Θέλω σπίτι

Πιάνω μήνυμα που τον παπά μου ότι η πτήση μας για Ελλάδα εν αύριο και λοιπές λεπτομέρειες. Το ίδιο μήνυμα πιάνει και ο χάσπας και ρωτά με αν το έπιασα κι εγώ. Αργότερα μαθαίνω ότι εγώ εν καταλάθος που το έπιασα και ότι ο επίσημος παραλήπτης ήταν ο χάσπας.

Τέλοσπάντων αρχίζουμε να ετοιμαζούμαστε. Έχουμε πρόβλημα με την αμαξού, εν όπως το τράχτορ τζιαι εν την χωρούν οι τόποι. Στα πολλά λαλώ του χάσπα να πάμε στο Jumbo να πιάσουμε μια πελλαροαμαξού μιτσιά 20 ευρώ να φκάλουμεν το φόον μας.

Σε κάποια φάση μαθαίνω ότι ούλλες τζι ούλλες 2 μέρες εννά κάμουμε στην Ελλάδα. Τζιαι λαλώ του "Μα εν για 2 μέρες τούτο ούλλο το κακό; Εν θέλουμεν αμαξού σιόρ, θα τους σύρνω μες το σαtchί τζιαι θα περάσουμε".

Exit χάσπας.  Εγώ βουρώ να έβρω τα πράματά μας, να πακετάρω κτλ. Μετά που λίγη ώρα κτυπά η πόρτα της εισόδου και ανοίγω. Χάσπας, άθρωπ, ούτποτ τζιαι αλλο μια φιγούρα που εν θυμούμαι ντυμένοι στα μαύρα να στέκουνται τζιαι να με θωρούν σοβαροί κι αμίλητοι.

"Shit", λαλώ τους, "ποιος επέθανεν πάλε; (έθθα πάμε ταξίδι τωρά;;)"

Τζιαι εξακολουθούν να με θωρούν αμήχανα. Νέφκουν προς το μέρος μου.

"Εγώ; Σοβαρομιλάτε; Shit. Μα πότε;"

Μετά ήμαστε μες το αυτοκίνητο σπιλακωμένοι να πηαίννουμε αεροδρόμιο. Οι ταπέλλες εγράφαν Ακάκι, Κοκκινοτριμιθιά τζιαι εσκέφτουμουν "μα που πότε χρησιμοποιείται το αεροδρόμιο Λευκωσίας; Εννάν καλά οξά εννα μας πιαν οι Τούρτζιοι;"

Σε κάποια άλλη φάση εβρέθηκα με μια long lost φίλη μου τζιαι εκουβεγκιάζαμε, τζιαι νομίζω έξερεν οτι ήμουν πεθαμένη αλλά εν το εσχολιάζαμε.

~~~~~~~~~~~ 

Σχετικά με το προηγούμενο ποστ, να διευκρινίσω ότι έννεν τα άτομα που με διαβάζουν που θέλω να "κατηγορήσω" αλλά άτομα που γνωρίζουν αυτοί που με διαβάζουν. Τζι εν θέλω να σχολιάζω κάποιον σε κάποιον που τον ξέρει - ένας λόγος εν ότι τούτα που θα δει δαμέ δεν θα είναι η όλη εικόνα μιας κατάστασης τζι εν άδικο για τον "κατηγορημένο". 

Τέσπα, αποφάσισα να γράψω για τα τεύχη* μου. Όι βέβαια όπως τα λαλώ στα ρεσιτάλ που δίνω άμαν είμαι μόνη μου, αλλά σε πιο compact μορφή και, φυσικά, με τρόπο ώστε να μεν με πιάσουν τηλέφωνο μετά οι αναγνώστες-φίλοι τζιαι να ανησυχούν. Αλλά εσείς να ξέρετε ότι εν πιο σοβαρά τα πράματα απ' ότι τα περιγράφω.

:D

Άλλην φοράν όμως. Τωρά είμαι καλά.

Έννεν πράμα να σου περνούν τα νεύρα/λύπη/κτλ ως το πρωί. Μετά εννά πρέπει να καταβάλεις έξτρα προσπάθεια να φαίνεσαι πειραγμένος αν θέλεις να σε πάρει σοβαρά ο άλλος.

Τέσπα.

υ.γ. εν είχα τίτλο τζιαι έβαλα σας κάτι άλλο