»

Tuesday, January 18, 2011

Deterioration

Αρέσκει μου τούτη η λέξη. Όι να συμβαίνει, απλά έτσι. Το άκουσμά της. Dunno.

Έshει πάνω που 3 μήνες να τη δω τζιαι πριν εθώρουν την ούτε μια φορά τον μήνα. Τζιαι όι επειδή απέχουμε 3 ώρες ο ένας που τον άλλο. 3 minutes more like. Ήταν πάντα το αντικείμενο των εκάστοτε resolution μου, το να την επισκέφτομαι πιο συχνά.

Θυμούμαι έντονα ότι που εθκιάβασα το ποστ του Φιρφιρή για τη δική του εσκέφτηκα ότι εν κάτι που πρέπει να κάμω τζι εγώ αλλά before it's too late. Μετά έτυχεν στην Cake. Πάλε εσκέφτηκα ότι εν πρέπει να περιμένω το τέλος για να γράψω κάτι. Τότε ήταν στα φόρτε της. Όποτε επήαιννα έσυρνεν μου κάτι κουβέντες τζι εσκέφτουμουν ότι την επόμενη φορά I SO have to record her. Βασικά, επειδή εν είχαμε τζιαι πολλά πολλά να πούμε (άμα δεν μιλάς συχνά με κάποιον, εν ανούσιο να μιλάς για τα μικρά καθημερινά - εννά πεις μόνο τα μεγάλα: άλλαξα δουλειά, εγόρασα σπίτι, αγκαστρώθηκα, κτλ), έβαλλα την να μου πει για το σαπούνι που μόλις είδε, το σαπούνι που παίζει τώρα, και το σαπούνι που ακολουθεί. Τζι ελάλεν μου την περίληψη, συνήθως προσθέτοντας στο τέλος "...ακούεις, ιμίsh". Πιχί, "τούτος δαμέ θέλει τζιαι την μάνα τζιαι την κόρη ακούεις, ιμίsh". "Τούτη έκαμε μωρό αλλά έπιαν της το τούτη τζιαι τωρά γυρεύκει το αλλά η άλλη εν τζιαι διά το, λαλεί εν δικόν της ακούεις, ιμίsh". Ελάλεν άπιαστες περιλήψεις τζιαι ποττέ εν εξόρτωσα να την ηχογραφήσω - εν είshεν chance να τα θυμούμαι διαφορετικά, ήταν τόσα πολλά!

That would have made a pleasant post.

But then again, με την ασυνέπεια που με δέρνει, I knew this was never gonna happen. Στην καλύτερη περίπτωση να φκει ένα ποστ σαν τούτο, όι αφού πεθάνει αλλά λλίο πριν.

And she's dying. As we speak. Μπορεί ώσπου να τελειώσω να πεθάνει.

Τζι εν μπορώ να την ξαναδώ.

Επειδή εν στο νοσοκομείο αντί κάπου πιο convenient. Ακόμα τζι αν εβρέθετουν a way around the 8-mile walking εντός και επί το αυτό που απαιτείται, έχουν την σε ένα θάλαμο πολλά κκάχχα κκούχχα (Next Microbe Launch: 2 seconds), εν ενδείκνυται να κοντέψω καν.

Όταν επέθανε ο παππούς, πριν 4 χρόνια, ενομίζαμεν ούλλοι ότι ήταν να γύρει τζιαι τούτη που την άλλη τζιαι να τον ακολουθήσει. Τις τελευταίες δεκαετίες, ήταν καθισμένοι και οι δυο δίπλα δίπλα στον καναπέ τζι εθωρούσαν σαπούνια τζιαι νέα. Ούλλη μέρα. Πας τον ίδιο καναπέ. Να κάθουνται. Ούλλη μέρα. Ναι, μεν, το σλόγκαν της ζωής μου είναι "σαν το καθίσιν εν έshει", αλλά όι έτσι. Εξέραν την μέρα τζιαι την ώρα που έδειχνε το κάθε πράμα τζιαι που ποιο κανάλι. Ήταν τα anchors τους που εκάμναν το χρόνο να περνά. Το άλλο anchor ήταν οι ώρες που πρέπει να πιουν τα χάπια τους.

Ένηγούεης, έμπαινα στη θέση της τζιαι εγύριζεν μου. Μα να κάθουμαι πας τον καναπέ με τον άντραν μου year after year τζιαι μετά να τον χάνω; Που τη μια μέρα στην άλλη να βρέθουμαι μόνη μου πας τον καναπέ; *shiver*

Κι όμως είναι ακόμα εδώ. Οk, so not in the best of shapes, but still.

Το σώμαν της ανέκαθεν ήταν γεμάτο προβλήματα που τελευταίως αρκέψαν να εκδηλώνουνται αμείλικτα. Τζιαι πάντα εδόξαζεν τον Θεό που της τα έστειλεν :ζ

Εν η γιαγιά με την οποία έκαμα που μισές σμιλοπατανίες (εγώ τα τετραγωνούθκια, τζείνη τετραγωνούθκια και πίντωμα). Θωρώ τες πατανίες τζιαι χαλιούμαι που λόγω όρασης και γιναθκιού, εν αντίγραφεν τα δικά μου τα patterns τζι έκαμνεν δικά της. Άμαν έλειφκεν ένα χρώμα μισόστρατα, επίντωννεν άλλο που στα μάθκια της ήταν το ίδιο. Έβαλλεν μέσα μαλλιά που της είχαν ξεμείνει της ίδιας τζιαι εν έθελεν να τα τσιουρουτέψει, άσχετα με τα χρώματα που της πήρα εγώ. Ο παπάς μου ελάλεν μου να της θυμώσω γιατί εν γινατσιήνα τζιαι εν καταλάβει, να της πω ότι ΔΕΝ τα θέλω τα τετραγωνούθκια που έκαμεν τζείνη τζιαι να μεν τα βάλει στην πατανία. Εγώ έκρυφα για να μεν την πληγώσω αλλά είχα σκοπό στο τέλος που ήταν ναν ώρα για το πίντωμα, να πιάσω τα τετραγωνούθκια τζιαι να τα πιντώσω έσσω μου, αφήνοντας έξω τα παττάλικα. Άμα έβρισκα θάρρος, το πολύ-πολύ ελάλουν της "τούτα βάρτα νάκραν-νάκραν, όι μες την μέση", για να μεν κλέφκουν την παράσταση. Την επόμενη φορά που πήγαινα, η πατανία ήταν ήδη πιντωμένη. Τζιαι με τα δικά της τετραγωνούθκια πρώτο τραπέζι, ενώ τα δικά μου ήταν στες άκριες.

Θωρώ τες πατανίες τζιαι σκέφτουμαι που τη μια "κρίμας τες πατανίες" τζιαι που την άλλη "μα εν δεν ήταν έτσι, έθθα την εσκέφτουμουν κάθε φορά που τες θωρώ".

Μέχρι πριν μερικά χρόνια ήταν ράφταινα. Όσο είμαστε μιτσιοί επροίτζιησεν μας καλά. Ειδικά θυμούμαι στα 80s που κάθε εφτομάδα έραφκεν πουκαμίσες (dear Lord) για τες ανιψιάες μου που ήταν να παν το Σάββατο δισκοθήκες ή κανένα παναΰρι κανενού χωρκού. Τζιαι τζείνες εφκαίνναν έξω κάθε εφτομάδα, με τζιουνούρκα ρούχα. Όταν, δε, είχαν κανένα γουάου event (χαρτώματα, γάμους) έραφκεν τους τα παsh φουστάνια (πάλε μίας χρήσης - όι επειδή εν ήταν καλά, αλλά επειδή οι ανιψιάες εθέλαν άλλο την άλλη εφτομάδα) - πρέπει να της εφκάλλαν το λάδιν της.

Έκαμεν ούλλων των παιθκιών, αγγονιών και δισεγγόνων της παπλώματα με το σμιλί. Όι το σμιλί που κάμνω εγώ, που σε πάχος εν ίσια μαζί μου, αλλά με τζείνο το λεπτεπίλεπτο ασημί βελονάκι (άσιλα) τζιαι λεπτό νήμα. Το σμίλεμα γίνεται πιο δύσκολο όσο λεπτυνίσκεις σμιλί και κλωστή. Αν ασπούμε χρησιμοποιείς σκουπόξυλο για σμιλί τζιαι καραβόshοινο για να κάμεις shάρπα, κάμνεις 5 πόντους τζι είσαι τελειωμένος. Αν πάεις να κάμεις τό ίδιο πράμα με το γιαγιόσμιλο τζιαι νήμα λεπτό, ή θα στραωθείς, ή θα πελλάνεις, ή τζιαι τα θκυο.

Τέσπα.

Λυπούμαι που εν την εθώρουν.

Τζιαι τελευταίως ετηλεφώναν μου τζείνη τζιαι ελάλεν μου ότι την εξήχασα.

Λυπούμαι που ήμουν άθλια εγγονή.

Λυπούμαι που εν θα μου λείψει.

Αφού εν την εθώρουν! :ζ

Λυπούμαι πάρα πολλά :(

Eθθυμήθηκα το όφκερο backpack μου. Τζι ότι εννα νιώσω έτσι για πολλούς.

Πρέπει να κανονίσω με κάποιον να μου τη δώκει στο τηλέφωνο πιλέμου.

*sigh*

19 comments:

Anonymous said...

Εχτές on my way home from work, εσκέφτουμουν τον παππού μου τον μακαρίτη τζαι τη γιαγιά μου (τζαι τζίνη μακαρίτισσα). Τη γιαγιά μου εν την εγνώρισα, επέθανεν πριν να γεννηθώ. Πρόσφατα εθυμήθηκα τους χάρις σε ένα βιβλίο τζαι είπα ότι σήμερα θα έγραφα κάτι σχετικό για το θέμα. Τζαι τωρά θκιεβάζω για τη δική σου.

Ούτε γω τους εθώρουν συχνά, ούτε την γιαγιά μου που ζει ακόμα την θωρώ συχνά (οκ εν τζαι η απόσταση κάπως μεγάλη αλλά still). Τζαι λυπούμαι για τούτο. Λυπούμαι πολλά. Όταν επέθανεν ο παππούς μου ήμουν τζιαμέ. Εκράτουν του το shέριν του. Άκουσα τζαι τζίντον ήχον...τζαι ένιωσα λλίον καλλύττερα που εμπόρεσα να είμαι τζιαμέ. Τζι ας μεν με εθώρεν. Ξέρω πως ξέρει ότι τον αγαπούσα πολλά τζαι τούτον κάμνει με να νιώθω καλά. Πιστέφκω ότι τζαι η γιαγιά σου ξέρει το τούντο πράμαν.

Sike said...

εν νομίζω :|
but thx

Neerie said...

so sad babe...

αν βάλεις μασκούα τζαι πετάξουν σε να την δεις 2 λεπτά??

otherwise phone... with a camera?

εν τις προσευχές σου που θέλει τωρά anyway, παρά οτιδήποτε άλλο

God with yous

Christiana ✾ Χριστιάνα said...

Οι γιαγιάδες κι οι παππούδες πάντα ξέρουν! Όλα τα ξέρουν! Γι' αυτό είναι και παππούδες ή γιαγιάδες!
Μόνο λίγο γκρινιάζουν γιατί δεν έχουν τί άλλο να κάνουν...
Μη νιώθεις άσχημα, μέσα στην καθημερινότητα δεν δίνουμε πολλή σημασία σε πράγματα που θεωρούμε δεδομένα! Πες της ό,τι έχεις να της πεις από την καρδιά σου κι εκείνη θα ξέρει...
Να 'σαι καλά!

μισ πσαροκόκαλο said...

η γιαγια μου περασε μες στα Χριστουγεννα 13 μέρες στο νοσοκομείο.
δεν ξερω γιατί μου ήταν τόσο δύσκολο, δεδομένου του ότι οι σχέσεις μας άρχισαν να αναπτύσσονται τα τελευταία χρόνια.

ο μόνος της καημός ήταν όταn γυρίσει σπίτι της να τηλεφωνήσει στη φιλενάδα της να έρθει να την κουρέψει και να της βάψει το μαλλί...

ελπίζω να χαμογέλασες!

she said...

Μην βασανίζεσαι από τύψεις. έτσι είναι η ζωή και οι δυσκολίες της. δεν σε αφήνουν να χαρείς τους ανθρώπους γύρω σου, παρά μόνο να τους ψάξεις όταν θα είναι αργά. κουράγιο.

Anonymous said...

Καλή δύναμη.
Έτσι είμαστε εμείς οι άνθρωποι. Κατόπιν εορτής... όλα τα θυμόμαστε. Γι' αυτό δεν πρέπει να παίρνουμε τίποτα ως δεδομένο.
Πέρασα το ίδιο με μια θεία μου.

Aurora

sstamoul said...

:-((((

Moonlight said...

Θέλω να γράψω κάτι, αλλά έννα μου φκει άσhημο πράμα, έννα φανώ κατζιά, τζαι δεν είμαι. Όι σε σχέση με σένα, σε σχέση με τα δικά μου σχετικά.

Κουράγιο. Τζαι όι άλλες τύψεις.

Μάνα said...

δύσκολη η μάχη με τις τύψεις.

Joy Tears said...

Μιαν εσύ τζιαι μιαν ο Ινβίκτους εθυμίσετε μου τους δικούς μου τζιαι εκλαμουρήσετε με!

ρίτσα said...

empty backpacks maybe spare some deep pains

thalassamov said...

Δεν ξέρω αν θα σου αρκέσει το τηλεφώνημα, Σάικ μου. Μπορείς να μεν την δεις καθόλου;Να μεν την αγκαλιάσεις;Πώς αντέχεται κάτι τέτοιο; Δεν υπάρχει κάποια λύση στα νοσοκομεία;
Δηλαδή αν κάποια εγκυμονεί δεν μπορεί να επισκεφτεί κανένα από τους δικούς της;
Να βρεις τρόπο να την δεις από κοντά. Η επιδείνωση της απουσίας της εννά σου φανεί μετά και μεν λέεις ότι εν θα σου λείψει.

Άκου και κάποιαν που λόγω απόστασης και μάμας που δεν της λαλεί τίποτα από τα λυπητερά ον τάιμ,δεν αποχαιρέτησε ούτε τη γιαγιά της ούτε τον παππού της. Έφυγαν και οι δύο πολύ ξαφνικά βέβαια αλλά...
Όλη την αγάπη και την προσοχή που εσυσσωρεύτηκε διώ την στην γιαγιά που μας έμεινε.

Και όντως σαν τα "δαντελένια" σκεπάσματα από γιαγιοσμιλί εν έχει!
:))))))))))))))))))))))))))))))))))

Anonymous said...

:-{

kame tis ena smiledaki afierwmeno

Sike said...

μωβ, έννεν που εγκυμονώ απλά τζιαι δεν πάω, αλλά επειδή λόγω μιας μικροεπιπλοκής αναστάληκε η κυκλοφορία μου από την αγορά...

ένηγουέης, she's still around. Όπως μαθαίνω, εν κάτι που είτε θα συμβεί από στιγμή σε στιγμή ή από μέρα σε μέρα ή από μήνα σε μήνα... όσο αντέξει :|

ρίτσα, yes :|

axairefti said...

Αν νομίζεις ότι δεν το ξέρει (ότι την αγαπάς), γιατί δεν της το λες; Δεν παίζω την έξυπνη, ούτε θέλω να σου κάνω μάθημα. Απλώς εγώ με τον παππού μου για τελευταία φορά μίλησα στο τηλέφωνο, γιατί ήμουν μακριά. Του είπα ό,τι ήθελα να του πω και μου απάντησε. Τώρα έχω τουλάχιστον αυτό.
Hang in there...

Ουφ! said...

Θωρώ τες πατανίες τζιαι σκέφτουμαι που τη μια "κρίμας τες πατανίες" τζιαι που την άλλη "μα εν δεν ήταν έτσι, έθθα την εσκέφτουμουν κάθε φορά που τες θωρώ".

:-)

travelbug said...

hi se olus!yia logus anoteras vias kleino to paron blog mu ke metaferomai edo:
http://oramiden-eli.blogspot.com/
kopiaste!

κι αγνάντευε... said...

Η γιαγιά μου πέρασε 1,5 μήνα στο νοσοκομείο πέρσι, ήμουν σε κατοίκον περιορισμό με οδηγίες του γιατρού, για λόγους πιθανόν παρόμοιιους με τους δικούς σου, έτσι δεν πήγα να τη δω, και δεν πήγα ούτε στο τελευταίο αντίο. Δεν είχα βέβαια τη σχέση που έχεις εσύ με τη γιαγιά, την έβλεπα πολύ σπάνια αφού έμενε στο χωριό, αλλά πάλι η απώλεια είναι απώλεια. Από την άλλη λέω καλύτερα που δεν την είδα στα τελευταία της - τη θυμάμαι όπως ήταν. Το μόνο που με στεναχωρεί είναι που δεν έμαθε ότι ήμουν έγκυος, ήταν νωρίς σχετικά και δεν το είχα πει στο σόι.