:/

Πάλι με διακατέχει ο φόβος της αλλαγής. Πριν δυο χρόνια, όταν θα άφηνα το καθηγητιλλίκι για το στύλλο:] πάλι η ίδια αγωνία με είχε πιάσει κι ας έπρεπε πάση θυσία να έφευγα από εκείνο το μέρος. Σήμερα που μου αναθέσαν άλλο πιο απαιτητικό πόστο, ξεκινώντας από αύριο, πάλι νιώθω (δια)ταραγμένη. Το λυπηρό είναι που ο λόγος της αναστάτωσής μου είναι ότι εκεί που στογγυλοκαθόμουν για δύο χρόνια έγινα ένα ελεεινό εργασιοφοβικό τεμπελόσκυλο. Τώρα καλούμαι να αναλάβω μια θέση με τρεχάματα. Θέση-πρόκληση, κάτι που κάποτε ίσως και να ονειρεύτηκα. Eκεί που διαμαρτυρόμουν για την ανία και το τάκκωμα στη δουλειά μου, τώρα βαριέμαι να ξεκουμπιστώ σε κάτι με περισσότερη δράση.

Ίσως να είμαι επηρεασμένη από τους συναδέλφους που ούτε αυτοί ήθελαν να την αναλάβουν, και το κουνοshυλλιό τους είναι κολλητικό. Ίσως (it'd better) να μου αρέσει αύριο το νέο πόστο και να νιώθω τυχερή που οι παπάδεςο κλήρος έπεσε σε μένα.

Με ανακουφίζει η ψευδαίσθησησκέψη ότι αν σε 2-3 μέρες δω ότι δεν μου αρέσει, θα επιστρέψω στα βραστά μου.

*sigh*

Tζιαι κρατώ τζιαι το καρκαντοπανάυρο επειδή το αυτοκινητί μου επήεν για ίshωμα.