Εμαύρισεν το βλαντζιήν μου

Τωρά εκατάλαβα το μεγαλείο τούντης κλασσικής ατάκας.

Τωρά που εμαύρισεν.

Τωρά είμαι στο στάδιο 3 του βλαγκομαυρίσματος.

Το 1 ήταν να ξηκαπνίζω που τα φκια αλλά να κρύφω για το γενικότερο καλό.

Καλάθκια.

Το 2 ήταν να κλαίω μόνη μου τζιαι να θέλω να σύρνω πράματα τζιαι συγκεκριμένους ανθρώπους πας τον τοίχο. Τα πράματα τελικά εν τα έσυρα γιατί εν ήταν αρκετά εύθραυστα τζιαι αν εκάμναν απλώς bounce back ήταν να τριολιστώ παραπάνω.

Στο τρίτο στάδιο είμαι απλά μια μάτσα κρέας (καλοσχηματισμένου, mind you) με ορισμένες τρύπες για να αναπνέει.

Συνειδητοποιώ ότι τόσο μάταιο είναι να το σκέφτουμαι που η μόνη μου επιλογή είναι να αρθώ υπεράνω της περίστασης. Νιώθω ότι ψιλοαιωρούμαι η αλήθκεια.

Τζιαι τούτα ούλλα γιατί ΔΕΝ ήμουν shύλλα.

Γιατί δεν τον ετσίλλησα μες τα λαιμά ώστι να γίνει το δικό μου, δηλαδή το ΣΩΣΤΟ.

Γιατί του έδωκα ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΒΟΥΛΗΣΗΝ ιμίsh, την οποία και θα εστήριζα με όλες μου τες δυνάμεις.

Άγια ολάν.

Τζιαι τωρά θα μαραζώνω εγιώ μια ζωή, για να μεν μαραζώνουν άλλοι.

Τελικά επιβεβαιώνονται οι υποψίες μου: πρέπει να δείχνεις τζιαι λλίο τα δόγκια, ενίοτε δε να λάσσεις τζιόλας. Επρόσεξα πως όσοι το κάμνουν τούτο, they get their way. Μπορεί ναν λλίο ψαρωμένος ο κόσμος απέναντί τους, αλλά χέστηκαν. Το θέμα είναι να γίνεται το δικόν τους χωρίς παρεμβολές τζιαι παρεμβάσεις.

Εμένα που φατσάρω ΡΙΦΙΝ κουρέφκουν με, πλέκουν τρικά με το μαλλίν μου τζιαι πουλούν μου τα τόναν αλλόναν.

Άισσιχτίρ.

Καθοδόν προς το "publish", ήδη νιώθω καλύτερα.

Εκτός τζι αν εν που εξεκίνησεν ο Χάους τζιαι επαραμέρισα τα ούλλα για να τον απολαύσω.

Ως πάρατζιει.