Αγχόνειρα

Ο αθρωπούης γεννήθηκε παντελώς ανώδυνα και χωρίς να θυμάμαι ούτε δευτερόλεπτο της διαδικασίας. Ευτυχώς εν όμορφος, σκέφτηκα. Και ευτυχώς κοιμάται όλη μέρα.

Εγώ συνεχίζω τη ζωή μου, ξεχνώ να τον ταίσω, να τον ποτίσω, να τον λούσω.

Τη δεύτερη μέρα από τη γέννησή του μου ζητά να του «αλλάτσω το ββακί» και τον διορθώνω, «πανί, εννοείς». Μου λέει ναι και τον αλλάζω. Λίγο αργότερα του δίνω ψωμί και το τρώει.

Την τρίτη μέρα από τη γέννησή του μου ζητά την τάδε κρέμα (ήξερε και είπε το όνομά της αλλά το ξέχασα) για το σύγκαμμα.

Νομίζω ότι για παιδί κάποιου που ξερανίσκει κάκτους, τέτοιες φάσεις είναι απολύτως φυσιολογικές.

Μου θυμίζουν το ανέκδοτο με τη συκιά της γριάς απ’ όπου κάθε νύχτα κάποιος της έκλεβε τα σύκα, οπότε στήννει καρτέρι μια νύχτα η γριά και όταν ανεβαίνει ο κλέφτης στη συκιά αυτή τον αρπάζει από τα κάστανα και τα τραβάει με μανία απαιτώντας να της πει ποιος είναι. Αυτός δεν μιλάει, δεν λαλάει, και ατού η κοτζιάκαρη να τα τραβά και να φωνάζει «πε μου ποιος είσαι ρεεεε», «πε μου ποιος είσαι ρεε λαλώ σου». Στο πολύ το τράβα-τράβα, ακούει να της λέει «ο.. ο... Για.. για.. για.. ννής..ςς». «ΠΟΙΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΕ» ουρλιάζει η κοτζιάκαρη ξανατραβώντας του τα. «Ο.. ο.. μου..μου..μουγγός.. μουγγός».

Και λίγο πριν ξυπνήσω βρήκα τον χάσπα να κοιμάται σε ένα συρτάρι και να έχει τέσσερα μάτια διαρρυθμισμένα α λα Γκουέρνικα.