Συναυλίες - Μέρος Β΄

Σήμερα θα σας πω για τη συναυλία όπου ήθελα να καταλήξω με το πρότελευταίο ποστ αλλά αυτοακυρώθηκα τζι επήρα το μέσω Πεκίνου.

(XAXAXA ήβρα τζιαι label - εβαρκούμουν να επινοήσω άλλο)

Στες δυο καλύτερες εμπειρίες της ζωης μου για πολλά χρόνια, ήταν η πρώτη φορά που είδα τους Paradise Lost.

Ελάτρευα τους και ήμουν ερωτευμένη σε βαθμό απελπισίας με τον κιθαρίστα. Έθθα παραθέσω το μοιρολόι που έκαμνα όποτε εθώρουν φωτογραφία του. Όταν έμαθα πως θα επαίζαν στο Rock City του Nottingham έπια το τραίνο τζι επήα. Έκαμα check-in σε ένα παρακμιακό YMCA (όχι, δεν είναι μόνο τραγούδι) που το δωμάτιο είχε μέσα μόνο ένα υπερυψωμένο σίδερο για κρεβάτι και ένα τραπεζούι. Εθύμιζεν κάτι δωμάτια που νοικιάζουν στα έργα κάποιοι γέροι που αποφυλακίζονται μετά που 284 χρόνια τζιαι εν έχουν πού να πάσιν τζιαι τζιαι η περιουσία τους ούλλη ενένας χαρτοφύλακας με 2 σώβρακα, μια χτενιά τζι ένα ρολόι (ναι, ξέρω το Shawshank Redemption πόξω).

Επειδή ήμουν τέλεια μανιshή μου τζιαι εν έξερα την πόλη, τζιαι ούτε έθελα να ξομακρίσω που το venue μπας τζι αρκήσω τζιαι χάσω τίποτε, επήα που το απόγευμα τζιαι έκατσα σε κάτι σκαλιά στο δρόμο απέναντι που το Rock City. Τζιαι έχασκα να περάσει η ώρα. O δρόμος όφκερος και ήσυχος.

Στην πολλή την ώρα, νάτον, νάτον, νάτον πετιέται!! ΝΑΑΤΟΝ ΠΕΤΙΕΤΑΙ ΑΠΟ ΞΑΡΧΗΣ ΚΙ ΑΓΡΙΕΥΕΙ ΚΑΙ ΘΕΡΙΕΕΕΕΥΕΙ!!! Και ΝΑΤΟΝ, ΕPXΕΤΑΙ, ΨΕΚΑΖΕΙ ΜΕ FRESHAIR. (έshει τζι άλλα ή εκαταλάβετε;)

Ο κιθαρίστας μου. Επερνούσεν περπατητός πόξω που το Rock City. Εσπίαζα τον, εξανασπίαζα τον να δω αν εν τζείνος στες φωτογραφίες μου, τζιαι πριν τον χάσω τέλεια σπίασε-τζιαι-να-σπιάσεις, είπα στον εαυτό μου "He HAS to be stopped". Πριν καλά καλά ολοκληρώσω τη σκέψη μου, ακούω να φκαίνει που το στόμα μου μια χαζοβιολίστικη αππομένη φωνή "Gree-eeeeg!!" (όπως λέμε "γιούυυυ-χουυυυ", ετσι ακριβώς) :ζ (οι "φίλες" μου κόμα φακκούν μου το)

Προς παραπάνω μου ρεζιλλίκκι, εκοντοστάθηκε τζι εγύρισεν τζι είδεν με. Shit.

Aριστερά-δεξιά-και-ξανά-αριστερά my arse. Όπως ήμουν επετάχτηκα ίσια πάνω τζι εβρέθηκα στην απέναντι όχθη. Giggling like a mannoStroumfita, εζήτησα του να φκάλουμε φωτογραφία τζιαι είπεν μου να πάμεν "ποτζεί που εν τζιαι οι άλλοι να φκάλουμεν ούλλοι μαζί".

ΕΛΑ ΜΟΥ;;;!!!

And there was I, walking alongside HIM, going to meet the OTHERS and take pictures. Επερπάτουν δίπλα του τζι εγύριζα τζι εθώρουν τον τζι επαραμίλουν "εν το πιστεύκω, γουάααουυυrgh" (όπως το γουργούρισμα του κάττου). Τζιαι εσκέφτουμουν, "γιε μου;; έμμε κόφτει που τους άλλους!! κάτσε να σε δούμεν!".

Τζιαι πάμεν πίσω που το venue που ήταν στημένα τα καραβάνια τους. Ήτανε όλοι εκεί. Μy posters on legs.

Εκεί ο έρωτας μου έκαμε shift που τον κιθαρίστα στον μπασσίστα... Τέλοσπάντων, έφκαλα τες χαζοβιολίστικες μου τες φωτογραφίες, υπογράψαν μου πας σ’ένα Eeyore που είχα μαζί μου, τζι ελάμνησα εκστατική.

Πιο μετά στη συναυλία εννοείται ότι εκουρτίστηκα πρώτο τραπέζι πίστα. Λάθος, μέγα λάθος. Εκτός που το ότι έπιασα την πέννα του μπασσίστα όταν την έριξε στο φιλόμουσο κοινό, κατά τ’άλλα εταράξαν τα ζωτικά μου όργανα που τα μεγάφωνα, plus επροσπαθούσα αδιαλείπτως να μεν προσγειώνονται οι stage divers πας το ζυνίshι μου. Σοβαρά, ενόμιζα ήταν να κοπεί η κκελλέ μου τζιαι να κατρατζιυλήσει χαμέ τζείντην νύχτα. Άκυρο, ήταν να μείνει μες τα shέρκα μου γιατί εν είshεν τόπο να ππέσει χαμέ. Τόσο τσαρτελλοποιημένοι είμασταν στες πρώτες γραμμές που αναγκάζουμουν να ππηδώ τζι εγώ πάνω-κάτω μαζίν τους γιατί αν εμείνισκα στέκοντας ήταν να με βάλουν πουκάτω. Τζιαι ενευρίαζα γιατί εν είχα όρεξη να χοροππηδώ αλλά έθελα μόνο να χάσκω τον μπασσίστα μου.

O μπασσίστας έσυρεν μας τζιαι το ττορούι που εσφόγγαν τα δρώματά του αλλά ευτυχώς είχα αρκετή διαύγεια ώστε να μεν το συνάξω. Άφηκα μιαν άλλην μπιάτς να χαριεντιστεί.

Μετά το κικ, επεράσαμεν σε ένα άλλο χώρο του club για άφτερς. Εκεί εντόπισα το συγκρότημα να τα πίνει στο μπαρ και κάποια μέλη του να μιλούν με θαυμαστές. Εκόντεψα τζι εγώ δειλά δειλά τζιαι εμίλησα του μπασσίστα. Ετοιμαστείτε να με απομυθοποιήσετε.

"Αρ γιου μάριτ;"

"In my heart I am", he smiles.

("άγγια ολάν που ιν γιορ χαρτ γου αρ" :ζ)

"Γουέαρ γιου στόουν-τ ττουνάιτ;" (wtf? είχα πρόσφατα μάθει τη λέξη "stoned" και έθελα να τη χρησιμοποιήσω)

"Εrm, no, that’s how I play, I lose myself in the music" κάτι τέτοια.

"Oκκέι, θέκκιου, πάπαϊ"

Κάμνω για να πιάννω ίντερβγιου έννε;

Με την άκρην του μμαθκιού μου είδα τον κιθαρίστα να σούζει ρυθμικά το πόδι του σε ένα τραγούδι του Robbie Williams τζιαι εθύμωσα πολλά μαζίν του. Παρόλο που μετέπειτα μου προέκυψε ότι ο Robbie εν ίσως ο μόνος άθρωπος που θα επαντρεύκουμουν α-ύ-ρ-ι-ο, εντούτοιτς εν επέτρεπα στο παρατάισλοστιάρη μου να αρέσκεται σε έτσι ακούσματα. Ήταν πριν ξηαππωθώ τζιαι να δεχτώ ότι μπορείς να απολαμβάνεις διάφορα είδη μουσικής - εδιακατέχουμουν ακόμα που το εφηβικό σύνδρομο που ήθελε τους ροκκάδες να ακούν μόνο σκληρό ροκ και εσνόμπαρα οτιδήποτε άλλο.

Τέσπα, εσκολάσαμεν τζιαι που τζιαμέ τις μικρές ώρες τζι επήεν ο καθένας έσσω του. Στο δρόμο για το YMCA, έμπηκα σε ένα τηλεφωνικό θάλαμο τζι ετηλεφώνησα της φίλης μου στην Ελλάδα τζιαι έκλαια. Εννοείται ότι έshεσεν πάνω της. Έκλαια από χαρμολύπη: αβάσταχτη ευτυχία που τους είδα, τζιαι αβάσταχτη δυστυχία που δεν θα τους ξανάβλεπα (νομίζω έρκουμουν Κύπρο λίγο μετότερα, ε πού ήταν να τους δω; Στο Kοινοτικό Στάδιο Αργάκας; Έshει έτσι πράμα;).

Το επόμενο πρωί εμπήκα στο πρώτο Boots που βρήκα και έδωσα το φιλμ για εμφάνιση (ίντα πρωτόγονο που ακούεται τούτο). Είπαν μου ότι θα έπαιρνε μια ώρα. Ήταν η πιο αργή σπαστική εκνευριστική ώρα της ζωής μου.

Αυτά περίπου.

Ήταν λλίο άδοξο το τέλος του ποστ αλλά εν τζιαι έθελα να καταλήξω πούποτε, απλώς εθυμήθηκα τι ωραία πούτανε. Έθελα να σας έβαλλα τες χαζοφωτογραφίες που έφκαλα μαζίν τους, αλλά κες χουώτ. Εν τες βρίσκω όπου τζι αν τες εφαράντζιησα >:ζ Ήβρα τον Eeyore αλλά εβαρκούμουν να τον φωτογραφήσω.

Στούντην φωτογραφία εθώρουν τον τζιαι έκλαια («ίνταλος είσαι έτσι αγάπη μου... μα γιατί να μεν έshεις ένα λάθος... μα γιατί το τραγούδι ναναι λυπητερό» κτλ), ο τέλεια μπροστά:

Συμπερασματικά, οι καλύτεροι που είδα live ήταν οι Therapy, με την έννοια ότι αποδίδαν και τα τραγούδια καλά, όπως στο cd, ΚΑΙ ήταν πολλά συμπαθείς και καλοί με τον κόσμο (στο Screamager εζητήσαν να πάει κάποιος που το κοινό να παίξει την κιθάρα και εσυμπάθησα τους πάρα πολλά που επραγματοποιούσαν τούντην φαντασίωση σε κάποιον). Επίσης εξαιρετικοί στην απόδοση των τραγουδιών ζωντανά ήταν και οι Korn, αλλά η συμπεριφορά τους πολλά σκάρτη. Οι Paradise Lost ήταν simply fine, nothing extraordinary.

Οι shειρόττεροι ζωντανά (που είδα από τηλεοράσεως) εν ο Axl Rose τζιαι η Βανδή. Τζιαι οι System of a Down.

Θέλω Metallica τζιαι Red Hot Chilli Peppers.

A, σόρρυ, ενόμισα ερωτήσετε.