Συναυλίες - Μέρος Α΄

Ούφφου θέλω να κάμω tour.

Όχι στα νησιά. Συναυλιακό.

Όι εγώ να τραγουδώ ρε.

(Άτε να δούμεν αν τα έβρουμε σήμερα)

Εννοώ να πηαίννω όπου έshει συναυλίες τζιαι να τες παρακολουθώ (η neerie φταίει).

(Σάννα μου ήβραμεν τα)

Τζιαι εν εννοώ συναυλίες της Φιλαρμονικής της Αστυνομίας ή του Τερλέγκα. Ή της Βίsshης. No offence.

Εννοώ συναυλίες του στυλ που εμπουχτίσαμε δαμέ στην Κυπρούσκαγια: ροκ φεστιβάλς.

Τζιαι όι που εγχώρια σχολικά συγκροτηματάκια που τους συστήνεις στη μάνα τους πρώτα τζιαι μετά αρκέφκουν να τραγουδούν. No offence.

Μα καλάν, πόσον δύσκολο είναι να πω που μιας αρκής τι εννοώ τζι έσπασα μας;!

Ούφφου εν με θέλει τούντο ποστ.

Πάω να γείρω τίποτε να ακούω τζι έρκουμαι.

  Τζιαι να έβρω τζιαι τίτλο. 
 -------------------------
 

ΑΜΗΝ ΑΜΗΝ ΛΕΓΩ ΥΜΙΝ. Έκαμα κκέφιν (μεν δεις) τζι ήρτα.


Το λοιπό.

Σε decent ροκ συναυλία έshει να πάω που τον τζιαιρό που εσπούδαζα (2-3 χρόνια δηλαδή - ΜΕΝ ΜΟΥ ΠΝΙΕΣΤΕ ΜΟΝΟΝ, πιέτε λλίο νερό). Για να ξαναπήγαινα αφότου αποφοίτησα (είπαμε πότε), έπρεπε πλέον να υπολογίζω τζιαι την τιμή του αεροπορικού μαζί. Όι δυστυχήματος ρε. Εισιτηρίου εννοώ.

Αρκέψαμεν πάλε.

Το λοιπόν εννά μ’ αφήκεις να μιλήσω;!

Τωρά σαν γράφω ακούω το KoRn - Shoots and Ladders (ούφφου εν πολλά σέξυ το γέρημο, πέρκι εν ημπεί κανένας μέσα τωρά).

Στο πρώτο έτος σπουδών μου, κάθε Παρασκευή επήαιννα Alcatraz (ένα rock club). Όι πέτρενο ρόπαλο ρε. Ούφφουrgh.

Τωρά τούντο αήπιν της αυτοσαντάνωσης πόθθεν το αγγονίστηκα;! Αλόπως που τη φορά που όταν επήα για μάστερ σε άλλη πόλη και ήθελα να κατατοπιστώ στα βασικά ρωτώντας if there is a rock club in town, τζι απαντήσαν μου "Αs in rock CLIMBING?". Aντιλαμβάνεστε ότι στη νέα εκείνη πόλη ενήστεψα το head banging.

Ετέλειωσεν τζιαι το τραούδιν. Τωρά ακούω το Blind, όπου θα κατέληγε η κουβέντα με το Αλκατράζ. Στο Αλκατράζ επαίζαν το Blind τζιαι ήμουν φατσιημένη μαζί του χωρίς να ξέρω ούτε πώς το λένε ούτε ποιο ήταν το συγκρότημα. Εταιρειών, ΝΑΙ. Ε μα εν τζι εννα με σπάσεις.

Προς το τέλος τoυ πρώτου ακαδημαϊκού (στραβάρα μου) έτους, έπεισεν με μια Ισπανίδα εράσμους να πάμε στο Brighton (6 ώρες μακριά) όπου θα είχε ένα Music Festival. Ένηξέρω γιατί επείστηκα (ανίδεη τότε γαρ) αφού που τα 283475 συγκροτήματα εγώ ήξερα μόνο τους Therapy.

Το φεστιβάλ ήταν τριήμερο (αλλά εμείς πήγαμε μόνο την τελευταία μέρα) και λάμβανε χώρα in the middle of practically nowhere. Ούτε θυμούμαι πώς τα ήβραμε να πάμε. Νομίζω επετύχαμε τυχαία ένα ειδικά ναυλωμένο λεωφορείο και μας πήρε. Ήταν ένας τεράστιος τελλιασμένος χώρος με σκηνές μικρές και μεγάλες (as in πίστες, αλλά και as in tents), με άπειρα συγκροτήματα, καταστηματούθκια με προϊόντα τύπου ονειροπαγίδες, βαφές μαλλιών (έπιασα μια μπλε σκούρο), tattoo parlors, σαγλοφαγάδικα, αντίσκηνα των attendees, κτλ.

Ώσπου νάρτει η ώρα των Therapy να παίξουν, εθκιανευκούμαστεν στες άλλες υπο-συναυλίες, άλλες σε υπάιθριες σκηνές, άλλες σε κλειστές, σε μαγαζούθκια, κτλ. Όταν εκόντεψεν η ώρα, είπαμεν να μεν ξομακρίσουμε πολλά αλλά να είμαστε κάπου κοντά στην τέντα όπου θα επαίζαν. Στη πιο μεγάλη σκηνή του event, επαίζαν (προφανώς) τα πιο δημοφιλή συγκροτήματα, τα οποία εγώ είτε δεν ήξερα είτε μου ήταν αδιάφορα. Ώσπου τζιαι απόσύρεται το ένα συγκρότημα τζιαι ο κόσμος εισέρχεται σε ένα αλλοπρόσαλλο mode εν όψει του επόμενου συγκροτήματος. "Μα ποιοι έχουν σειρά τέλοσπάντων;", σκέφτηκα και ανέτρεξα στο πρόγραμμα: Korn. Ξέρουμεν τους; Η μάνα τους;

Στη σκηνή εβουρούσαν τεχνικοί πάνω κάτω να στήσουν τα νέα σκηνικά, θυμούμαι εβάλαν παιδικά παιγνίδια και κούκλες φουσκωτές (ποτζείνες για τους πολλά ανυπόθετα νηστικούς, γιου νόου;). Ο κόσμος εσφάδαζεν εκ των προτέρων. Επιτέλους, εξαφανίζουνται οι τεχνικοί τζιαι φκαίνει στη σκηνή το συγκρότημα. Επήραν τες θέσεις τους οι οργανοπαίχτες, με γεια σας με καλώστους - ούτε πως είshεν άλλους τζιαμέ, αντινάσσει τζιαι μιαν κλωτσιά ο πολλά pissed off τραγουδιστής της κούκλας τζιαι ξεκινά το τρίξιμο των οργάνων.

"Απαναγία μου τζιαι ξέρω τούντο τραούδιν".

"ΑΑΑΑRRRREEEE YOUUUU REAAADDDYYYYYYYYEURGH?????", βρυχάται ο τραγ.

Κάτι μπίλλισσες γκόμενες σε κάτι ώμους πάνω, εκάμναν όπως τες σφαμένες. Εφωνάζαν του "marry me", μεταξύ άλλων.

Εγώ είχα μείνει ψιλοχάσκοντας γιατί, όπως προέκυπτε, το τραγούδι ήταν ΤΟ τραγούδι!!! Ήταν το Blind. AMANAMOYMANAMOY ΒΑΣΤΑΤΕΜΕΕΕΕ, MAAARRRYYYYYY MEEEEEEEEE!!!!!

*sigh*

To μόνο λάθος που είχαν εν που εκάμναν σαμπώς τζι ήταν μόνοι τους! Ούτε πως είμασταν 837659286 πλάζματα που κάτω! Όπως pissed off εμφανιστήκαν, το ίδιο pissed off εκλωτσοκοπήσαν τα σκηνικά τζι εφύαν. Εζαομουτσούνιασα, η αλήθκεια - "Συγνώμην, κύριε;;; I actually PAID to be here?? Πε μας κανένα γεια, κανένα θέκκιου, κανένα γουωτέβερ;;", σκέφτηκε η αθώα χωριατοπούλα που ήταν μαθημένη στες αγαπησιάρηκες στιχομυθίες μεταξύ τραγουδοποιπών και κοινού.

Εν είχαν λάθος.

Άκυρο για τους Therapy, τζείνους εν μόνους τους που τους είδα στη Γλασκώβη. Tωρά στο Brighton γιατί επήα εννά σπάσω...

Τέσπα. Μετά το πέρας του φεστιβάλ, we were herded out of the site και μας στοίβασαν σε τραίνα που παραδόξως μας περίμεναν σε κάτι κάμπους παραπέρα και κινήσαμε για το άγνωστο (εν είshεν ΤΙΠΟΤΕ γυρώ, ούτε σταθμούς λεωφορείων, ούτε ταξιά, ούτε τίποτε). Ένιωσα όπως τους Εβραίους :ζ. Ακόμα τζιαι στη μνήμη μου τωρά έχω τη φάση μαυρόασπρη. Kάπου μου κάμνει λλίο shιονούι, εν καταλάβω γιατί ακολουθούσα χωρίς να έχω ιδέα πού πάμε.

Ήταν μεσάνυχτα όταν φτάσαμε σε πολιτισμό. Το λεωφορείο για την πόλη μας θα έφευγε στις 6 το πρωί. Άλλο shιονούι δαμέ: γιατί εν το έξερα που πριν; γιατί εν εκανόνισα να μείνουμε πούποτε; άφηκα τα ούλλα πας την ερασμία τζιαι ακολουθούσα την όπως το αρνί.

Αγγλία γαρ, τα πάντα ήτο κλειστά. Είshε ΜΟΝΟ ένα 24ωρο καφέ thing, όπου αποφασίσαμε να περάσουμε τη νύχτα προσποιούμενες τες όξυπνες. Αηστομπελάς, εν είχαμεν με λεφτά πάνω μας για να παραγγέλλουμε πράματα ώστε να μεν μας θκιώξουν. Για μένα ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που ετζοιμήθηκα κάθοντας for what seemed like a century. Η ερασμία έθελεν βόλτες στην παραλία τζιαι εκούνταν με να ξυπνήσω για να με ρωτήσει αν τζοιμούμαι.

Ππεε, shίλλιες σελίδες.

Τζιαι κόμα εν είπα για τον Greg!!!

Ας κάμουμε διάλειμμα και θα επανέλθω σε άλλο ποστ για τη συνέχεια.

υ.γ1. ήβρα τζιαι τίτλο.

υ.γ2. την ερασμία εν την εξαναείδα τζιαι παρόλο που είχα τη διεύθυνση της στο obscure χωρκό της στην Ισπανία, τα γράμματά μου έρκουνταν πίσω.
υ.γ3. ..που μαζί με το γεγονός ότι το φεστιβάλ όχι μόνο δεν επαναλήφθηκε αλλά ούτε καμιά αναφορά σε αυτό βρήκα πουθενά έκτοτε, αρχίζω να πιστεύω ότι έχω παραισθήσεις.
υ.γ4. wtf o_O Πρέπει να έβρω τουλάχιστο μια φωτογραφία. Εννά έχω λαλείς;