Πόσο μ' αρέσει να οδηγώ αυτή την εποχή κατά τις 3 το απόγευμα! Με νοτιοδυτική κατεύθυνση, να έχω απέναντί μου ένα μεγάλο ήλιο που έχει χάσει τη μεσημεριάτικη έντασή του και είναι αρκετά χαμηλά ώστε να πέφτει εξασθενημένα εκτυφλωτικός, ζεστούλικος και απαλός στο πρόσωπό μου... Μ΄ αρέσει να σπάει πάνω στις βλεφαρίδες μου, να τυλίγει τα μάγουλά μου και εγώ να μην κατεβάζω το σκίαστρο (Καλατράβα). Νιώθω την πορτοκαλί ζεστασιά να μου απαλύνει την επιδερμίδα, να ζζοφφώννει όλες τις ατέλειες (τις απειροελάχιστες)... Δεν χορταίνω να νιώθω ότι τη ζεστασιά και την ακτινοβολία τις εκπέμπουν τα μάτια μου, τα μαλλιά μου, το πρόσωπό μου (βλ. πώς αγγελική μορφή στο βάθος του τούνελ εκπέμπει απόκοσμο φως). Νιώθω μοτιφαρισμένη του Photoshop and I don't want it to end.
update 28/11/08: άκυρο το "3 το απόγευμα". Mάλλον θα είχε κανένα συννεφάκι χθες και έκοβε λίγο την ένταση γιατί σήμερα εστραώθηκα. Make that "4.00" (?).
