Deterioration

Αρέσκει μου τούτη η λέξη. Όι να συμβαίνει, απλά έτσι. Το άκουσμά της. Dunno.

Έshει πάνω που 3 μήνες να τη δω τζιαι πριν εθώρουν την ούτε μια φορά τον μήνα. Τζιαι όι επειδή απέχουμε 3 ώρες ο ένας που τον άλλο. 3 minutes more like. Ήταν πάντα το αντικείμενο των εκάστοτε resolution μου, το να την επισκέφτομαι πιο συχνά.

Θυμούμαι έντονα ότι που εθκιάβασα το ποστ του Φιρφιρή για τη δική του εσκέφτηκα ότι εν κάτι που πρέπει να κάμω τζι εγώ αλλά before it's too late. Μετά έτυχεν στην Cake. Πάλε εσκέφτηκα ότι εν πρέπει να περιμένω το τέλος για να γράψω κάτι. Τότε ήταν στα φόρτε της. Όποτε επήαιννα έσυρνεν μου κάτι κουβέντες τζι εσκέφτουμουν ότι την επόμενη φορά I SO have to record her. Βασικά, επειδή εν είχαμε τζιαι πολλά πολλά να πούμε (άμα δεν μιλάς συχνά με κάποιον, εν ανούσιο να μιλάς για τα μικρά καθημερινά - εννά πεις μόνο τα μεγάλα: άλλαξα δουλειά, εγόρασα σπίτι, αγκαστρώθηκα, κτλ), έβαλλα την να μου πει για το σαπούνι που μόλις είδε, το σαπούνι που παίζει τώρα, και το σαπούνι που ακολουθεί. Τζι ελάλεν μου την περίληψη, συνήθως προσθέτοντας στο τέλος "...ακούεις, ιμίsh". Πιχί, "τούτος δαμέ θέλει τζιαι την μάνα τζιαι την κόρη ακούεις, ιμίsh". "Τούτη έκαμε μωρό αλλά έπιαν της το τούτη τζιαι τωρά γυρεύκει το αλλά η άλλη εν τζιαι διά το, λαλεί εν δικόν της ακούεις, ιμίsh". Ελάλεν άπιαστες περιλήψεις τζιαι ποττέ εν εξόρτωσα να την ηχογραφήσω - εν είshεν chance να τα θυμούμαι διαφορετικά, ήταν τόσα πολλά!

That would have made a pleasant post.

But then again, με την ασυνέπεια που με δέρνει, I knew this was never gonna happen. Στην καλύτερη περίπτωση να φκει ένα ποστ σαν τούτο, όι αφού πεθάνει αλλά λλίο πριν.

And she's dying. As we speak. Μπορεί ώσπου να τελειώσω να πεθάνει.

Τζι εν μπορώ να την ξαναδώ.

Επειδή εν στο νοσοκομείο αντί κάπου πιο convenient. Ακόμα τζι αν εβρέθετουν a way around the 8-mile walking εντός και επί το αυτό που απαιτείται, έχουν την σε ένα θάλαμο πολλά κκάχχα κκούχχα (Next Microbe Launch: 2 seconds), εν ενδείκνυται να κοντέψω καν.

Όταν επέθανε ο παππούς, πριν 4 χρόνια, ενομίζαμεν ούλλοι ότι ήταν να γύρει τζιαι τούτη που την άλλη τζιαι να τον ακολουθήσει. Τις τελευταίες δεκαετίες, ήταν καθισμένοι και οι δυο δίπλα δίπλα στον καναπέ τζι εθωρούσαν σαπούνια τζιαι νέα. Ούλλη μέρα. Πας τον ίδιο καναπέ. Να κάθουνται. Ούλλη μέρα. Ναι, μεν, το σλόγκαν της ζωής μου είναι "σαν το καθίσιν εν έshει", αλλά όι έτσι. Εξέραν την μέρα τζιαι την ώρα που έδειχνε το κάθε πράμα τζιαι που ποιο κανάλι. Ήταν τα anchors τους που εκάμναν το χρόνο να περνά. Το άλλο anchor ήταν οι ώρες που πρέπει να πιουν τα χάπια τους.

Ένηγούεης, έμπαινα στη θέση της τζιαι εγύριζεν μου. Μα να κάθουμαι πας τον καναπέ με τον άντραν μου year after year τζιαι μετά να τον χάνω; Που τη μια μέρα στην άλλη να βρέθουμαι μόνη μου πας τον καναπέ; *shiver*

Κι όμως είναι ακόμα εδώ. Οk, so not in the best of shapes, but still.

Το σώμαν της ανέκαθεν ήταν γεμάτο προβλήματα που τελευταίως αρκέψαν να εκδηλώνουνται αμείλικτα. Τζιαι πάντα εδόξαζεν τον Θεό που της τα έστειλεν :ζ

Εν η γιαγιά με την οποία έκαμα που μισές σμιλοπατανίες (εγώ τα τετραγωνούθκια, τζείνη τετραγωνούθκια και πίντωμα). Θωρώ τες πατανίες τζιαι χαλιούμαι που λόγω όρασης και γιναθκιού, εν αντίγραφεν τα δικά μου τα patterns τζι έκαμνεν δικά της. Άμαν έλειφκεν ένα χρώμα μισόστρατα, επίντωννεν άλλο που στα μάθκια της ήταν το ίδιο. Έβαλλεν μέσα μαλλιά που της είχαν ξεμείνει της ίδιας τζιαι εν έθελεν να τα τσιουρουτέψει, άσχετα με τα χρώματα που της πήρα εγώ. Ο παπάς μου ελάλεν μου να της θυμώσω γιατί εν γινατσιήνα τζιαι εν καταλάβει, να της πω ότι ΔΕΝ τα θέλω τα τετραγωνούθκια που έκαμεν τζείνη τζιαι να μεν τα βάλει στην πατανία. Εγώ έκρυφα για να μεν την πληγώσω αλλά είχα σκοπό στο τέλος που ήταν ναν ώρα για το πίντωμα, να πιάσω τα τετραγωνούθκια τζιαι να τα πιντώσω έσσω μου, αφήνοντας έξω τα παττάλικα. Άμα έβρισκα θάρρος, το πολύ-πολύ ελάλουν της "τούτα βάρτα νάκραν-νάκραν, όι μες την μέση", για να μεν κλέφκουν την παράσταση. Την επόμενη φορά που πήγαινα, η πατανία ήταν ήδη πιντωμένη. Τζιαι με τα δικά της τετραγωνούθκια πρώτο τραπέζι, ενώ τα δικά μου ήταν στες άκριες.

Θωρώ τες πατανίες τζιαι σκέφτουμαι που τη μια "κρίμας τες πατανίες" τζιαι που την άλλη "μα εν δεν ήταν έτσι, έθθα την εσκέφτουμουν κάθε φορά που τες θωρώ".

Μέχρι πριν μερικά χρόνια ήταν ράφταινα. Όσο είμαστε μιτσιοί επροίτζιησεν μας καλά. Ειδικά θυμούμαι στα 80s που κάθε εφτομάδα έραφκεν πουκαμίσες (dear Lord) για τες ανιψιάες μου που ήταν να παν το Σάββατο δισκοθήκες ή κανένα παναΰρι κανενού χωρκού. Τζιαι τζείνες εφκαίνναν έξω κάθε εφτομάδα, με τζιουνούρκα ρούχα. Όταν, δε, είχαν κανένα γουάου event (χαρτώματα, γάμους) έραφκεν τους τα παsh φουστάνια (πάλε μίας χρήσης - όι επειδή εν ήταν καλά, αλλά επειδή οι ανιψιάες εθέλαν άλλο την άλλη εφτομάδα) - πρέπει να της εφκάλλαν το λάδιν της.

Έκαμεν ούλλων των παιθκιών, αγγονιών και δισεγγόνων της παπλώματα με το σμιλί. Όι το σμιλί που κάμνω εγώ, που σε πάχος εν ίσια μαζί μου, αλλά με τζείνο το λεπτεπίλεπτο ασημί βελονάκι (άσιλα) τζιαι λεπτό νήμα. Το σμίλεμα γίνεται πιο δύσκολο όσο λεπτυνίσκεις σμιλί και κλωστή. Αν ασπούμε χρησιμοποιείς σκουπόξυλο για σμιλί τζιαι καραβόshοινο για να κάμεις shάρπα, κάμνεις 5 πόντους τζι είσαι τελειωμένος. Αν πάεις να κάμεις τό ίδιο πράμα με το γιαγιόσμιλο τζιαι νήμα λεπτό, ή θα στραωθείς, ή θα πελλάνεις, ή τζιαι τα θκυο.

Τέσπα.

Λυπούμαι που εν την εθώρουν.

Τζιαι τελευταίως ετηλεφώναν μου τζείνη τζιαι ελάλεν μου ότι την εξήχασα.

Λυπούμαι που ήμουν άθλια εγγονή.

Λυπούμαι που εν θα μου λείψει.

Αφού εν την εθώρουν! :ζ

Λυπούμαι πάρα πολλά :(

Eθθυμήθηκα το όφκερο backpack μου. Τζι ότι εννα νιώσω έτσι για πολλούς.

Πρέπει να κανονίσω με κάποιον να μου τη δώκει στο τηλέφωνο πιλέμου.

*sigh*