Always read the label

Ένα label έχει πολλή δύναμη. Να σε κάμει να αγοράσεις ή να μην αγοράσεις κάτι. Πρόσφατα, ασπούμε, άρεσεν μου ένα ρούχο σε ένα αθλητικό κατάστημα. Όλως τυχαίως, όμως, είδα στο label ότι έλεγε Made in Turkey. «Άκυρο», λέω στην πωλήτρια που είχα στείλει να βρει άλλο νούμερο, «λέει Made in Turkey». Με κοίταξε με ύφος «Ννναι.... Και;;;». Εν ασχολήθηκα να επεκταθώ. Ο νούρος του επαναπροσεγγιστή εν ιshιώνει.

Btw, καμωμένα στη γαλοπούλα είναι και αρκετά πράγματα στο Παsh Παιγνιδοπωλείο.

Άλλος λόγος που κάποτε κοιτάζω τα labels είναι για τις οδηγίες πλυσίματος. Έτυχε τόσο σε ρούχα όσο και σε παιγνίδια του αθρωπουθκιού, το label να λέει «No wash. No dry clean. No iron. No nothing» - ε, τι να το κάμω; Να το φορώ μια ζωή άπλυτο; Εν το εγόρασα.

Το label είναι, επίσης, πολύ σημαντικό σε συσκευασίες τροφίμων. Αν είσαι αλλεργικός εννοείται ότι πάντα θα το διαβάζεις, καταντά τρόπος ζωής - τα πλείστα λένε με μικροσκοπικά γράμματα ότι «μπορεί να περιέχει ίχνη ξηρών καρπών». Ή σκόρτο, ή ξέρωγω τι. Ή αν νηστεύκεις, θωρείς αν έshει μέσα γάλα ή αυγό.

Θυμούμαι μια φορά στην Ελλάδα επέμενε ο αρφός μου να δοκιμάσω ένα συγκεκριμένο χυμό ροδάκινου τζιαι ότι «εν εξαναήπια έτσι πράμα». Ρε γιε μου δεν μου αρέσκει το ροδάκινο, όι να το πιεις τζι έννεν σαν τα άλλα που ξέρεις. Τέλοσπάντων, δοκιμάζω το. Όντως, ενόμισα εσηκώστηκα και αιωρούμουν 2 πόντους πάνω που τη γη. Ουάαααουυυυrgh, I purred. Ίντα θεϊκόν πράμαν εν τούτο;! Αποκλείεται ναν ροδάκινο, ξέρω την κτητζιαρόγευση του ροδάκινου and this ain´t it! Φρόσω ολοταχώς στο label. Πράγματι, έλεγε ότι ο χυμός αποτελείτο από 50τόσο% ροδάκινο και 40τόσο% χαshίshιμήλο. Έκτοτε, και επειδή στην Κύπρο κλασσικά φέρνουν ούλλες τις γεύσεις εκτός τζείνην που θέλω, γοράζω 2 διαφορετικούς χυμούς τζιαι σμίω τους.

Το κόμμα μου

Βασικά γυρέυκω ένα κόμμα που στο εθνικό μας θέμα να αναγνωρίζει ευθαρσώς ποιοι εκάμαν το πραξικόπημα τζιαι να τους αναθεματίζει (πιλέμου να μεν τους κάμνει μνημεία ή το όνομά τους σύνθημα τζιαι ΠΙΛΕΜΟΥ να μεν εύχονται χρόνια πολλά ο ένας του άλλου κάθε 15 του Ιούλη), να αναγνωρίζει ποιοι εκάμαν την εισβολή τζιαι να τους θέλει να φύουν όπως ακριβώς ήρταν (οκ, εν λλίο δύσκολο για ένα αλεξίπτωτο να πηαίννει πάνω-πάνω, αλλά ας έβρουν άλλο τρόπο), να μεν επιδιώκει να καταστήσει τους εισβολείς συνέταιρους σε ολόκληρη τη χώρα μου, να αναγνωρίζει ότι οι ελληνοκύπριοι εν η πλειοψηφία με διαφορά τζιαι ούλλοι οι άλλοι εν οι μειονότητες με διαφορά, να μεν υποστηρίζει ότι ένας ξένος (αν μη τι άλλο) λαός εν αδέρφια μας ή τουλάχιστον να υποστηρίζει ότι όλος ο κόσμος είναι αδέρφια μας (πιο ...χριστιανική προσέγγιση), να αναγνωρίζει ποιες εγγυήτριες δυνάμεις μας την εκάτσαν και ποιες όχι (ποιες;), να μεν θέλει ένωση με καμιάν άλλη χώρα εν έτι 2010 αλλά ταυτόχρονα να μεν αρνείται την ελληνική μας ταυτότητα τζιαι να μεν αιμορραγεί εσωτερικά και με πύο στη θέα της ελληνικής σημαίας ή στο άκουσμα του "η Κύπρος είναι Ελληνική". Να θεωρεί τη χώρα μου ως ένα ισότιμο μέλος ανάμεσα σε άλλα 26 μιας ένωσης, να ξέρει ότι η ψόφος της χώρας μου κάμνει την ίδια δουλειά με αυτήν μεγαλύτερων χωρών, να μεν εν ηττοπαθές και εθελόδουλο, να μεν φοάται να διαδηλώσει ενάντια στην κατοχή, να μεν διαδηλώνει με ευφημισμένα λογοκριμένα συνθήματα τζιαι να επιδιώκει που τα αλήθκεια τη λύση βάση των ψηφισμάτων του ΟΗΕ. Τζιαι να μεν φοάται να μιμείται τους Τούρκους στο να καταστρατηγήσει οποιαδήποτε συμφωνία έχει τύχει να κάμει η χώρα μου στο παρελθόν καταλάθος, παρά να προσπαθεί τάχα πάντα να φαινούμαστεν καλοί τζιαι πρόθυμοι. Επιτέλους ένα κόμμα που να καταλαβαίνει ότι μας περιπαίζει ο κόσμος ούλλος για τούτα που μέχρι σήμερα επιδιώκουμε.

Τζι επειδή μάλλον εννα χρειαστεί να κάμω δικό μου κόμμα, προς το παρόν θα περάσω με τούτο:

,

Ένα πρόχειρο soundtrack για το ζύμωμα των κιοφτέδων **άκυρο**

  
 
εν έshει σαν το καθίσι, εξαναείπα το.

update #1: Ok, σηκώνει αναθεώρηση το πράμα. Τώρα που σας γράφω είμαι φυτίλι, τα μαλλιά μου τζιαι τα ρούχα εν κολλημένα πάνω μου - not the ideal HACCP conditions για να τρίψεις πατάτες. Μόνο στο la isla bonita εκόψαμεν λλίην στράταν.

Μεν δεις show όμως, α!!! Έχω το πολλά.
Ούφφου, πρέπει να κάμω tour να με δείτε.
Πάμε να δούμε με τον κρομμυδομαϊντανό πόσην ώρα εννά μας φάει.
Αχαχαχαχ, εκαρκαλίστηκα! Έτρεξεν ένα δρώμα που το ζινίshι στη ράshη μου. 

update #2: Όι, όι, έννε ζωή τούτη. Εμεσομερκάσαμε τζιαι τίποτε εν εκάμαμεν. Σόρρυ πλεηλιστούα μου, θα σε βάλω μετά ποννά σφογγαρίζω (ποννάχω τζιαι "μικρόφωνο"). Τωρά για να φτυshήσουμε πρέπει να βάλουμε κάτι τέθκοιο:

Μια στάση εδώ

Κάμνω στάση τωρά. Όι εργασίας, ούτε του καμασούτρα.

Ο σωστός πρόλογος εν τούτος:

Έshει κάποιες κουβέντες που διάβασα κατά καιρούς σε διάφορα μπλογκς τζιαι εμείναν στο νου μου. Μια που τούτες εν μια πρόσφατη της she demon περί μάδερχουτ, ότι νιώθει σαν να "θέλεις να σταματήσεις τη ροή της ζωής σου και να κατέβεις στην επόμενη στάση. για μια μέρα". (Μια άλλη κουβέντα εν που πιο παλιά στο Τσαρτελλούι, για το που ποιαν μερκά βάλλει ο κόσμος το χαρτί της τουαλέτας πας το πραματίν του, με την άκρη πόξω ή πουμέσα; Όποτε ποταβρίζουμαι να κόψω χαρτί σκέφτουμαι το). Που λέτε, η κουβέντα με τη στάση ήβρεν με πολλά συμπάσχουσα (τζιαι κόμα το αθρωπούι μου εν μέλι, έννεν ποτζείνα τα εκκεντρικομωρά που σου φκάλλουν την ψυshή σου). Αλλά I have been needing my alone time for a while now.

Σήμερα, λοιπόν, εκαϊλησα να τον στείλω στη γιαγιά του την μακρινή. Εννάρτει ως τα πόψε, φυσικά - εκτός που το ότι γαλέφκει ακόμα, εν τον κιάρω να μείνει οβερνάιτ τζιαστ γιετ.

Η αλήθκεια επήαν να γεμώσουν τα μάθκια μου που τον έβαλλα μες το αυτοκίνητο. Έδωκα κάτι οδηγίες του χάσπα τζι εκατευόδωσα τους.

Μόλις εφύαν, ίσιωσα τζι εγώ. Επήα να ψουμνίσω 2-3 πράματα του μωρού, ενευρίασα. Ήταν αλέ-ππερέ το στοκκ, είshεν κάτι ξανισμένα δείγματα ποτζεί ποδά. Μα καλάν, πότε επρολάβαν να γίνουν ανάρπαστα;;; Να εβάλλαν τζιαι καμιάν έκπτωση της προκοπής;; Ένα απαράδεχτο 10% είshεν μόνο!

Μετά έπιαν με η λαλλαρίαση τζι εν επήα πούποτε αλλού.

Επήα μόνο στο σούπερμάρκετ (πριν μερικούς μήνες εθεωρείτουν ολόκληρη έξοδος που μόνο του τούτο), όπου στο διπλανό ταμείο είshεν μια γιαγιά, μια μάνα τζι έναν μωρό (1-2 χρονών). Η μάνα κάτι εξέχασε τζιαι επήεν να το φέρει τζιαι το μωρό άρκεψε να κλαίει γοερά. "Μάαμαααα μουυυυυυ!!!!! Μάαααααμαααααα μουυυυυυυυ!!!". Εφίρτηκεν. Η γιαγιά του: Εννάρτει ρε η μάμμα σου! "Μάαααμαααααα μουυυυυυυυυυυυυυυυυ!!!", εράιζζεν σου την καρκιάν σου. Γιαγια: Έτην ρε έρκεται!!! (με έρκετουν με ελαόνετουν). "ΜΑΑΑΑΑΑΑΑΜΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ ΜΟΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΧΟΥΥΥΥΥΥΥ!!!" Γιαγια: Ήσουν άταχτος τζι έφυεν!!! "ΜΑΑΑΑΑΑΑΑΜΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ ΜΟΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΧΟΥΥΥΥΥΥΥ!!!" Έτην ρε, έτην!! Έρκεται!! "ΜΑΑΑΑΑΑΑΑΜΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ ΜΟΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΧΟΥΥΥΥΥΥΥ!!!" Σιώπα ρε, μεν κλαίεις ρε. Έλα χυμό.

Έμπηκα στο αυτοκίνητο τζιαι εφίρτηκα που το κλάμα.

Μm-hm *nod*

ΕΝΗΜΠΟΡΩ ΝΑ ΘΩΡΩ ΜΩΡΑ ΝΑ ΚΛΑΙΣΙΝ ΤΖΙΑΙ ΝΑ ΜΕΝ ΤΑ ΑΓΚΑΛΙΑΖΟΥΝ. ΝΑ ΣΠΑΡΑΖΟΥΝ ΤΖΙΑΙ ΝΑ ΜΕΝ ΤΟΥΣ ΜΙΛΟΥΝ ΜΕ ΚΑΛΟΣΥΝΗ. ΗΣΟΥΝ ΑΤΑΧΤΟΣ ΤΖΙ ΕΦΥΕΝ;;;;;;!!!!!!!!!! ΓΟΥΩΤ ΔΕ ΦΑΞ ΙΣ ΡΟΓΚ ΓΟΥΙΘ ΓΙΟΥ ΓΟΥΜΑΝ.

Αντιλαμβάνουμαι ότι μπορεί να ακούγομαι υπερβολική, τζιαι ότι σπεύδω να λυπηθώ το εκάστοτε μωρό χωρίς να έχω υπόψη μου τι επροηγήθηκεν και αν επροηγήθηκεν κάτι, αλλά όπως τζιαι νάshει, ένα μωρό που κλαίει ΕΝΝΕΝ ευτυχισμένο. Τζιαι έχω μεγάλο issue με το child abuse. Πάρα πολλά μεγάλο. Τζιαι child abuse έννεν μόνο το να σπάζεις το μωρό στο ξύλο. Εν τζιαι η αμέλεια, εν τζιαι ηλίθιες δικαιολογίες "ήσουν άταχτος τζι έφυεν", εν τζιαι οι ασυνάρτητες τζιαι αυθαίρετες απειλές, εν τζιαι το να μεν αφήνεις ένα μωρό να κλάψει (ΜΕΝ ΚΛΑΙΕΙΣ ΡΕ, ΟΙ ΑΝΤΡΕΣ ΕΝ ΚΛΑΙΣΙΝ), εν τζιαι το να το ταΐζεις πελλάρες τζιαι να γίνεται μίλλης, εν τζιαι το να το ξαπολάς μπροστά που την τηλεόραση με τες ώρες, εν τζιαι το να του δείχνεις άπρεπες εικόνες.

Είδες, μιαν ομορκιάν: έδεσα το με το επόμενο ποστ που θα είναι περί τούτου. Εξεκίνησα το πριν 2-3 μέρες τζιαι έθελα να έβρισκα κάποια ντοκουμέντα πριν το ποστάρω.

Α, τζι ήρτα έσσω τζι έκαμα γουλειές :ζ (πουπάνω πουπάνω, μεν φανταστείς)

Εν έκαμα μανικιούρ, εν έκαμα πετικιούρ, εν έκαμα μάσκες ομορφιάς, εν εζωγράφισα. Αλλά ελούθηκα.

Με το πάσο μου.

Μέλιν.

Πάω να κάμω τα μαλλιά μου πριν νάρτουν (όι τα μαλλιά μου νάρτουν, οι αθρώποι μου). Το αθρωπούι φοάται με άμαν είμαι όπως το σεΐχη του Μπρουνέι (με τα μαλλιά τυλιμένα στον ττόρο).

The Monster Post

Tούτον εν το υπερπόστ που εμαείρευκα εδώ και 9 μήνες αλλά εν είχα ώρεξη [sic] να το κυκλοφορήσω. Ιτ ταζ τέηκ φορέβερ. Ξεκίνησα να το γράφω λίγο πριν τα Χριστούγεννα με σκοπό να το αναρτήσω όταν το αθρωπούι θα έκλειε ενός χρονού (εντός και εκτός κοιλίας συμψηφισμένων). Έχασα το deadline γιατί ήθελα να σκανάρω τα υπερηχογραφήματα τζιαι βαρκed. Μετά σκέφτηκα να το αναρτούσα με την ευκαιρία της άλλης μεγάλης εορτής της Ορθοδοξίας, 14 Φλεβάρη. Έχασα το τζιαι τζείνο. Βασικά εγύρευκα μια άλλη συμβολική al kinda περίοδο να το αναρτήσω αλλά αμελούσα. Τώρα νομίζω είναι η τελευταία ευκαιρία να το κάνω πριν κλείσει ενός (Εκτός Κοιλίας), οπότε και θα είναι λιγότερο πρωτότυπο (blindness of mine) να το αναρτήσω τότε: Αυτή τη βδομάδα κλείει 9 Eντός και 9 Εκτός! Δηλαδή, όσο καιρό έκαμε μέσα, έκαμε και έξω.

Όσοι εν εκάμαν ακόμα το προκαταρκτικό σκρολλ ντάουν για να δουν ώσπου πάει τούντο ποστ, έννεν ανάγκη να κάμουν: απλά συγκόψετε το μέγεθος της ανάρτησης που το μέγεθος του σκρολλοπραμάτου (όσο πιο μιτσή, τόσο πιο μεγάλη η σελίδα).

Καλάν άτε περιμένουμεν σε να κάμεις. Πάρκαρε δαμέ ύστερα, που πάνω που την κάτωθι εικόνα. Οκ, so εν κάμποσο. Ή που πιάνετε το ληξιό σας, σβήνετε τα κινητά τζιαι κάθεστε αναπαυτικά ή που φεύκετε τζι έρκεστε άλλην ώρα ή φεύκετε τζι εν ξανάρκεστε.

Τάδε έγραψα σε span ενός μηνός περίπου όταν έγινε ενός (Εντός και Εκτός):

Έχω πολλά bitch διάθεση τζιαι προσπαθώ να την εκτονώνω που μέσα μου. Τα fantastic fights δίνουν και παίρνουν. Εν με κανούν οι αφορμές που έχω, χαλιούμαι τζιαι με διάφορα υποθετικά σενάρια δικά μου. Πιχί, φαντάζουμαι ότι μου είπαν κάτι, ή εδικλίσαν τζι είδαν με κάπως, ή εκάμαν κάτι του μωρού, τζιαι τσακκώννουμαι πουμέσα μου. Το μόνο που μεινίσκει για τους έξω, εν η φάτσα μου η χαλασμένη που εν θωρκέται. Μan, άμαν είμαι μουτρωμένη είμαι ο αντίχριστος ποζαυλιασμένος.

Τζιαι πρήshιουμαι ΠΑΡΑ πολλά. Don’t look at me, don’t talk to me. Πρρήsshιουμαι με το loudness της μιας. Πρρήsshιουμαι με το φαχτοριλλίκκι της άλλης. Πρρρήssshιουμαι με τες βίδες της παράλλης τζιαι τες κυκλοθυμίες της τζιαι τα μούτρα τα θιγμένα τζιαι τες ειρωνείες που αποκρούω με "παιξοπελλισμό" για να μεν shιστούμε. Πρρρρρρρήηηssshhhιουμαι με τες ανακυκλωμένες κουβέντες της άλλης. Τζιαι τες δήθεν καλοπροαίρετες τζιαι ταπεινές γνώμες ΜΆΙ ΑΣΣ. Πρρρήsshιουμαι πάαααααααραα πολλά. Μεν μου μάshεστε. Μεν μιλάτε. Μεν σούζεστε. Μεν αναπνέετε.

Όι δαμέ, στην πιο πάνω (για όσους επαρκάραν δαμέ μετά το σκρολλ ντάουν) Τέσπα. Είπα να μεν bitchάρω. (τωρά τζιαι να πάει)

Πέρσι έτσι καιρό μπήκε στη ζωή μου ως υποψία, υπό μορφή δύο γραμμούων ον ε στικ. Όταν επιβεβαιώθηκε η ύπαρξή του, είχε μέγεθος σβαροφσκουθκιού, έπειτα έγινε charm για κινητό, μετά μπρελόκ και σιγά σιγά γυρίνος - κουρκουτάς - δεινόσαυρος - εξωγήινος - παχουμίου:))).

Που την ώρα που έμαθα ότι εγκυμονώ κινδύνους, I have been counting my blessings. Εγκυμονήθηκε απίθανα το αθρωπούι μου. Ούτε με ενόχλησε, ούτε με αshήμισε, ούτε με εδυσκόλεψε (το ότι εν εμπορούσα να βοηθήσω στη μετακόμιση ή να κόφκω τα νύshια των ποθκιών μου έννεν κατ’ ανάγκην αρνητικά). Ούτε απίστευτα φαγιά ήθελεν εν τω μέσω της νυχτός. Εδώσαμεν της θάλασσας μες τα φκια, επαίζαμεν ρακέτες, είχαμε το κρεβάτι το διπλό ττου αρσέλβζ, επαίζαμεν  ταμπουλέκκι τζιαι εδιασκεδάζαμεν. Εshαίρουμουν πάρα πολλά (χου, μι). Ήμουν (ένιωθα, τουλάχιστον) πολλά σέξυ θεία Λόλα έγκυος (βασικά η εγκυμοσύνη εβόλεψεν με να καλύψω τη σκέμπα μου με την οποία δεν ξέρω τι θα κάμω φέτος, είμαι πολλά desperate skembowife) τζιαι έφκαλα τάχα σέξυ φωτογραφίες οι οποίες δεν εφκήκαν (surprise) όπως τες είχα μες το νου μου και μπρος στον καθρέφτη. Άρεσκεν μου να περπατώ στο δρόμο τζιαι να μου παίζουν πουρού που πίσω (έχοντας δει θηλυκό με καυτό shορτούι) τζιαι να γυρίζω τζιαι να αντελοshιάζουνται με την τζοιλιά μου τζιαι να κάμνουν ότι έννεν τζείνοι που επαίξαν πουρού - ΧΑ ΧΑ ΧΑ. Σάκκαρζ.

Kαι μετά ήρθαν οι μέλισσες. Έφτασε η προβλεπόμενη μέρα γνωριμίας με αθρωπούι αλλά μας έδιωξαν από την κλινική εφόσον η κοιλία δεν ήτο έτοιμη διά να εξαπολύσει τον ένοικο. Επειδή, όμως, ετριβιτζιάζουμουν να γεννήσω συγκεκριμένη μέρα (για να μεν μου φάει τα δικά μου γενέθλια - στραβάρα μου), αρχίσαμε με το χάσπα το περπάτημα της ζωής μας, αφού σύμφωνα με επιστημονικές πηγές ("εν καλά που σου λαλώ") θα βοηθούσε στην έλευσή του (όι του χάσπα, του αθρωπουθκιού). Όντως, το επόμενο πρωί, το αθρωπούι αποφάσισε ότι θέλει να με δει που κοντά και να μου σφίξει το χέρι (τελικά εν το βυζί που έσφιξε, και been doing so ever since).

Ακολουθεί shιονούι. Θυμούμαι το σαμπώς τζιαι ήταν ο μέγας παshιαμάς τζιαι γελώ τζιαι είμαι πανευτυχής άμαν το διηγούμαι. Θυμούμαι, όμως, ότι that was an ass of a pain.  Θυμούμαι ότι που ένα σημείο τζιαι μετά εξέχασα γιατί είχαμε πάει κλινική τζιαι απλώς έκαμνα τες αναπνοές μου ώσπου να περάσει ο ass of a pain τζιαι να πάμεν έσσω μας. Μόνο όταν σε ένα σφίξιμο πάνω, επετάχτηκεν ένα αθρωπούι που πάνω (κάτω) μου and skidded to a halt, εθθυμήθηκα ότι εν για τζείντον λόγο που είχαμε πάει ("α ναι").

Ματάκια μου,

τζείνη την ώρα εν ήταν η πιο μαγική στιγμή της ζωής μου, όπως μου ελέαν ότι θα είναι. Αυτή θα είναι όταν δω τους Metallica live. Εν θυμούμαι τη φατσούλα σου μόλις σε εφέραν κουπεπωμένο κοντά μου, αλλά θυμούμαι που σκέφτηκα "φιουξ, εν άσπρος τζιαι καθαρός, όι πομαυρισμένος... τζιαι ίντα shείλη κότchινααα!!!". Εν σε εθώρουν καλά γιατί εβάλαν σε αμέσως στο στήθος μου να γαλέψεις τζιαι το βγιου που είχα εν ήταν ολοκληρωμένο.

Άγγελέ μου.

Νομίζω να κάμουμε ένα coffee break γιατί εν τελειώνουμεν με έναν κολάι. Να είσαστεν πίσω σε 5 ώρες. O καφές μας είναι D.I.Y. Αλλά τουλάχιστον εν πας το σπίτι (η διερμηνεία χρεώνεται).

Λοιπόν, εμαζευτήκαμεν όλοι; Τι;! Κουπανιείτε ακόμα;!


Εν θα ξεχάσω όμως τη δεύτερη φορά που σε είδα. Αφού έκαμες κάμποση ώρα στην αίθουσα νεογνών και θα ερχόμουν να σε πάρω, είχα άγχος ότι έθθα σε καταλάβω τζιαι θα αναγκαζόμουν να ρωτήσω ποιος είσαι ("ρεζίλι, άχρηστη μάνα, ουυυυυυ σιξιξιξ +++"), αφού εν σε είχα δει καλά ώστε να σε θυμούμαι. Τζιαι εξάλλου λαλούν ότι ούλλα τα μωρά εν τα ίδια. Καθοδόν προς την αίθουσα, αποφάσισα να το παίξω και καλά ότι σε αναγνώρισα ("κτυπάει κόκκινο το μητρικό ένστικτο"), ενώ αυτό που θα έψαχνα θα ήταν η χαρακτηριστική κουβερτούα που είχα δώσει για να σε σκεπάσουν. Μόλις μπήκα της πόρτας όμως, εν επρόλαβα να γυρέψω την κουβέρτα. Είδα σε εσένα πρώτο. Τη φατσούλα σου, να κοιμάσαι. «(   (  ((Εσύ είσαι)) )  )», τζιαι έκαμα ίσως το μεγαλύτερο grin της ζωής μου, ένιωσα τη φάτσα μου να αφταίννει. Πανέμορφε μου. Τη νύχτα εκάθουμουν τζιαι εθώρουν σε με τες ώρες τζιαι θυμούμαι που έστειλα μήνυμα του πάπη σου "en panemorfos a".

Εν σε εφαντάστηκα ποττέ έτσι άπαιχτο. Όσο ήσουν στην κοιλιά, έβλεπα μωρίστικες φωτογραφίες δικές μας (του πάπη, των θείων, κτλ) και επροσπαθούσα να προετοιμαστώ για το ενδεχόμενο να έμοιαζες με αυτές (με κάποιες ήθελα, με κάποιες όχι, χεχ). Ή επροσπαθούσα να σε συγκόψω που τους υπέρηχους. Αιφνιδίασες με, όμως. Εχάζευκα σε με τες ώρες (με διαλείμματα για γάλεμμα). Τζιαι εγέλας τζιαι στον ύπνο σου τζιαι εν είshες λάθος. Απίθανε μου.

Επιτέλους είχαν γεμώσει τα ρουχούθκια που σε επροίτζιηζα ώσπου νάρτεις. Πολύ σύντομα όμως εξιshείληζες που μέσα τζι έθελες άλλα πιο μεγάλα. Τωρά φορείς ρουχούθκια τριπλασίου νούμερου για την ηλικία σου. Ο γιατρός είπεν εν πον καλό το γάλα μου. Οι "ειδήμονες" κόμα λαλούν ότι εν φτανό. Φτανοί είσαστε.

 

Άγγελέ μου.

Εξελίσσεσαι σε ό,τι πιο ωραίο έχω δει στη ζωή μου. Άμα γελάς, εν έshει έτσι πράμα. Τρέφω απέραντο δέος για το σώμα μου, που έπλασεν έτσι πράμαν. Είμαι, επίσης, πολλά συγκινημένη με τα βυζιά μου: προσφέρουν σου την ανώτερη τροφή στο σύμπαν τζιαι πιτούν την όπως τα πέκκα του κήπου. Καμιά φορά ενώ τρώεις μπορεί να διερωτηθώ «ρουφά γάλαν τωρά να πούμεν;!» τζιαι η απάντηση έρκεται σε λλίο που κάμνεις διάλειμμα τζιαι γυρίζεις πάνω ολόγαλος τζιαι χαμογελάς μου.

Απίστευτε μου.

Ρωτούν με αν άλλαξε η ζωή μου που τη γη ως τον ουρανό ("α;α;") τζιαι αν δεν βαρκούμαι απαντώ πως όι, εν νιώθω ότι και καλά ήρθαν τα πάνω κάτω ή ότι είμαι overwhelmed. Υπήρξα πολλά στωική, όπως και με όλες σχεδόν τις εξελίξεις στη ζωή μου, και απλώς ένιωθα ότι άλλαξα πόστο στη δουλειά, ότι τώρα η δουλειά μου ήταν να σε φροντίζω αντί να τρίφουμαι πας το στύλλο. Σαφώς και τα νέα μου καθήκοντα ήταν, well, νέα και απαιτητικά, αλλά τα δέχτηκα και τα επιτέλεσα και επιτελώ χωρίς πολλύν κύριελέησον. Σε τούτο, βέβαια, βοηθάς κι εσύ, γιατί ήσουν ανέκαθεν υπέροχο αθρωπούι, εργοστασιακό, προγραμματισμένο. Ούτε ετσιρίλλας μέρα-νύχτα, ούτε με άφηνες ιδιαίτερα άγρυπνη, ούτε ιδιότροπος ήσουν, ούτε unhappy.

Επίσης ρωτούν με -μάλλον, ζητούν επιβεβαίωση- αν τωρά απέκτησε σκοπό και λόγο η ζωή μου ενώ πρώτα ήμουν σαν την άδικη κατάρα ("α;α;"). Ο σκοπός που απέκτησα είναι να σε κάμνω να γελάς. Άδερ δαν δατ, εν νιώθω ότι η ζωή μου πριν ήταν ανούσια. Ακόμα τζιαι να ήταν, εγώ εκαραέβρισκα την.

Άγγγγελέ μου.

Θέλω να ξέρεις (αλλά εννάν δύσκολο να το καταλάβεις κατά τα πρώτα 18 χρόνια της ζωής σου) ότι που τη στιγμή που συνελήφθης επ΄αυτοφόρω έκαμνα ό,τι είναι καλύτερο για σένα. Έτρωα πολλά χάμπουρκερ που σου αρέσκαν, επερπατούσα, εκολυμπούσα, έπινα τες βιταμίνες μου, εν έπινα αναψυκτικά/ποτά/καφέ, ετραγουδούσα σου, εμιλούσαμε, έβαλλα σου μουσικούα, εν σε εβίασα νάρτεις (λλίο περπάτημα πριν την άφιξή σου ήταν για να σε διευκολύνω τζιαι όι για να σε σκορσάρω), ήθελα νάρτεις όποτε ήσουν έτοιμος, εν εφώναζα (νομίζω) που τον ass of a pain για να μεν λαωθείς τζιαι στραφείς πίσω τζιαι εσυνεργάζουμουν για να μεν μαγκώσεις πούποτε μεσόστρατα. Κάποιος Up There έστειλε μας τζιαι άφθονο υπέροχο γάλα μούχτι, τόσο που πνίεσαι (κατά τ’άλλα «ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΦΤΑΝΥΝΕΝ$%@£$%#£%"£4554795). Εν σε άφησα ποττέ να κλαίεις δήθεν για να μεν μάθεις στο πιάσμα (οΙ νΕυΡεΣ ΜοΥ με τούντην κουβέντα). Μόλις κατσιαρίσεις είμαι πουπάνω σου. Εν θα ξηχάσω την εφιαλτική φορά που σε βρήκα παρατημένο στην αίθουσα νεογνών να φίρνεσαι που το κλάμα τζιαι να μεν έshει κανένα τζιαμέ (ακόμα εν εξόρτωσα να τες shέσω που έκλαιες για τουλάχιστον μισή ώρα αποδεδειγμένα). Όι πως εχρειάζετουν να συμβεί τούτο για να πω ότι το μωρό μου εμένα εν πρόκειται να ξανακλάψει έτσι τζιαι να μεν το πιάνει κανένας.


Άγγελέ μου.


Θυμούμαι το τζιαι θέλω να πάω να τες λύσω.


Πουρέκκι μου.


Μεταξύ άλλων blessings που καταμετρώ, εν τζιαι το ότι, τώρα που επέστρεψα στο στύλλο, η γεναίκα που σε προσέχει έννεν post-material. Εν είshεν chance να σε έστελλα σε καμιάν που θα ήταν, ένιγουέης.

Απίστευτε μου.

Λατρεύω τα ματάκια σου, τα μαλλάκια σου, τα χεράκια σου. Λατρεύω σε ολόκληρον τζιαι λατρέυω να ερωτοτροπούμεν. Λατρεύω το shερούι σου το βραστό που ακουμπά πάνω μου όταν τρώεις. Λατρεύω σε που λατρεύεις το μπάνιο τζιαι τον γυμνισμό. Λατρεύω τη φωνούα σου. Λατρεύω τα ούλη σου τζιαι το toothless smile σου. Λατρεύω που με λατρεύεις [9/7/2010: τελευταίως είσαι φουλ φατσιημένος με τον τζύρη σου αλλά επιτρέπω σου]. Λατρεύω σε το πρωί που ξυπνάς τζιαι είσαι βραστούης τζιαι λάμπεις. Λατρεύω σε που ποδηλαθκιάζεις ασταμάτητα τζιαι στες φωτογραφίες εν αποθανατίζουνται τα shέρκα τζιαι τα πόθκια σου που την ταχύτητα. Είπαμε να σε βάλουμε πας σε κανένα ποδηλατούι στάσιμο να παράγεις ενέργεια νάχουμε γιόρκι.

Μωρουλλάκι μου.

Εν αλήθκεια που λαλούν ότι ξαναανανακαλύπτεις τον κόσμο μέσα από τα μάτια ενός μωρού. Την πρώτη φορά που είδες κάττον, ασπούμε, εσκέφτηκα ότι μπορεί να νομίζεις πως εν μωρό τζι έγινεν έτσι γιατί ήταν άταχτο, αφού ιδέαν περί κάττου εν είshες. Γενικά, ξαναορίζω τον κόσμο μαζί σου, πιχί:


η τηλεόραση: ένα πλακουθκιανό πράμα (τάχα εν ελ ες ντι whatchamacallit) που είναι είτε μαύρο (σβηστή) είτε πράσινο (δείχνει μάππα).


η μάππα: κάμποσοι αθρώποι σε φόντο πράσινο να κλωτσούν μια μπάλα τζιαι κατίshι του τζείνου ποννά τη σύρει μες τα δίχτυα - καθίσκουν τον ούλλοι του βούρου τζιαι άμα τον πιάσιν βάλλουν τον πουκάτω. Εξ ου και υπάρχει ο "τερματοφύλακας" για να κόφκει τη μάππα να μεν μπει μέσα.


τα βυζιά: your very own milk fountain. Πρόσφατα ανακάλυψες ότι αυτά και εγώ συνδεόμαστε άρρηγκτα - εδίκλισες πάνω για να κάμεις διάλειμμα τζιαι να πάρεις ανάσα, τζιαι μόλις με εντόπισες πουπανωθκιόν σου έκαμες ένα γελούι... ελάμψαν τα ματάκια σου... αξέχαστο.


ο καθρέφτης: ένα πανέμορφο πλάσμα που γελά μόλις σε δει.

οι γιαγιάες: ανθρωπόμορφα πράματα που σε κουφανίσκουν τζιαι σου ταράσσουν τα άντερα τζιαι εν ο χάρος της μάμας όποτε εννα συνευρεθείτε. Το ένα μοιάζει λλίο με τη μάμμα τζιαι το άλλο με το παπά, αλλά στο πιο ασιέρωτο τους.

Τρεις μήνες αργότερα (9 Εντός και 6 Εκτός):

Σήμερα ο γιατρός είπεν μου να ξεκινήσεις να τρώεις χορτόσουπες. Αχχώθηκα. Έshει ήδη μιαν εφτομάν που τρίφω τζιαι ποσφίγγω φρούτα in between βυζαγμάτων. Τωρά πρέπει να βράζω τζιαι να αλέθω πατατούες τζιαι καρροττούθκια on top of that. Β-Α-Ρ-Κ. Σόρρυ αθρωπούι μου, αλλά εν είshεν σαν το μπυζί. Θέλω να σε θηλάζω ώσπου να μεγαλώσεις τζιαι να πάεις στρατό (ναι, εννάshει ως τότε, μεν φοάσαι).

Και μ' αυτή την ίου εικόνα (όσοι εν το εφανταστήκετε ακόμα, φανταστείτε το), φτάνουμε στο τέλος του προγράμματός μας.

Άλλους τρεις μήνες αργότερα - 9 και 9 :]

Εν έshεις λάθος. Τες υπόλοιπες 1000 λέξεις αντικαθιστώ τες με μιαν εικόνα εχτεσινή.

(6 π.μ. - shhhhhh)

Συναυλίες - Μέρος Β΄

Σήμερα θα σας πω για τη συναυλία όπου ήθελα να καταλήξω με το πρότελευταίο ποστ αλλά αυτοακυρώθηκα τζι επήρα το μέσω Πεκίνου.

(XAXAXA ήβρα τζιαι label - εβαρκούμουν να επινοήσω άλλο)

Στες δυο καλύτερες εμπειρίες της ζωης μου για πολλά χρόνια, ήταν η πρώτη φορά που είδα τους Paradise Lost.

Ελάτρευα τους και ήμουν ερωτευμένη σε βαθμό απελπισίας με τον κιθαρίστα. Έθθα παραθέσω το μοιρολόι που έκαμνα όποτε εθώρουν φωτογραφία του. Όταν έμαθα πως θα επαίζαν στο Rock City του Nottingham έπια το τραίνο τζι επήα. Έκαμα check-in σε ένα παρακμιακό YMCA (όχι, δεν είναι μόνο τραγούδι) που το δωμάτιο είχε μέσα μόνο ένα υπερυψωμένο σίδερο για κρεβάτι και ένα τραπεζούι. Εθύμιζεν κάτι δωμάτια που νοικιάζουν στα έργα κάποιοι γέροι που αποφυλακίζονται μετά που 284 χρόνια τζιαι εν έχουν πού να πάσιν τζιαι τζιαι η περιουσία τους ούλλη ενένας χαρτοφύλακας με 2 σώβρακα, μια χτενιά τζι ένα ρολόι (ναι, ξέρω το Shawshank Redemption πόξω).

Επειδή ήμουν τέλεια μανιshή μου τζιαι εν έξερα την πόλη, τζιαι ούτε έθελα να ξομακρίσω που το venue μπας τζι αρκήσω τζιαι χάσω τίποτε, επήα που το απόγευμα τζιαι έκατσα σε κάτι σκαλιά στο δρόμο απέναντι που το Rock City. Τζιαι έχασκα να περάσει η ώρα. O δρόμος όφκερος και ήσυχος.

Στην πολλή την ώρα, νάτον, νάτον, νάτον πετιέται!! ΝΑΑΤΟΝ ΠΕΤΙΕΤΑΙ ΑΠΟ ΞΑΡΧΗΣ ΚΙ ΑΓΡΙΕΥΕΙ ΚΑΙ ΘΕΡΙΕΕΕΕΥΕΙ!!! Και ΝΑΤΟΝ, ΕPXΕΤΑΙ, ΨΕΚΑΖΕΙ ΜΕ FRESHAIR. (έshει τζι άλλα ή εκαταλάβετε;)

Ο κιθαρίστας μου. Επερνούσεν περπατητός πόξω που το Rock City. Εσπίαζα τον, εξανασπίαζα τον να δω αν εν τζείνος στες φωτογραφίες μου, τζιαι πριν τον χάσω τέλεια σπίασε-τζιαι-να-σπιάσεις, είπα στον εαυτό μου "He HAS to be stopped". Πριν καλά καλά ολοκληρώσω τη σκέψη μου, ακούω να φκαίνει που το στόμα μου μια χαζοβιολίστικη αππομένη φωνή "Gree-eeeeg!!" (όπως λέμε "γιούυυυ-χουυυυ", ετσι ακριβώς) :ζ (οι "φίλες" μου κόμα φακκούν μου το)

Προς παραπάνω μου ρεζιλλίκκι, εκοντοστάθηκε τζι εγύρισεν τζι είδεν με. Shit.

Aριστερά-δεξιά-και-ξανά-αριστερά my arse. Όπως ήμουν επετάχτηκα ίσια πάνω τζι εβρέθηκα στην απέναντι όχθη. Giggling like a mannoStroumfita, εζήτησα του να φκάλουμε φωτογραφία τζιαι είπεν μου να πάμεν "ποτζεί που εν τζιαι οι άλλοι να φκάλουμεν ούλλοι μαζί".

ΕΛΑ ΜΟΥ;;;!!!

And there was I, walking alongside HIM, going to meet the OTHERS and take pictures. Επερπάτουν δίπλα του τζι εγύριζα τζι εθώρουν τον τζι επαραμίλουν "εν το πιστεύκω, γουάααουυυrgh" (όπως το γουργούρισμα του κάττου). Τζιαι εσκέφτουμουν, "γιε μου;; έμμε κόφτει που τους άλλους!! κάτσε να σε δούμεν!".

Τζιαι πάμεν πίσω που το venue που ήταν στημένα τα καραβάνια τους. Ήτανε όλοι εκεί. Μy posters on legs.

Εκεί ο έρωτας μου έκαμε shift που τον κιθαρίστα στον μπασσίστα... Τέλοσπάντων, έφκαλα τες χαζοβιολίστικες μου τες φωτογραφίες, υπογράψαν μου πας σ’ένα Eeyore που είχα μαζί μου, τζι ελάμνησα εκστατική.

Πιο μετά στη συναυλία εννοείται ότι εκουρτίστηκα πρώτο τραπέζι πίστα. Λάθος, μέγα λάθος. Εκτός που το ότι έπιασα την πέννα του μπασσίστα όταν την έριξε στο φιλόμουσο κοινό, κατά τ’άλλα εταράξαν τα ζωτικά μου όργανα που τα μεγάφωνα, plus επροσπαθούσα αδιαλείπτως να μεν προσγειώνονται οι stage divers πας το ζυνίshι μου. Σοβαρά, ενόμιζα ήταν να κοπεί η κκελλέ μου τζιαι να κατρατζιυλήσει χαμέ τζείντην νύχτα. Άκυρο, ήταν να μείνει μες τα shέρκα μου γιατί εν είshεν τόπο να ππέσει χαμέ. Τόσο τσαρτελλοποιημένοι είμασταν στες πρώτες γραμμές που αναγκάζουμουν να ππηδώ τζι εγώ πάνω-κάτω μαζίν τους γιατί αν εμείνισκα στέκοντας ήταν να με βάλουν πουκάτω. Τζιαι ενευρίαζα γιατί εν είχα όρεξη να χοροππηδώ αλλά έθελα μόνο να χάσκω τον μπασσίστα μου.

O μπασσίστας έσυρεν μας τζιαι το ττορούι που εσφόγγαν τα δρώματά του αλλά ευτυχώς είχα αρκετή διαύγεια ώστε να μεν το συνάξω. Άφηκα μιαν άλλην μπιάτς να χαριεντιστεί.

Μετά το κικ, επεράσαμεν σε ένα άλλο χώρο του club για άφτερς. Εκεί εντόπισα το συγκρότημα να τα πίνει στο μπαρ και κάποια μέλη του να μιλούν με θαυμαστές. Εκόντεψα τζι εγώ δειλά δειλά τζιαι εμίλησα του μπασσίστα. Ετοιμαστείτε να με απομυθοποιήσετε.

"Αρ γιου μάριτ;"

"In my heart I am", he smiles.

("άγγια ολάν που ιν γιορ χαρτ γου αρ" :ζ)

"Γουέαρ γιου στόουν-τ ττουνάιτ;" (wtf? είχα πρόσφατα μάθει τη λέξη "stoned" και έθελα να τη χρησιμοποιήσω)

"Εrm, no, that’s how I play, I lose myself in the music" κάτι τέτοια.

"Oκκέι, θέκκιου, πάπαϊ"

Κάμνω για να πιάννω ίντερβγιου έννε;

Με την άκρην του μμαθκιού μου είδα τον κιθαρίστα να σούζει ρυθμικά το πόδι του σε ένα τραγούδι του Robbie Williams τζιαι εθύμωσα πολλά μαζίν του. Παρόλο που μετέπειτα μου προέκυψε ότι ο Robbie εν ίσως ο μόνος άθρωπος που θα επαντρεύκουμουν α-ύ-ρ-ι-ο, εντούτοιτς εν επέτρεπα στο παρατάισλοστιάρη μου να αρέσκεται σε έτσι ακούσματα. Ήταν πριν ξηαππωθώ τζιαι να δεχτώ ότι μπορείς να απολαμβάνεις διάφορα είδη μουσικής - εδιακατέχουμουν ακόμα που το εφηβικό σύνδρομο που ήθελε τους ροκκάδες να ακούν μόνο σκληρό ροκ και εσνόμπαρα οτιδήποτε άλλο.

Τέσπα, εσκολάσαμεν τζιαι που τζιαμέ τις μικρές ώρες τζι επήεν ο καθένας έσσω του. Στο δρόμο για το YMCA, έμπηκα σε ένα τηλεφωνικό θάλαμο τζι ετηλεφώνησα της φίλης μου στην Ελλάδα τζιαι έκλαια. Εννοείται ότι έshεσεν πάνω της. Έκλαια από χαρμολύπη: αβάσταχτη ευτυχία που τους είδα, τζιαι αβάσταχτη δυστυχία που δεν θα τους ξανάβλεπα (νομίζω έρκουμουν Κύπρο λίγο μετότερα, ε πού ήταν να τους δω; Στο Kοινοτικό Στάδιο Αργάκας; Έshει έτσι πράμα;).

Το επόμενο πρωί εμπήκα στο πρώτο Boots που βρήκα και έδωσα το φιλμ για εμφάνιση (ίντα πρωτόγονο που ακούεται τούτο). Είπαν μου ότι θα έπαιρνε μια ώρα. Ήταν η πιο αργή σπαστική εκνευριστική ώρα της ζωής μου.

Αυτά περίπου.

Ήταν λλίο άδοξο το τέλος του ποστ αλλά εν τζιαι έθελα να καταλήξω πούποτε, απλώς εθυμήθηκα τι ωραία πούτανε. Έθελα να σας έβαλλα τες χαζοφωτογραφίες που έφκαλα μαζίν τους, αλλά κες χουώτ. Εν τες βρίσκω όπου τζι αν τες εφαράντζιησα >:ζ Ήβρα τον Eeyore αλλά εβαρκούμουν να τον φωτογραφήσω.

Στούντην φωτογραφία εθώρουν τον τζιαι έκλαια («ίνταλος είσαι έτσι αγάπη μου... μα γιατί να μεν έshεις ένα λάθος... μα γιατί το τραγούδι ναναι λυπητερό» κτλ), ο τέλεια μπροστά:

Συμπερασματικά, οι καλύτεροι που είδα live ήταν οι Therapy, με την έννοια ότι αποδίδαν και τα τραγούδια καλά, όπως στο cd, ΚΑΙ ήταν πολλά συμπαθείς και καλοί με τον κόσμο (στο Screamager εζητήσαν να πάει κάποιος που το κοινό να παίξει την κιθάρα και εσυμπάθησα τους πάρα πολλά που επραγματοποιούσαν τούντην φαντασίωση σε κάποιον). Επίσης εξαιρετικοί στην απόδοση των τραγουδιών ζωντανά ήταν και οι Korn, αλλά η συμπεριφορά τους πολλά σκάρτη. Οι Paradise Lost ήταν simply fine, nothing extraordinary.

Οι shειρόττεροι ζωντανά (που είδα από τηλεοράσεως) εν ο Axl Rose τζιαι η Βανδή. Τζιαι οι System of a Down.

Θέλω Metallica τζιαι Red Hot Chilli Peppers.

A, σόρρυ, ενόμισα ερωτήσετε.

Πιτσιλλίαση

- Κοιτάξετε, σίγουρα μια τέτοια προσέγγιση στο θέμα αφήνει μετέωρες τις ελπίδες ενός λαού για αποτοξίνωση, ταυτόχρονα όμως παραπέμπει σε ανεπάρκεια της μυϊκής οδού μέσω της οποίας χειρίζεται κανείς το λογισμικό της απελευθέρωσης. Συνεπώς, η όποια προσπάθεια στρέβλωσης ή ακόμα και προσομοίωσης στα στοιχεία που προκύπτουν από το καθεστώς τρομολαγνείας στο οποίο υπόκειται, παρατηρεί κανείς ότι οι διαφορές ανάμεσα στα πτηνοτροφικά προϊόντα δελεάζουν και το πιο εύρυθμο επάγγελμα. Για να είμαι πιο σαφής, το νέο ωράριο ενδέχεται να επηρεάσει τις σχολικές μονάδες, που απέχουν κατά παρασάγκας από οιανδήποτε άλλη αιματολογική εξέλιξη. Είναι προφανές, μέσα από αυτά τα νέα δεδομένα που δημιουργούνται, ότι η ανθρώπινη φύσις αδυνατεί να εγκύψει με σαφήνεια πάνω στα ζητήματα της διερεύνησης και της απομάκρυνσης των ζωτικών πληγών, που εε…

- Αρκείς. Εγώ! Το μείζον θέμα που αναδύεται εκ του μηδενός σοφού, φαίνεται να είναι η οριζοντιοποίηση του στυλοβάτη διά μέσου των αιώνων, κάτι που προηγείται της τάσης για επανένταξη στη σωρό των σεσημασμένων.

- (ΈShισες μας!)

- Ομολογουμένως, η ενσάρκωση των κλειστών αγώνων στίβου εμπίπτει σε αυτό το πλαίσιο φανέρωσης, που είτε το θέλουμε είτε όχι, κυριαρχεί στα ξένα ειδησεογραφικά πρακτορεία. Η φοβερότητα του επιτεύγματος αυτού αντικατοπτρίζει τα ιδανικά ενός αμφιλεγόμενου λαϊκού κινήματος που έχει θέσει ως στόχο τον επαναπροσδιορισμό, την ταλάντευση αν θέλετε, των υπαρξιακών πληροφοριών.

- Εγώ! Περιστατικά όπως αυτά που περιγράφετε είναι απορρέουσας σημασίας, από τη μια γιατί διασαλεύουν τον απύθμενο πλούτο της ζωτικής επαναπροσέ-

- Εξαναείπες το ζωτική!

- Ε, της ζωηφόρου καλό! Όπως λέγαμε λοιπόν, πριν τη διακοπή για διαφημίσεις, η ανάπτυξη που επικρατεί στα πλείστα μειοδοτικά σύμπαντα είναι ανύπαρκτη. Σε αυτό φέρουν βαρύτατες ευθύνες οι ιθύνοντες των σταθμών καθώς και οι συνεπακόλουθοί τους. Ούφφου κανεί.

- Ναι τζι εγώ έλυσα.

------------------------------------------------------

Η Πιτσιλλίαση εν ένα αυτοσχέδιο παιγνίδι που επαίζαμε με τον αρφό μου όταν επαρακολουθούσαμε για πολλή ώρα τηλεοπτικές συζητήσεις με καλεσμένους τύπου Πιτσιλλίδη (βλ. χρησιμοποιώ μόνο 15σύλλαβες λέξεις). Αρχίζαμε τη δική μας "εκπομπή", όρος της οποίας ήταν να μιλάς με ύφος και λεξιλόγιο τηλεοπτικό μονορούφι. Ενικούσεν τζείνος που εμίλαν γραμματικά σωστά για παραπάνω ώρα, χωρίς να κουτσουφλήσει. Για να είμαστε αστείρευτοι, έπρεπε να αφήνουμε ό,τι λέξη μας έρτει να φκει που το στόμα μας, αλλά να την προσαρμόζουμε στην γραμματική και το ύφος της πρότασης.

 

Εξ ου και τα ανωτέρω αποσπασματικά ενδεχόμενα, που συνήθως προκύπτουν ελέω βαναυσότητας και αντιπερισπασμού. Είναι πασιφανές, λοιπόν, ότι στους νέους σχεδιασμούς μιας ανίας, το κουρουφέξαλο κτυπάει κόκκινο και ενδέχεται να πλήξει τη φιλήσυχη κοινότητα του Νείλου. Οι φυτοκαλλιέργειες από την άλλη, δεν αντιμετωπίζουν τέτοιο πρόβλημα καθότι οι ρυπαντές της ατμόσφαιρας αναζωογονούνται σε τακτά διαστήματα και περιθωριοποιούνται αναλόγως επιμέλειας. Η παράταξή μας έχει υποσχεθεί όπως υπάρξει συνέχεια στην προηγούμενη ανάρτηση, γεγονός που θα πραγματοποιηθεί ενόψει της εμφανίσεως σχετικών ντοκουμέντων και εγγράφων.

 

Δοκιμάστε το. Φκαίννει τόση λαφαζανιά που μέσα σου that it´s actually cathartic.