»

Tuesday, April 15, 2014

Περί περάσματος στο επόμενο επίπεδο

Πρόσφατα επιάσαν με κατι πονοτζιεφάλοι, στο ίδιο σημείο την ίδια ώρα κάθε μέρα. Ήταν λλίο μετά που επέθανε ο Μητσόπουλος και είχα ακούσει ότι είχε πονοκεφάλους προηγουμένως που δεν τους κοίταξε. Κι επειδή πρώτη φορά μου ετύχαινε τέθκοιος πονοτζιέφαλος, είπα να γκουκλάρω σε τι γιατρό να κοιταχτώ για την περίπτωσή μου. 

Ξέρεις ότι άμα γκουκλάρεις κάτι, καταλήγεις να πιστεύκεις ότι εμείναν σου τζι εν σου εμείναν 24 ώρες ζωής, έννε; 

Θυμούμαι ότι μια πού τούντες μέρες εξάπλωνα περιμένοντας τον πονοτζιέφαλο να φύει, γιατί τίποτε άλλο δεν εδούλευκεν (EFT εν έσωννα να κάμω :)). Τζιαι εσκέφτουμουν ότι μπορεί να μεν προλάβω να πάω στον γιατρό την επομένη, ότι μπορεί as we lie here να πραγματοποιείται ρήξη ανευρύσματος τζιαι να σπουρτούν τα αγγεία μου τζιαι να κρεπαρίσκω σιγά σιγά. 

Ετρέχαν τα μμάθκια μου τζιαι εσυνειδητοποίησα κάτι τεράστιο: εν έκλαια για μένα, εν έκλαια επειδή εν έθελα να πεθάνω ή επειδή εφοούμουν να πεθάνω. Έκλαια μόνο για τα αθρωπούθκια μου. Όι επειδή εννά χάσουν την μάνα του αιώνα ή ότι έν θα έμεναν σε ικανά χέρια, αλλά επειδή απλά εννά χάσουν την μάμα τους. Την όποια μάμα τους. Λυπούμαι πολλά τα μικρά ορφανά. Μπορεί τελικά να καταλήξουν με καλύτερο μέλλον απ' ότι μαζί μου, but still ελυπούμουν τα στο παρόν στάδιο που θα εχασκιάζουνταν τζιαι θα εκλαίαν τζιαι θα με εγυρεύκαν. 

Τελικά οι πονοτζιεφάλοι εσταματήσαν τη μέρα που θα επήαιννα στο γιατρό τζι έτσι εν επήα. Τζι εξακολουθώ να νιώθω ότι εν φοούμαι να πεθάνω. Εν ηξέρω πόθθεν μου φκαίνει τούτο το πράμα τωρά. Έννεν ότι είμαι "έτοιμη" από θρησκευτικής άποψης, ξομολοημένη, κοινωνημένη κτλ, και έτοιμη να συναντήσω τον Κύριο. Καμία σχέση. Άρα έπρεπε να φοούμαι. 

Νιώθω όμως, αρκετά έντονα τζιόλας, ότι ο θάνατος εν επλά ένα ταξίδι, ένα πέρασμα που δαμέ ποτζεί. Κάποτε εθκιάβασα κάτι τέλειο περί θανάτου, εν θυμούμαι ποιος και πού το είπε, αλλά πάει κάπως έτσι: 

Το μωρό ζει 9 μήνες μες την κοιλιά της μάνας του. Τζείνοι οι 9 μήνες εν ολόκληρο το lifetime του εμβρύου, τζιαι η τζοιλιά της όλο του σύμπαν. Στους 9 μήνες τελειώνει η ζωή του ως έμβρυο, διακόπτεται απότομα και περνά που το ζεστούλλικο υγρό οικείο του περιβάλλον, σε ένα ΠΟΛΛΑ πιο μεγάλο κόσμο, ασύγκριτου μεγέθους και αίσθησης. Ο θάνατος του εμβρύου σηματοδοτεί τη ζωή του ως άνθρωπος πλέον (μεν πολλοκολλήσετε στην επιλογή λέξεων). Ο κόσμος στον οποίο επέρασε, ήταν αδιανόητος όσο βρισκόταν μέσα στην κοιλιά. Οι 9 μήνες στην κοιλιά ήταν όλα όσα μπορούσε να συλλάβει, να βιώσει, να διανοηθεί. 

Με τον ίδιο τρόπο θα τελειώσει τούτο το στάδιο όπου είμαστε τώρα (το γνωστό, οικείο, προσφιλές) στα περίπου 90 χρόνια πιχί, και με ένα πέρασμα που θα διαρκέσει μερικά δευτερόλεπτα (όπως και η γέννα) θα μεταφερθούμε σε άλλο κόσμο, απείρως πιο άπειρο που τούτον, σε μέγεθος και αίσθηση.

So δεδομένου του πνεύματος περιπέτειας και ανοιχτοσύνης προς το άγνωστο που με δέρνει τελευταίως, δεν με πανικοβάλλει ένα "πέρασμα ποτζεί" (ακούστηκε λλίο τούρτζικο τούτο). Νιώθω ότι εννάν κάτι καλό. Επίσης νιώθω ότι εννα αφήσω πίσω ανθρώπους που θα προσεύχονται τόσο για μένα ώστε θα προκριθώ σίουρα σε καλό τόπο (εκτός τζι αν πεθάνουμε μονοφατσιά οπότε έκατσα πάνω). 

Το μόνο που λυπούμαι εν τα αθρωπούθκια μου - ούλλους τους άλλους εννά τους περάσει. Για τους ίδιους λόγους (περί περάσματος σε άλλο επίπεδο), νομίζω ότι εν θα είμαι τόσο απαρηγόρητη όσο πίστευα μέχρι πρόσφατα αν χάσω κάποιον δικό μου. Εννά νιώθω ότι "εγεννήθηκεν" στο επόμενο στάδιο. Βέβαια, εν κάμνω τον λέγκαν τωρά, ότι και καλά I have conquered this death thing, γιατί άμα δει ο Θεός ότι το αντέχω, εννα μου το στείλει. Τζι έθθα το αντέξω, χα χα. So, shhhh μεν μας ακούσει.

Αυτά. Και άλλα.
Αν δεν σας δούμε, καλό Πάσχα να φτάσουμε.

22 comments:

Moonlight said...

Τζι εγώ έτσι προσπαθώ να το σκέφτομαι, σαν ένα πέρασμα σε κάτι άλλο. Τζαι κανεί.
Εν ξέρω πώς θα μου φανεί αν μάθω ότι έννα πεθάνω σε 5-4-3-3-1-πάμε, αλλά νομίζω παραπάνω φοούμαι το θάνατο που έρκεται μετά που πόνο.
Τέσπα, εν έλαχεν γιατί googlάρω τζαι μετά αποκτηνώνουμαι τζαι διαβάζω για αρρώστιες ώσπου να μου περάσει τζείνο που έχω! :p

Anonymous said...

Έγώ θέλω να πιστεύω ότι είμαι σχετικά εξοικειωμένη με το θέμα του θανάτου με εξαίρεση το θέμα του πόνου. Εκείνο που δεν μπορώ νομίζω να αντέξω είναι το θάνατο δικών μου ανθρώπων (πτου πτου μακριά από εμάς). Ξέρω ακούεται παράλογο αλλά σκέφτουμαι το πολλά χρόνια τωρά και εκατέληξα στο πιο πάνω συμπέρασμα. Κάποτε μάλιστα εσκέφτουμουν και την κηδεία μου (και έκλαια εννοείται)και επήα και ερώτησα ψυχολόγο αν πρέπει ρε παιδί μου να πάω πρώτο τραπέζι πίστα αθαλάσσα τζιαι είπε μου εν πολλά φυσιολογικό και προέρχεται που τις εμπειρίες μου με τον θάνατο και που την προσωπικότητα μου.

Το λοιπόν καλό Πάσχα αν έχουμε και Καλή Ανάσταση Σάικ και Μουν μου και γενικά για όποιον άλλο γράψει :).

Brenda said...

Άρεσε μου πάαρα πολλά τούτος ο παραλληλισμός με την γέννα και τον θάνατο. Η αλήθεια εν ότι μόνο όσοι πείσθηκαν για το "πάρακατω" αντιμετωπίζουν με ψυχραιμία το τέλος εδώ.

Έχεις κάποια ποστς, ανακατεμένα όσο και οι σκέψεις σου (και οι σκέψεις μου) και μου αρέσουν πολλά!

Καλό Πάσχα Sike!

Beatrix Kiddo said...

Εν ξέρω αν με πείθεις-βασικά εν με πείθεις-αν και εν ωραίος τρόπος σκέψης. Εγώ πιστεύκω επέθανες ετέλιωσεν, πάππαλλα, αν και τωρά που βρεθήκαμε με τον fitz παρακαλώ να επίστευκα σε κάτι πάρακατω, κάτι παραπάνω αλλά εν μπορώ.

Αλλά προχτές άκουα το “seasons in the sun” και λαλεί it s hard to die when all the birds are singing in the sky και έκαμα το βίωμα και εμπήκα στην θέση του. Να είμαι σε ανοιξιάτικη μέρα και να ππέφτω και να περνά απαλό δροσερό αεράκι και γαλάζιος ουρανός. Κείνο που καταλαβαίνεις ότι game over και φινίτο και αβοήθητος και ακόμα θέλεις κι άλλο κι άλλο κι άλλο αλλά εν μπορείς να το έχεις επειδή πεθανίσκεις. Και έπιασε με η πελλάρα

Mana said...

Καταλαβαίνω τι λες και επειδή βίωσα απώλεια γονιού ξέρω από πρώτο χέρι ότι δεν είναι καθόλου εύκολο πράμα, πονεί πολλά. όχι ότι στο τέλος τα ορφανά δεν βρίσκουν το δρόμο τους, αλλά λαλείς εν θέλω να το περάσουν τούτο τα μωρά μου.

κατά τα άλλα Καλό Πάσχα.

Sike said...

Ελπίζα να πειστείς κάποια στιγμή Βεατριξ, γιατί been there, and it's much better here :)

smiles y'allz

Anonymous said...

Καλά (ζιουρμού) Πάσκατα να φτάσουμε!

Άρεσε μου τζι εμένα σφόδρα ο παραλληλισμός της γέννας με τη "μετάβαση". Ώρες-ώρες οι σκέψεις σου εν όπως τα ντραφτς μου :D

Kolona said...

Γράφεις κάτι πράματα που δεν θα τολμούσα ποτέ να γράψω, π.χ. να μείνουν τα μωρά μου χωρίς εμένα και το άλλο που ούτε να το γράψω.

Και να τα σκεφτώ, ξεκινώ εξορκισμούς της σκέψης μου. Ως γνωστό δεν μου αρέσει να σκέφοτμαι πολύ, είπαμε κάνει κακό στην ψυχική υγεία.

Εν Πάσχα βρε. Ο Χριστός θα αναστηθεί ξανά και έρχεται καλοκαιράκι.

Anonymous said...

Σκέφτου να μην είχες και άντρα πως θα φοβόσουν, ή να ήσουν παντρεμένη με κάποιον που να μην το εμπιστευόσουν. Και να μην είχες ούτε μάνα και παπά. Οπότε, υπάρχουν και χειρότερα. Ασε που ο πονοκέφαλος, σε ένα νησί με τόση ηλιοφάνεια και τόσους ηλίθιους που συνέχεια χρησιμοποιούν τα κινητά και κάνουν την ατμόσφαιρα φούρνο μικροκυμμάτων, εν φυσικό επακόλουθο, εν σημαίνει κάτι. Μεν αγχώνεσαι.

Anonymous said...

Αν αντέχεις, δες τούτη την ταινία για να δεις το χειρότερο:

http://www.imdb.com/title/tt1164999/

Καλύτερα όμως να την δεις μετά τις γιορτές :)

Αχάπαρη said...

Ευχάριστο θεματάκι. Εχω κι εγώ έτσι ανησυχίες οτι ήρτεν η ωρα μου τζιαι ωιμέ αλλά παρόλο που επίσης άρεσε μου ο παραλληλισμός με τη γεννα εν φέφκει ο φόβος. Καλή ανάσταση χχ.

Triolouin said...

Πολύ ευχάριστο θεματάκι indeed!Έρκουνται τα Πάσκατα τζιαι επιάν σας οι θανατολογίες εσάς τες μάνες! Καλά να περάσετε τζιαι άις τον χάρο μανιχόν του!

Anonymous said...

Amadryada ixa to idio 8ema kai episis rotisa idiko kai m ipe oti ine logw tis 8eatrikis mou prosopikotitas

Clueless said...

Exei dio meres pou eimai stin idia akrivws fasi. Idia omws!!!!!! Kai to monopou skeftomai einai ta teratakia mou. Kai den mporw na pw kai aftes tis skepseis kanenou live kai skeftomoun simera na ta grapsw alla efxaristw ta egrapses gia mena. Exw rixtei se diafora projects poh itan on hold aplagia na min skeftomai :) les na kanoume sillovo? Kai einai diakopes i mikri kai einai misoadio to spiti.:)

astronaftis said...

χαίρε, αρέσκουν μου τούτοι οι προβληματισμοί σου τζαι ο τρόπος που τους εκφράζεις.

παρόλο που εγώ εν πιστεύω σε οτιδήποτε μεταφυσικό, ψυχές, άλλα επίπεδα, τα όσα γράφεις για τα κοπελλούθκια μας τα συμμερίζουμαι απόλυτα.

Mademoiselle Hyde said...

Άρεσεν μου και μένα πολλά ο παραλληλισμός θανάτου-γέννας. Εγώ θέλω να πιστεύκω σε κάτι μετά. Όπως λαλείς τζιαι συ its much better που το να σκέφτουμαι το απόλυτο κενό.
Καλή Ανάσταση!!!

Anti-Christos said...

by the way, πήγα κι εγώ και έκανα σκαν τον εγκέφαλο μου γιατί φοβήθηκα για ανεύρυσμα μετά τον Μητσόπουλο. Ο νοσοκόμος με έβλεπε και γελούσε: "Εφοβήθηκες κι εσύ εξ αιτίας του Μητσόπουλου; Εν φαντάζεσαι πόσοι ήρθαν εδώ να εξεταστούν εξ αιτίας του. Όσοι είχαν πονοκέφαλο, αντί να πιουν παναντόλ ήρθαν να κάμουν σκαν!"

Anonymous said...

Έμαθα ότι μετά την ανάρτηση τούντου κειμένου, γυρεύκει σε ο Freud να γράψει τζιαινούρκες θεωρείες!
In all seriousness, έπαθα τζι εγώ κάτι παρόμοιο πρόσφατα. Εξύπνησα πριν καμιά εφτομάδα μες τη νύχτα με ένα τρομερό πόνο στο κεφάλι, καταιδρωμένος τζι έπαιζεν η καρδιά μου διπλοπεταλιές. Εσηκώστηκα τζιαι λαλώ 'ήρτεν η ώρα μου', τελικά μετά που 5-6 λεπτά ένιωσα καλύτερα. Οι μόνες λογικές εξηγήσεις που εμπορούσα να σκεφτώ ήταν 2:
1) εκουτούλλησα παστο σίδερο του κρεβατιού
2) όγκος στον εγκέφαλο
Μετά που λλίες μέρες άγχους/παράνοιας εgooglαρα το, τζιαι είδα ότι εν έχω τίποτε συμπώματα για το σενάριο 2. Για καλό τζιαι για κακό εν να πάω όμως γιατρό μετά την εξεταστική για να ξιαγχωθώ τέλεια.
αφιερωμένο γιατί θυμούμαι ότι αρέσκει σου:
https://www.youtube.com/watch?v=7GbPOHYO6VU
(remember me?)

Sike said...

<3 <3 <3 ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ; <3 <3 <3

Anonymous said...

Χασιμιός μες τες Αγγλίες. Είπα να κάμω ένα διάλειμμα αλλά εν αντέχω δίχα σας<3 Επιστρέφω σύντομα στην μπλογκόσφαιρα (και στην Κύπρο).
''I'll be back'' (Terminator, 1991)

UrbanTulip said...

Sike μου,
Τι έπαθες και φιλοσοφείς;
Ακου.
Σκέφτομαι πως ο μόνος τρόπος να δεχθώ τον θάνατο δικό μου ανθρώπο είναι ότι "συνεχίζουν" κάπου αλλού και ότι δεν τέλειωσαν όλα.
Τώρα αν είναι αλήθεια ή όχι...

Unknown said...

Παρανοάς και φοβάσαι γιατί εν ήρτεν η ώρα σου!! Για αύτο σταμάτα να το σκέφτεσαι!!! Φιλιά! ΧΧΧ