The wall and its sister

The glass of water was an inch away from being poured down my thirsty throat, when a sudden yell nearly crashed the glass in my face: "ΌΙ ΝΑ ΠΙΕΙΣ ΝΕΡΟ!!!"

Λίγα λεπτά νωρίτερα, ήμουν στην κουζίνα όταν η μητέρα-Τοίχος έβγαζε από το τηγάνι αχνιστούς ζεστούς κεφτέδες.
"Πιάσε κανέναν".
"Όι, εν θέλω, εννά φάμεν σε λλίο".
"Έλα έναν", κλασσικά.
"Όι τωρά, πιάννω σε λλίο".
"Μα αφού μυρίζουν".
"Err, ...ναι;!;" (τάχα;;; I suspect I am supposed to handle the information in a certain way...?)
"Άμαν σου μυρίζει κάτι πρέπει να το τρώεις" (I see.)
"ΧΑΧ! Αν ήταν να τρώω ό,τι μου μυρίζει... ήταν να στυλλώνω τζιαι τα απορρυπαντικά όποτε πάω τουαλέτα".
"Οι πρωτινές άμαν εθέλαν να χάσουν το μωρό (err, okaaay...?!), επηαίνναν εμυρίζουνταν το φαΐ τζιαι μετά επίνναν νερό".
(eyes rolling from one end of socket to the other) "Ωστέ. Οι πρωτινές. Τζιαι... εδούλευκεν;"
"Καλόο, εχάναν το", nodding αργά και κουκκουμωτά to add validity.
"Μάλιστα...", και, with eyes rolled up to the roof of socket, πήρα με τρόπο το νερό μου βγήκα έξω να το πιω με την ησυχία μου.

Κατ' ακρίβειαν επεράσαν 2 ολόκληρα λεπτά μέχρι να το πάρω απόφαση να το πιω. Που τη μια ένιωθα ηλίθια που I was actually considering NOT drinking it, που την άλλη I was "wtf man, she said it worked".

Now reread first sentence. Να σας συστήσω την αδερφή του Τοίχου.

Εξήγησεν μου ότι "έννεν καλά να πιω νερό αφού μυρίζει το φαΐ τζι εν το έφα" τζιαι έβαλεν με στη θέση μου όταν της είπα ότι εν πελλάρες τούντα πράματα.

I waited till she looked away (which took another 2-3 minutes during which I went over the issue a thousand times), and gobbled it up.

Cheers.