Το σπίτι του Μιλάνου

Σπίτι μας είχαμε για χρόνια κάποια συγκεκριμένα σημεία για συγκεκριμένα πράματα. Ασπούμε το χριστουγεννιάτικο δέντρο πάντα εστρολιάζετουν σε ένα σημείο που τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου ήταν άδειο, άοσμο, άγευστο, αδιάφορο. Στην κουζίνα, επίσης, είχαμε μια τηλεορασούα πάνω σε ένα πάγκο και δίπλα/γύρω της ήταν σταθμός για κλειδιά, πορτοφόλια, μπακκίρες και άλλα αποδημητικά είδη. 

Όταν από κάποια φάση και μετά, το δέντρο και η τηλεορασούα εκαταργηθήκαν, τα σημεία εκείνα εγίναν όπως τα φώτα του Μιλάνο(υ): αν έφτασες το Μιλάνο, τότε ξέρεις για ποιο τόπο μιλούμε. Αν όχι, τταφφ λακκ. 

Όπως εκαταντήσαμε σήμερα να λέμε "τα φώτα του Μιλάνο(υ)" και να εννοούμε ένα σημείο όπου μόνο το Μιλάνο λείπει, έτσι και σπίτι μας μπορεί κανείς να ακούσει τα εξής: 

- Πού έβαλες τα κλειθκιά της αποθήκης; 

- Στην τηλεορασούα. 

- Έννεν τζιαμέ, εκοίταξα. 

- (πάεις επιτόπου, σε ένα σημείο όπου μόνο μια τηλεορασούα λείπει) Έτα γιε μου, εν θωρείς; 

Την δε χρονιά που η μάνα μας αποφάσισε να μεν ξαναστολίσει δέντρο (πριν 5-6 χρόνια), άκουες το εξής: 

- Ήρτεν ο Άης Βασίλης μωρά (σύνολο ετών ηλικίας 70 btw, άσχετο). 

- Πού έβαλεν τα δώρα μας; 

- Στο δέντρο. 

Και να βλέπεις κάποιους μαντράχαλους να πηγαίνουν γυρώ που ένα σημείο στο πάτωμα και να πιάννουν που χαμέ τα φακελλάκια τους. 

Χαχαχα είshεν πολλύν χάζι, αλλά εκαθιερώθηκε. "Τζιαμέ στο δέντρο", "πίσω που την τηλεορασούα", ααα! τζιαι "το κκλάσρουμ!!" - εξήχασα το κκλάσρουμ! Ένα δωματιούι όπου πριν 25 χρόνια επαίζαμε δασκάλους των αγγλικών. Σήμερα εν αποθήκη με ό,τι θέλεις μέσα, αλλά εν το "classroom". 

Ακόμα τζιαι με το Μιλάνο, τυχαίνει να πούμε "στο 1 ή στο 2;"... Τρέ σουρεάλ. 

Σκέφτουμαι δηλαδή καμιά φορά να μας ακούσει κανένας εννα μας κλείσουν Αθαλάσσα...

Χεχ.

The Wrath of God

Χαίρομαι που άρχισα επιτέλους να αλλάσσω. 

Τις προάλλες εσυνεβήκαν δύο επεισόδια, στο ένα αντίδρασα όπως πραγματικά έθελα, στο άλλο ηττήθηκα. Αλλά τουλάχιστον έχω μια νίκη. Προηγουμένως είχα μόνο ήττες. 

Οι νίκες τζιαι οι ήττες που λαλώ εν τζι εν εις βάρος κανενός, μόνο του εαυτού μου. Νίκη για μένα εν όταν συμπεριφέρομαι όπως θέλω (εφόσον δεν βλάφτω κανένα), αντί να κρύψω για να αποφύγουμεν την οργή/παρεξήγηση/κλαμούρισμα κάποιου. Ήττα εν όταν κρύψω για να αποφύγουμεν την οργή/παρεξήγηση/κλαμούρισμα κάποιου. 

Ε, πολλήν ήτταν η φίλη σας τελευταίως. Την τελευταίαν 20ετία δηλαδή. Μεν μιλήσεις τζι εννά κλαμουριστεί, μεν απαντήσεις τζι εννα νευριάσει, μεν σχολιάσεις τζι εννα παρεξηγηθεί... Εκατάντησα να είμαι ο πιο βαρετός, ανιαρός, αδιάφορος, ανούσιος, αμίλητος, άοσμος, ρίφι τύπος της παρέας, επειδή ο ένας εν θυμωθκιάρης τζιαι μαθημένος να μιλά μόνο τζείνος, η άλλη εν αππωμένη τζιαι μαθημένη να ακούει μόνο "ναι μάνα μου", ο άλλος εν παρεξηγησιάρης τζιαι κουτσομπόλης τζιαι θα σου κάμει βουντού, ο άλλος εν κλαμούρης τζι έθθα τζοιμάται 3 μέρες, ο άλλος έshει την καρδίαν του σαμπώς τζι εμείς εν έχουμεν καρδίαν, ο άλλος παρολλίο να πεθάνει μια φορά πριν χρόνια, ο άλλος έπιαε φτείρες τζι ο άλλος ζάβαλλι μου.

Τις προάλλες, λοιπόν, διατελούσα ελαφρώς αλληθωρισμένη. Με τούτα και με κείνα, εν είχα την άπειρην μου υπομονή και πραότητα που έχω συνήθως, έτσι όταν εμφανίστηκεν ομπρός μου η προαναφερθείσα αππωμένη να μου την πει δημοσίως για ένα θέμα που αστρονόμησε που τον κώλο της, ήρθεν αντιμέτωπη με την Οργήν του Θεού. Τουτέστιν, εκατέβασα τα γυαλιά ηλίου μου για βλεπόμαστε στα μάθκια, τζιαι ερώτησα την προειδοποιητικά "τωρά σοβαρομιλάς;". 

ΠΑΝΤΑ κάμνω τούντην προειδοποιητική ερώτηση, μπας τζιαι αστειεύκει ο άλλος τζι εγώ μπω άδικα και ρεζίλικα σε αντιπαράθεση. Για να ξέρω πώς να συνεχίσω δηλαδή. Btw τούτο που μόνο του ήταν επανάσταση που μένα. Είπεν μου σοβαρομιλά τζιαι συνέχισεν την αστρονομία της - επιδεικτικά, δασκαλίστικα, ξεροσταλιάζοντας για το χειροκρότημα των άλλων. 

Άρχισα να απαντώ (ουάου δεν ξανάγινε). Τζιαι να απαντώ. Τζιαι τα γυαλιά μου ναν τέλεια εφκαρμένα τωρά. Άρκεψεν να σταυροκοπιέται τζιαι να επικαλείται το έλεος του Κυρίου, τάχα χάννω τζιαι είμαι παρανοΐκή τζι επαρεξήγησα την ενώ τζείνη αστειεύκετουν, τζι εσυνέχισεν να σταυροκοπιέται επιδεικτικά τζιαι να εκκενώνει το χώρο τάχα χάννω τζι εν κολλητικό. 

θ_θ

Sigh. 

Εν λέω ότι εχάρηκα το όλο συμβάν, αλλά χαίρομαι προκαταβολικά που εννά σκεφτεί διπλά πριν μου ξαναπευθύνει το λόγο. 

Την ήττα μου όπως έπαθα την πριν που το πιο πάνω επεισόδιο. Έθθα μπω σε λεπτομέρειες γιατί βαρκ τζιαι λυπ να το ξανασκεφτώ, αλλά η κεντρική ιδέα εν ότι εχειρίστηκα με τρόπο που εν ήθελα τον Άθρωπ μου επειδή ήταν τούτη η αππωμένη δίπλα σαν τον Κριτή τζιαι ένιωθα ότι πρέπει να της αποδείξω κάτι περί των parenting skills μου. Το αποτέλεσμα ήταν να χαλαστεί αχρείαστα ο άθρωπ τζιαι να συμπεραίνει τζείνη ότι ο άθρωπ μου έshει θέμα με τα νεύρα του. Ενώ υπήρχε μια ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ ΑΠΛΗ λύση στο πρόβλημα που αντιμετώπιζε ο άθρωπ, τζι εγώ δεν την έκαμνα για να δείξω τι; Της JUDGMENTALAS ότι είμαι σταθερή στην αρχική μου θέση; 

Τ.Ε.Λ.Ο.Σ. 

Μετά που τούτο, μόνο αποελ νίκες. 

Έχω το. Εν αόρατη πλέον για μένα, έθθα ξαναζήσω στην σκιά της.

RAAAAAAARRRRR!!!

Ακούστηκεν πολλά group therapy κουβέντα τούτη, όι πως ξέρω δηλαδή. 

Αυτά. 

Είμαι πολλά χαρούμενη που εννά απαντώ επιτέλους. Σάννα ανοίξαν οι τηλεφωνικές γραμμές τζιαι μπορώ να ψηφίζω. Life is gonna be good. Εκατάλαβα το ότι το 2014 θα είναι η χρονιά μου όταν πριν καιρό κατάφερα να διπλώσω φίττετ διπλό σεντόνι μόνη μου...