμνουν τα πλάσματα, αφού εμείς επηαίνναμεν μόνο για φωτογραφίες του γάμου). Έχουμε κι άλλα πάρκα, επίσης, αλλά πόσοι που μας ξέρουν πού κόφκουν ή έχουμε την κουλτούρα του πηγαίνειν εις αυτά;

M' αυτά και μ' αυτά και με τρία πολυπληθή και πολυσύχναστα υπουργεία γυρόν του, ίντα chance έshει να μεν γίνει ένα τεράστιο πάρκιγκ; Όπως εν τωρά δηλαδή, απλώς να ασφαλτωθούν οι χωματσιές τζιαι να μπουν τζιαι πεντέξι δέντρα (στους κορμούς των οποίων θα μπουν ταπέλες με νούμερα αυτοκινήτων των προνομιούχων).

Το πολύ-πολύ να λειτουργεί τη νύχτα ως θερινό σινεμά (εν ήδη τζιαμέ, έννε;) τζιαι να φρεσκαριστεί λλίο o Γιαπανάς.

Με την ευκαιρία, γήπεδα μπάσκετ, τέννις, μάππας κτλ. θα ήταν πολλά καλή ιδέα και όχι μόνο για το συγκεκριμένο χώρο. Με τόσο ξύλο που πέφτει τελευταίως με το παραμικρό (επειδή του έπαιξεν την πουρούν, επειδή επήρεν τον shύλλον θάλασσα, επειδή εζαοείδεν τον, επειδή γενικώς έshει κόμπλεξ), χώροι εκτόνωσης κρίνω ότι είναι απαραίτητοι. Όταν στη γειτονιά υπάρχουν χώροι για δραστηριοποίηση/εκτόνωση, έθθα κάθουνται ο μιτσιοί ούλλη μέσα έσσω να παίζουν Grand Theft Auto (και άλλα) ή να θωρούν τες συμμαθήτριές τους (και άλλες) σε video στο YouTube τζιαι μετά να φκαίνουν έξω τζιαι (αφού συνηθίσουν τα μμάθκια τους στο φως) να νομίζουν ότι έτσι εν ο κόσμος και αναλόγως να συμπεριφέρονται.

Απαιτώ όπως οι καθορισμένοι χώροι πρασίνου στις γειτονιές, που σήμερα φιλοξενούν κάτσαρα και τραμπάλες αγιωμένες, ανακαινιστούν (και πληθύνουν) πάραυτα!

υ.γ. είπα ότι εν καλή η ιδέα του δημοψοφίσματος; Έπρεπε να το κάμουν τζιαι με την Πλατεία Ελευθερίας - άτε μεν ανοίξω άλλες φάλιες τωρά.

*έτσι λαλεί που πάνω, άμαν μπεις...

Pissouri CY

Αν είχα ποτέ καμιά αμφιβολία κατά πόσον το Πισσούρι προφέρεται Πισσούρι ή Πιζούρι (κατά το Missouri, US), αυτή εξανεμίσθην με το που αποφάσισα να το επισκεφτώ για πρώτη φορά στη ζωή μου νύχτα. Εννοώ ότι το επισκέφθηκα για πρώτη φορά στη ζωή μου, και ήταν και νύχτα.

Μιλούμεν, εν θωρείς ίντζαν.