So not their day.

Βλέποντας τις ταχύτητες με τις οποίες διαπράττουν τις μανούβρες τους, πάντα διερωτούμουν what it takes to tsill a bird with the car. Και ευθύς απαντούσα ότι ή βουράς (ΒΟΥΡΑΣ όμως) ή εν καθυστερημένον το πουλί.

Προχτές (τουτέστιν, τις προάλλες), σαν ήμουν σταματημένη στα φώτα, εμαρτύρησα (πώς είναι στα ελληνικά το I witnessed;!) τον αιφνίδιο θάνατο ενός στρούθου που σαν επέταν αμέριμνος εξεκίνησεν το απέναντι αυτοκίνητο και τον ίγκωσε. Ο στρούθος έππεσεν χαμαί μιαν ομορκιάν, με ππαττ ακούστηκεν, με ππιττ. Ένα κουβαρούι παμπάτζι.

Εστυλλομμάθκιασα προς στιγμής, τζιαι έκαμα όπως κάμνουν οι shύλλοι την τζιεφαλήν τους για να αντινάξουν τα νερά, αλλά εσυνήλθα γλήορα γιατί άψεν πράσινο. Αλλά εσκέφτουμουν το. Ούτε το αυτοκίνητο εβούραν πολλά, βασικά μόλις είχε ξεκινήσει να τζυλά, ούτε ο στρούθος μου εφάτσαρεν καθυστερημένος (εβούραν μιαν στρούθα που πίσω - ελυπήθηκα την τζιαι τζείνην βέβαια πως εννά τον γυρεύκει τζιαι να μεν ηξέρει πού εχάθηκε, εκτός τζι αν ήταν βιαστής οπότε εγλύτωσεν).

Αργότερα την ίδια μέρα, οδηγούσα και πάλι και αρκετά μέτρα μπροστά μου στο δρόμο εκάθουνταν 2-3 στρουθάκια. Σκέφτηκα να μην ελαττώσω, όπως έκανα πάντα από φόβο μήπως δεν προλάβουν να πεταρίσουν away, αφού όποτε το έκανα προέβαινε αχρείαστο - τα πουλιά εχάνουνταν πάντα που μπροστά μου πριν κοντέψω. Να μεν τα πολυλογώ (τωρά τζιαι να πάει), επήεν ο στρούθος. Ίγκωσα τον.

Eν εσκέφτηκα ότι εν είμαι η καλύτερη σωφεράντζα. Αποφάσισα ότι ήταν a very bad hair day για τους στρούθους. Ίσως κάτι στην ατμόσφαιρα να τους εμαλθάκεψεν.

Tέλος πάντων (για τους εν λόγω στρούθους). Παρεμπιπτόντως, επεθύμησα στρουθούθκια με τα αυκά. Όποιος δεν γνωρίζει τι εν τα στρουθούθκια, βαρκ να εξηγήσω ότι εν χόρτα, απλώς να καθησυχάσω ότι δεν είναι πουλάκια. Όι πως ήταν νάshει πρόβλημα δηλαδή. Τζιαι οι στρούθοι μάλλον θα κάμουν το καλό με τα αυκά.

Speaking of which, θέλω. Τηανητά with anything. Τζιαι με πέτρες, που λαλεί ο λόος, τρώω τα. Αλόπως πρώτη φορά χρησιμοποιώ τη φράση «που λαλεί ο λόος». Γιαξ. I don’t like. Εν σαν να παραδέχεσαι ότι εν λαφαζανιά που λαλείς, ενώ εν αλήθκεια στην προκείμενη περίπτωση: τζιαι με πέτρες αν μου τα τηανίσεις τρώω τα. Ούτε το «προκειμένου» χρησιμοποιώ, τωρά που είπα «προκείμενη». Τρέμει το κρανίο μου μόνο που την προφέρω. Εν την έχω καθόλου, νομίζω εν πολλά χωρκάτικη.

Τωρά που είπα «κρανίο», σήμερα σε μια εφημερίδα ελάλεν «Κυριολεκτικά στο κρανίο τα πήρε η δικαστής Τάδε...» τζιαι εθκιάβαζα με αγωνία να δω τι πήρε και πώς το έβαλε στο κρανίο της η δικαστίνα. Καμία σχέση. Ο παsh δημοσιογράφος απλώς εννοούσε ότι η δικαστίνα εσυγχύστηκεν με κάτι τζιαι εθύμωσε, ό,τι δηλαδή σημαίνει και η έκφραση στα μάγκικα καλαμαριστά. Ε ΜΕΝ ΒΑΛΕΙΣ ΤΟ «ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ» ΚΑΛΟ ΓΙΕ ΜΟΥ. «ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ» ιμίshι.

Το ίδιο νευριάζω άμα χρησιμοποιούν τη λέξη «επείγον» και «επειγόντως», χωρίς να υπάρχει ουδεμία urgency. Αποφάσισα ότι το urgency εν θηλυκό.

Τωρά, αμμέν εκαταλάβετε, πρέπει να φύω για μια δουλειά τζιαι βαρκ τζιαι γράφω προσπαθώντας να με πείσω ότι εν που έχω κάτι σπουδαίο να πω τζιαι εν φεύκω.

*sigh*