Προς μάμα φίλου του 5χρονου γιου μου Ή ο Τ με τους δύο μπαμπάδες

Μισή φορά συναντηθήκαμε και ανταλλάξαμε τες στερεότυπες κουβέντες "μα είσαι η μάμα του Τ(άδε); χαίρω πολύ" και "να κανονίσουμε να βρεθούν τα μωρά να παίξουν". Σε εκείνη τη μισή συνάντηση έμαθα μόνο το όνομά σου.

Εψές που έβαλλα το γιο μου να κοιμηθεί έμαθα κι ότι έχεις δύο μπαμπάδες για τον Τ. Με τον Α ετσακωθήκετε μια μέρα και έκλαιες και ο Α επήεν να ζήσει σε άλλο σπίτι γιατί εν σε θέλει. Με τον Β κοιμάστε σε ξεχωριστά κρεβάτια και κάτι άλλα που δεν θα τα γράψω για να μεν σε φωτογραφίσω άλλο.

Δεν σε κρίνω. Τα γράφω για να τα δούμε όσοι θεωρούμε είτε πως α) εν μιτσιοί, εν καταλάβουν, εν οκ, είτε πως β) τα εν οίκω μη εν δήμω.

Ξέρεις, παραπάνω εμένα ελύπησεν με το "επήεν σε άλλο σπίτι γιατί εν την θέλει". Ό,τι κι αν παίζει ή δεν παίζει μεταξύ σας, τα μωρά πληγώνονται αν ο ένας γονιός δεν θέλει τον άλλο. Πληζ μεν του λαλείτε έτσι, έβρετε κάτι άλλο. Δεν ξέρω τι.

Τζιαι την επόμενη φορά ποννα βρεθούμε σε κάποια εκδήλωση του σχολείου, θα κάμω πως δεν ξέρω τα προσωπικά σας... Όπως κάμνει τζιαι με μας η δασκάλα ένηγουέη.

Ναι γεια σας;

Εν τζι εν ανάγκη να επαναλαμβανόμαστε κάθε φορά που έχουμε reunion.

Δύο πράματα. Το ένα είναι "Πράματα που θέλω να πω στο facebook αλλά #2":

ΑΜΑ ΛΑΛΕΙΤΕ "ΧΕΙΡΟΠΟΙΗΤΟ" Ο ΑΛΛΟΣ ΝΟΜΙΖΕΙ ΟΤΙ ΕΚΑΜΕΤΕ ΟΥΛΛΟ ΤΟ ΜΑΣΚΑΡΑΛΛΙΚΚΙ ΕΣΕΙΣ. ΜΕ ΤΑ ΣΙΕΡΚΑ ΣΑΣ. ΜΕ ΠΡΩΤΕΣ ΥΛΕΣ. ΦΡΟΜ ΣΚΡΑΤΣ.

ΕΝΝΕΝ ΧΕΙΡΟΠΟΙΗΤΟ ΤΟ ΜΠΡΕΛΟΚ ΑΝ ΕΠΙΑΣΕΣ ΕΝΑ ΣΤΡΟΥΜΦΑΚΙ ΚΑΙ ΕΡΕΞΕΣ ΤΟ ΠΑΣ ΣΕ ΕΝΑ ...ΜΠΡΕΛΟΚ!! (KEYRING?)

#pikra #ennasouperasei

Το άλλο εν εντελώς άλλο. Πέρσι έγραψα κάτι (εν ούλλα πέρσι) για το πώς βλέπω το θάνατο και επειδή άρεσε σε αρκετούς η "κοσμοθεωρία" τζείνη, τωρά παραθέτω ένα άλλο παρόμοιο που ήβρα: 

In a mother’s womb were two babies. One asked the other: “Do you believe in life after delivery?” The other replied, “Why, of course. There has to be something after delivery. Maybe we are here to prepare ourselves for what we will be later.”

“Nonsense” said the first. “There is no life after delivery. What kind of life would that be?”

The second said, “I don’t know, but there will be more light than here. Maybe we will walk with our legs and eat from our mouths. Maybe we will have other senses that we can’t understand now.”

The first replied, “That is absurd. Walking is impossible. And eating with our mouths? Ridiculous! The umbilical cord supplies nutrition and everything we need. But the umbilical cord is so short. Life after delivery is to be logically excluded.”

The second insisted, “Well I think there is something and maybe it’s different than it is here. Maybe we won’t need this physical cord anymore.”

The first replied, “Nonsense. And moreover if there is life, then why has no one has ever come back from there? Delivery is the end of life, and in the after-delivery there is nothing but darkness and silence and oblivion. It takes us nowhere.”

“Well, I don’t know,” said the second, “but certainly we will meet Mother and she will take care of us.”

The first replied “Mother? You actually believe in Mother? That’s laughable. If Mother exists then where is She now?”

The second said, “She is all around us. We are surrounded by her. We are of Her. It is in Her that we live. Without Her this world would not and could not exist.”

Said the first: “Well I don’t see Her, so it is only logical that She doesn’t exist.”

To which the second replied, “Sometimes, when you’re in silence and you focus and you really listen, you can perceive Her presence, and you can hear Her loving voice, calling down from above.”

~ Útmutató a Léleknek

Αυκά τζιαι μεν χάννεστε.