Σήμερα πάλε ερίσκαρα να τες φάω. Εισήλθα σε μια οδό και βλέπω να έρχεται κατά πάνω μου με την όπισθεν ένα καρκαντοκάμπινο, σε μια προσπάθεια του οδηγού του να παρκάρει. Έπαιξα του πουρού παύλα προέκταση του χεριού μου τελευταίως πέρκι με αντιληφθεί τζιαι δεν συγκρουστούμε οπισθιομετωπικά. Στο άκουσμα της πουρούς εγύρισε να δει που το καθρεφτάκι του τζιαι με το που είδεν ότι ένα μέτρο πίσω του υπήρχε πλάσμα τηλεόραση, εξέσπασεν σε κραυγές και ανέμιζεν τα shέρκα του φουτουνιασμένος.
Πραγματικά, αν απλώς έκαμνεν μου το shέριν του εις ένδειξη απολογίας ή έστω αναγνώρισης του λάθους του ή έστω να μεν μου κάμει καμιάν απολύτως χειρονομία, δεν θα με έκοφτεν τζιαι θα εσυνέχιζα το δρόμο μου που το πλευρό. Περιττόν, όμως, να πω ότι βλέποντας τον να επιδίδεται σε έξαλλες κινήσεις και να πα(γ)ουρίζει, ε, εθόλωσα.
Με την πλέον γνωστή κασκαντερική μου μανούβρα, τον ανακόπτω που το πλευρό και, ενώ που μέσα μου ο εαυτός μου εφώναζεν μου να κοπώ του βούρου τζιαι τι κάθουμαι τζιαι ασχολούμαι με τον κτηνώδη αξιούριστο σγουρομάλλη μεσήλικα με το καρκαντοκάμπινο που στην κάshα είshεν σανίθκια τζιαι σίδερα, κατεβάζω το παράθυρο τζιαι κράζω: "ΕΝ ΘΩΡΟΥΝ ΠΟΥ ΧΑΖΙΡΙΝ ΝΑ ΜΑΣ ΤΗ ΦΕΞΟΥΝ, ΕΝΝΑ ΜΑΣ ΞΗΤΙΜΑΣΟΥΝ ΘΕΜΑΣ!!!" (τζιαι που μέσα μου, "shit, man. What do I think I'm doing!").
Για να είμαι τέλλεια ειλικρινής, καθώς τα έλεγα αυτά δεν είχα σταματήσει εντελώς και παντελώς το αυτοκίνητο (μπας τζιαι δώκει μέσα τζιαι χτάρει μας με τη βούκκα του), αλλά πήγαινα κύλι-κύλι με σταθερή επιτάχυνση που το "φέξουν" και μετά.
*sigh*
Μπορεί να την εγλύτωσα τζιαι σήμερα, αλλά εν αρκώ να τες φάω, ξέρω το. Πρέπει όπως και δήποτε να καταστείλω αυτή τη φαγούρα που με έπιασε να ιshιώσω τον κόσμο μες το δρόμο. Η πουρού μου, αν μη τι άλλο, εβράχνιασε.
Ευτυχώς δεν επιτρέπονται τα σχόλια γιατί πιστεύω θα είχα ενδιαφέρουσες ψυχαναλύσεις και θεωρίες για τα οδικά μου νεύρα. Σας διαβεβαιώ ότι όλα βαίνουν καλώς. Λλίον εκκεντρίζουν με στη δουλειά, αλλά κανονίζω τους τζιαι τούτους... Ένας-ένας, μεν κουγκιέστε.
