Έχω τεύχη*

*που θα έλεγε και η Neerie...

...και θα το έβρισκε η Εόλικα και θα έθελε μηλούι.

Τέσπα. Τελευταίως βασανίζουν με διάφορα.

Τζιαι όσο τα στοιβάζω τζιαι δεν τα εκτονώνω, πιντώνουνται τους τζι άλλα.

Αλλά πάντα έτσι ήμουν.

Στοίβασε τζιαι να στοιβάσεις. Έκρηξη εν έρκετουν, το πολύ-πολύ να δρατζιάσει κανένα σπυρούι. Τούτη η αυτοσυγκρότησή μου (έshει έτσι λέξη, έννε;) έφκαλεν τα νάμια. Αυτοεκτονώνω τα ούλλα πουμέσα μου ή/και σε fantastic fights.

Ένα που τα τεύχη* που με λυπούν εν τζιαι το ότι το μπλογκ έπαψε πλέον να προσφέρεται για εκτόνωση σοβαρών καταστάσεων, τόσο επειδή διαβάζουν με άτομα που με ξέρουν όσο και επειδή γενικώς άρκεψα να μεν πολλοείμαι ο εαυτός μου. Αν γράψω ακριβώς όπως τα σκέφτουμαι, έθθα καταλάβει κανένας τίποτε. Το ερώτημα είναι "γιατί με νοιάζει είπαμε;".

Come to think of it, τούτο είναι ακριβώς ο εαυτός μου. Να μεν είμαι ο εαυτός μου.

Τα τεύχη* μου εγνωρίσαν το μεγάλο μομέντουμ τους που τότε με το babynaming. Ο κύβος/μπαλάκι/whatever-it-is-that-is-in-one's-field ήταν σε εμένα να αποφασίσω για το όνομα του -παρεμπιπτόντως, άπαιχτου πανέμορφου απίστευτου τέρουλλου- Ούτποτ. Επήα τζιαι στα μέμορι λέηνς μου, εσκάλισα, ετσάππισα, έβαλα κόπρι.

Μέσα στον όλο κυκεώνα, έμαθα ότι που εγεννήθηκα τζιαι για 9 μήνες ελαλούσαν με Σούλλα.

Μετά ευτυχώς κάτι έπαθα τζιαι ετάξαν με κάπου αλλού τζι έγιανα.

Τέλοσπάντων.

Εν έχω όρεξη.