Λεχώνα Παρέτα-Παρέτα (2)

Όταν διηγήθηκα τις προάλλες στο χάσπα τη φάση που αντί για το αθρωπούι έπιασα το βυζί μου και το πήρα για να του αλλάξω πανί, μου είπε "Καμιάν ώρα, εννά μας πιάεις τζιαι τίποτε τζιαι να βουρούμε...". Χα-χα-χα. Ahem.

I'm getting there, dear. Εψές πουρνό μεσάνυχτα εφτυάριζα το βυζί του (κοιμωμένου λυμένου τεζαρισμένου κατάκοπου χάσπα) προσπαθώντας να πιάσω τάχατετς το μωρό που πάνω του, ενώ το μωρό ήταν μπροστά μου μες το κρεβατούι του κι εγώ το έβλεπα που πεινούσε και έλεγα στο χάσπα με urgency, "άτε ρε χάσπα, βοήθα μάνα μου (να πιάσω το μωρό-βυζί σου) τζι εν κρίμα το μωρό, πεινά". Eer, ναι, ενώ έβλεπα το αθρωπούι μπροστά μου, εγύριζα δίπλα να το πιάσω που το βυζί του χάσπα. ΕΙΜΑΙ Η SIKE ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΠΟΜΠΑ *hic*.

Πότε, oh πότε, θα μου περάσει τούτη η πελλάρα; Πότε θα επανασυνδεθώ με τον περιβάλλοντα κόσμο;

Εκτός -εύρηκα!- τζι αν βάλλω ορρό του αθρωπουθκιού τη νύχτα ώστε να μεν ξυπνά θέλοντας φαΐ. Α;α; Τζιαι καθετήρα για να μεν θέλει αλλαξοπανιές. Τζιαι να τζοιμούμαστε ο καθένας σε ξεχωριστό δωμάτιο τζιαι να κλειώννουμεν τες πόρτες με τσακροκλειωνιά (σαμπώς τζι έχω σωτηρία. Είμαι ικανή να πάω να τζοιμηθώ μες το microwave, which aint the worst case scenario; the worst would be to put someone else to sleep there, both literally and idiomatically).

*sigh*