Στη Λαπάτσα *ήχος νεαγάρα*

Η σημερινή μέρα called for serious action, βλ. προσπάθειες αποπροσανατολισμού αθρωπουδίου από τον πονόδοντό του. Έπιασα να τον πάρω ιμίsh "στα άλογα". Όι στους αππάρους, στα άλογα. Στη Λαπάτσα.

Στη Λαπάτσα επήα μια φορά summer school που ήμουν δημοτικό. Θυμούμαι έκαμνα ττένις, ιππασία, κολύμπι τζιαι μετά "ολυμπιακή γυμναστική" με shίλια εισαγωγικά στο Παλέ Ντεσπόρ. Επί γυμνασίου επήα αλλο 2 φορές πισίνα τζιαμέ, μιαν με τους συμμαθητές τζιαι μιαν με τον φίλο (!) - για το τελευταίο έφα άλεσμα* (I was grounded - βαρκούμαι να σκέφτεστε) ένα μήνα (!!!) επειδή η μάνα μου έδωκε μου δεκάλιρο με τον όρο να φάω μόνο τες πέντε λίρες αλλά εγώ έπια να κάμω τη χουβαρτίνα τζιαι να μας τζιεράσω την είσοδο μη ξέροντας ότι ήταν 3,50 το άτομο (μα πότε εκαταργήθηκεν η λίρα που το κκίπορτ;; τωρά το επρόσεξα).

Τούτες εν οι μνήμες μου που τη Λαπάτσα - α, τζιαι σε ένα γαμοχαρτοβαφτίσι στην πισίνα μια φορά. Θυμούμαι ότι ήταν πολλά ωραίος τόπος, αν και ανέκαθεν έφκαλλεν μου κάτι το spooky. Είshεν συγκεκριμένα σημεία που εφοούμουν να πάω... πέρα που κάτι θάμνους ασπούμε.  Ένιωθα λλίο στοιχειωμένο τον τόπο. Έχοντας δει το Lost, κάπως έτσι ένιωθα: πανέμορφος τόπος μεν, ενηξέρω τι έshει πιο κάτω δε.

Ένηξέρω σε τι οφείλεται η σημερινή της κατάσταση. Είχαμε ξαναπάει άλλο 2-3 φορές τους τελευταίους μήνες αλλά σήμερα ήταν που ένιωσα έτσι έντονα το spookiness να κολλά πάνω μου όπως την πίσσα.

Μιλούμεν, η "παρακμή" έννεν λέξη. Ο χώρος υπάρχει μόνο για τα άλογα (τζιαι τα σκατά τους) πλέον. Τα γήπεδα του ττένις ξεραμένα, η πισίνα όφκερη διαλυμένη, μια παιδική χαρά αγιωμένη φαημένη που τα κάτσαρα, αγριόχορτα, κοπάθκια μουγιούθκια, ένας γάρος που έκαμνε πασούες μόνος του με μια σίκλα, δύο creatures που μάλλον ήταν πόνυ στη διπλανή παράγκα, τζιαι μια άλλη δήθεν πιο σύγχρονη παιδική χαρά μπροστά που τον γάρο.

Επήαμε πρώτα στα άλογα, το μόνο σασμένο μέρος τζειμέσα. Ήταν λλίο πιο τεράστια απ' ότι τα περιμέναμε τζιαι εψιλοφερμάραμε με τον άθρωπ. Ήταν τζιαι 6.30-7 η ώρα τζιαι εσκοτείνιαζεν μες τα "κλουφκιά" τους, ο καθαριστής/υπεύθυνος was tucking them in ένα ένα, ενώ ένας-θκυο παρέες εξεπροβάλαν τον κκέλλον τους να δουν ποιοι είμαστε. Επίτησεν ο κώλος μας.

Ήταν πολλή ησυχία. Ακούετουν μόνο ο νυχοκόπτης μιας μαυρούς που εκάθετουν σε μιαν αυλή λλίο πιο τζει, τζιαι μια στριγγλιά που έμπηξε ένας κάττος όταν του έλυσε το πόιν του ο άθρωπ. Βασικά ετσιριλλίσαν τζι οι θκυο.

"Αθρωπούι μου, πάμε στες κούνιες τζι εννά κοιμηθούν τα άλογα; (let's get the shit outta here πριν να φκει η ψυshή μου)"

Πάμε στη "σύγχρονη" παιδική χαρά. Ποτζείνες που για να φκεις πας τη τσουλήθρα πρέπει να κάμεις διάφορα κομμαντιλίκκια σε σκάλες δικτυωτές τζιαι shοινιά. Ο άθρωπ ενθουσιάστηκε έφκα-κατέβα τη τσουλήθρα, ενώ εγώ εσπίαζα συνέχεια τον γάρο τον μακκοπόρταρη μπας τζιαι αφηνιάσει τζιαι δώκει πάνω μας.

Ίσως το ότι έκαμνεν τα σουτάκια του χωρίς να γυρίσει να μας δει, έκαμνεν τον πιο απόκοσμο. Διερωτούμαι αν υπήρξε ποττέ ή αν ήταν της φαντασίας μου.

Επεράσαμε τζιαι που τη ρετρό παιδική χαρά στο δάσος: πνιμένη στα αγκάθκια, ξοβαμμένες αγιωμένες κούνιες και τραμπάλες "αδρωπινές" (όι σαν τα σύγχρονα που έχουν μικρές θεσούες για βρέφη).

Ο ήλιος την έκανε σιγά σιγά τζιαι εφυσούσε λλίο πιο κρυός αέρας τωρά. Ο άθρωπ εshαίρετουν, ενώ εμένα έπιαν με η λλιοψυshιά. Ένιωθα ότι αν δεν φύουμε γλήορα, ήταν να μείνουμε κλειωμένοι τζειμέσα, να περάσουμε τη νύχτα με αππάρους τζιαι μονόκερους τζιαι Dementors μες το δάσος, τζιαι μπορεί να μου έφυεν τζιαι καμιά στάξη κατούρημα τωρά που το σκέφτουμαι.

Τέλοσπάντων, ένηξέρω αν αποδίδω έστω στο ελάχιστο το τι αισθήματα που προκαλεί τζείνος ο τόπος. Εν σαν να τζιαι αιωρείται που πάνω του (επειδή δεν θα μπορούσε να αιωρείται που κάτω του) μια πολλά θλιβερή ιστορία. Με δράκουλες τζιαι παρακμασμένους άρχοντες.

Εν έshει έναν πλάσμα να ενδιαφέρεται να τη σάσει; Έshει τεράστιο potential, για γάμους, δεξιώσεις, παιδότοπους, πάρκα, καφετέριες, εστιατόρια, αθλητισμό... Αλλά προς το παρόν εν τζιαμέ τζιαι βαζολοούν οι μούγιες όποθθεν ερέξαν τα άλογα.

*big sigh*