Σπίτι μας είχαμε για χρόνια κάποια συγκεκριμένα σημεία για συγκεκριμένα πράματα. Ασπούμε το χριστουγεννιάτικο δέντρο πάντα εστρολιάζετουν σε ένα σημείο που τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου ήταν άδειο, άοσμο, άγευστο, αδιάφορο. Στην κουζίνα, επίσης, είχαμε μια τηλεορασούα πάνω σε ένα πάγκο και δίπλα/γύρω της ήταν σταθμός για κλειδιά, πορτοφόλια, μπακκίρες και άλλα αποδημητικά είδη.
Όταν από κάποια φάση και μετά, το δέντρο και η τηλεορασούα εκαταργηθήκαν, τα σημεία εκείνα εγίναν όπως τα φώτα του Μιλάνο(υ): αν έφτασες το Μιλάνο, τότε ξέρεις για ποιο τόπο μιλούμε. Αν όχι, τταφφ λακκ.
Όπως εκαταντήσαμε σήμερα να λέμε "τα φώτα του Μιλάνο(υ)" και να εννοούμε ένα σημείο όπου μόνο το Μιλάνο λείπει, έτσι και σπίτι μας μπορεί κανείς να ακούσει τα εξής:
- Πού έβαλες τα κλειθκιά της αποθήκης;
- Στην τηλεορασούα.
- Έννεν τζιαμέ, εκοίταξα.
- (πάεις επιτόπου, σε ένα σημείο όπου μόνο μια τηλεορασούα λείπει) Έτα γιε μου, εν θωρείς;
Την δε χρονιά που η μάνα μας αποφάσισε να μεν ξαναστολίσει δέντρο (πριν 5-6 χρόνια), άκουες το εξής:
- Ήρτεν ο Άης Βασίλης μωρά (σύνολο ετών ηλικίας 70 btw, άσχετο).
- Πού έβαλεν τα δώρα μας;
- Στο δέντρο.
Και να βλέπεις κάποιους μαντράχαλους να πηγαίνουν γυρώ που ένα σημείο στο πάτωμα και να πιάννουν που χαμέ τα φακελλάκια τους.
Χαχαχα είshεν πολλύν χάζι, αλλά εκαθιερώθηκε. "Τζιαμέ στο δέντρο", "πίσω που την τηλεορασούα", ααα! τζιαι "το κκλάσρουμ!!" - εξήχασα το κκλάσρουμ! Ένα δωματιούι όπου πριν 25 χρόνια επαίζαμε δασκάλους των αγγλικών. Σήμερα εν αποθήκη με ό,τι θέλεις μέσα, αλλά εν το "classroom".
Ακόμα τζιαι με το Μιλάνο, τυχαίνει να πούμε "στο 1 ή στο 2;"... Τρέ σουρεάλ.
Σκέφτουμαι δηλαδή καμιά φορά να μας ακούσει κανένας εννα μας κλείσουν Αθαλάσσα...
Χεχ.
9 comments:
Εν όμορφοι τούτοι οι συνδέσμοι της μνήμης.
Και κωδικοί αποκλειστικά δικοί σας!
Σαν έρκουμουν προχτές που τα φώτα του Καλησπέρα, επέρασα τη Λαϊκή με το γυάλλενον το καβλιστρίκκι στον κήπο τζαι ίσιωσα για την Καλλιπόλεως. Στρίφκω δεξιά καρτζιήν που το Χίλτον τζιαμέ πον το στρατόπεδο τζαι που τα επόμενα φώτα πάω αριστερά να πιάω την Καλλιπόλεως. Παρκάρω πόξω που το Cafe City τζαι πάω παρπατητός στο περίπτερο απέναντι.
- "Μιαν Μιρίντα" λαλώ του
- "Φιλούιν μου, ελείψασιν! Θέλεις ένα Σνάππολ;" λαλεί μου
Ώστι να ξιηθούμεν, ελαπόρταρεν μας τζαι ο μπάτσος. 15 λίρες λαλεί...
Cafe City...
τα κρεμαστά εξήασες τα :D
Όπως λαλείς 'πάω στο ''μέρος'' '
- τζιαμέ στο round about του όχι ρε που παρκάρουν τα λεωφορεία του χωρκού.
- μα στο τζαμί ρε;
- όι ρε, στο τζιαμί παρκάρουν τα λυθροδοντιάτικα. εξήασες, ντά μπου έπαθες; εν ο βαρωσιώτης τζιαμέ.
Εθύμισες μου το Σίτυ Πλάζα και τον Γαλαξία. (Αχ, θεϊκό Big boy...)
Τζι εμάς το τηλέφωνο μας παλιά ήταν στην είσοδο του σπιτιού, πάνω σε ένα τραπεζάκι όπου αφήναμε πράματα μπαίνοντας-φκαίνοντας που σπίτι, κλπ.
Τωρά το τηλέφωνο εν αλλού, τζαι ακόμα μπορεί να πιάσει ο παπάς μου τηλέφωνο σπίτι, να απαντήσω τζαι να μου λαλεί να πάω να κοιτάξω "τζειαμέ στο τηλέφωνο" αν εν τα κλειθκειά του σπίτι. Τζαι να εννοεί τζειαμέ που ΉΤΑΝ το τηλέφωνο, ότι τζειαμέ που είμαι τωρά τζαι μιλώ στο τηλέφωνο! Κάτι τέτοια! :p
πράγματι, το Μιλάνον έμεινεν μου τζι εμένα, ως επίσης το cafe city, τα φώτα του καλησπέρα , αλλά βάλλω έναν "τζαμαί που ήταν το τάδε"... εσείς όι α?
tzai ta fwta tou cafe paris...
Post a Comment