Κτύπα τη μητέρα σου (2)

Ανέκαθεν μισούσα τις εγκυμονικές συζητήσεις («Εγώ στον Αντρέα μου...», «Εγώ στην Μαρία μου...») και δη το να μου αρπάζουν το χέρι, να το τοποθετούν στην κοιλιά τους για να νιώσω τες κλωτσιές από μέσα (και να μην νιώθω και τίποτα). Τελευταίως, όμως, πιάνω τον εαυτό μου να το κάνει αυτό το τελευταίο - όχι με τον καθένα, βέβαια, αλλά με το χάσπα. Η αδικία της υπόθεσης εν ότι το αθρωπούι παλλουκώνει όταν νιώσει άλλου το χέρι πάνω στον τζοίλιο μου τζιαι αφήνει με εκτεθειμένη, ωσάν να είμαι παρανοϊκή.

Χτες, όμως, το αθρωπούι είχε αμνιότικ ππουλ πάρτυ. Ήταν πανικός, θα είχε πολύ κόσμο (ο Ομφάλιος, ο Λώρης, ο Πλακούντιος, κ.ά.) γιατί είχαν σαμπάνιες, belly dancers και πυροτεχνήματα. Το πάρτυ ήταν αισθητό κι απ’ την απέξω (για μας τους ακάλεστους), δηλαδή δεν ένιωθα τες πουμπουρκές του amplifier μόνο που μέσα, αλλά φαίνονταν καθαρότατα στην επιφάνεια της τζοιλιάς μου (όι τζιαι FREAKY!). Όπως τα πυροτεχνήματα που τσακρούν στον ουρανό πατ-πατπατ-πατ-πατ-πατ-πατπατ, όπως δεκάδες ττάπποι σαμπάνιας εκσφενδονίζονται και ττουμπαρίσκουν πάνω σε ταμπουλέκκι; Έτσι. Όπως τον Ράμπο που παίζει με τα πολυβόλα τζιαι με τα θκυο shέρκα; (Λαλείς να είshεν καφκάες;) Όπως ένα αθρωπούι σε μια τζοιλιά που προσπαθεί να την σπάσει να φκει έξω; Επιχείρησα να ντζίσω πάνω τζιαι παρολλίο να μου μείνει ένα ποούι στο shέρι. Μιαν παουρκά έβαλα την, εν αλήθκεια. Το πάρτυ σταμάτησε για κάποια δευτερόλεπτα αλλά σύντομα ανέκτησε τους ρυθμούς του. Όπως άμαν κάμνει περιπολία η Αστυνομία στην Αγιάνναπα τζιαι χαμηλώνουν οι μουσικές; Έτσι.

Το καλό είναι ότι και ο χάσπας επιτέλους μπόρεσε να θαυμάσει το freak show χωρίς να ντζίσει τζιαι να τους αγχώσει.

Το κακό είναι ότι ο αθρωπούης:) θα έχει ADHD:(. Το πάρτυ κράτησε ώρες...



Kαι ενω εγώ χάνω την οπτική επαφή με το land down under, που αχνοφαίνεται στον ορίζοντα όπως τον ήλιο που δύει πίσω που το βουνό, βομβαρδίζομαι από παντού με διαφημίσεις μαγιώ από φεττοποιημένα μοντέλα...