Καημός accomplished (1)

Με την ευκαιρία που βρέθηκα για δουλεια (ο τόνος δικός σας) στην επαρχία Αμμοχώστου, είπα να εκπληρώσω ένα από τους διάφορους καημούς που είχα, τουτέστιν να επισκεφθώ τον Ποταμό Λιοπετρίου. Στον τίτλο έβαλα "1" γιατί θέλω να ελπίζω ότι η διαγραφή στη λίστα των καημών μου θα έχει συνέχεια - και, δυστυχώς, είναι πολλοί οι καημοί μου μέσα στην ίδια μου την πατρίδα.

Στο δρόμο της επιστροφής για Λευκωσία είδα την (καφέ, που υποδηλοί κουλτουριάρικο site) πινακίδα για τον Ποταμό και, αναφωνόντας "Γουώτ Δε Χεκκ!!!" (επειδή κατά τ' άλλα βιαζόμουν να γυρίσω πίσω), σχεδόν ξερογύρισα στην έξοδο. Επειδή δεν είχα ξαναπάει για να ξέρω πώς μοιάζει, άρχισα να σκέφτομαι "καλά, αν εν ξερός ο ποταμός πού εννα καταλάβω ότι έφτασα; Αν εν τούτες οι χωραφκιές ο ποταμός τζι εγώ πάω ακόμα;". Σύντομα, όμως, οι αμφιβολίες μου εξανεμίστηκαν:

arf arf arf arf arf ARF ARF ARF ARF :P~

χάου νάις... χάου μπλίσσφουλ...

Ας πούμεν, είshen κάποιους που εψαρεύκαν με το καλάμι, ΜΑΝ! Τζι εγώ έπρεπε να φκάλω τες φωτογραφίες μου χωρίς να λαώσω ένα (στάνταρ παράνομο) ζευγάρι που καθόταν έξω από το κλειδαμπαρωμένο εστιατόριο και να πάω πίσω δουλεία, ΜΑΝΝΝ. Εν γίνεται.

Αλλά ας μην το χαλώ (ναι, εγώ είμαι, μην ανησυχείτε), ας λέω πάλι καλά που κατάφερα αυτό το φανταστικό διαλειμματάκι which made the rest of my day και που αυτή τη φορά είχα φωτογραφική μαζί μου για να σας δείξω να κιστήσετε :)