Πρόσφατα επιάσαν με κατι πονοτζιεφάλοι, στο ίδιο σημείο την ίδια ώρα κάθε μέρα. Ήταν λλίο μετά που επέθανε ο Μητσόπουλος και είχα ακούσει ότι είχε πονοκεφάλους προηγουμένως που δεν τους κοίταξε. Κι επειδή πρώτη φορά μου ετύχαινε τέθκοιος πονοτζιέφαλος, είπα να γκουκλάρω σε τι γιατρό να κοιταχτώ για την περίπτωσή μου.
Ξέρεις ότι άμα γκουκλάρεις κάτι, καταλήγεις να πιστεύκεις ότι εμείναν σου τζι εν σου εμείναν 24 ώρες ζωής, έννε;
Θυμούμαι ότι μια πού τούντες μέρες εξάπλωνα περιμένοντας τον πονοτζιέφαλο να φύει, γιατί τίποτε άλλο δεν εδούλευκεν (EFT εν έσωννα να κάμω :)). Τζιαι εσκέφτουμουν ότι μπορεί να μεν προλάβω να πάω στον γιατρό την επομένη, ότι μπορεί as we lie here να πραγματοποιείται ρήξη ανευρύσματος τζιαι να σπουρτούν τα αγγεία μου τζιαι να κρεπαρίσκω σιγά σιγά.
Ετρέχαν τα μμάθκια μου τζιαι εσυνειδητοποίησα κάτι τεράστιο: εν έκλαια για μένα, εν έκλαια επειδή εν έθελα να πεθάνω ή επειδή εφοούμουν να πεθάνω. Έκλαια μόνο για τα αθρωπούθκια μου. Όι επειδή εννά χάσουν την μάνα του αιώνα ή ότι έν θα έμεναν σε ικανά χέρια, αλλά επειδή απλά εννά χάσουν την μάμα τους. Την όποια μάμα τους. Λυπούμαι πολλά τα μικρά ορφανά. Μπορεί τελικά να καταλήξουν με καλύτερο μέλλον απ' ότι μαζί μου, but still ελυπούμουν τα στο παρόν στάδιο που θα εχασκιάζουνταν τζιαι θα εκλαίαν τζιαι θα με εγυρεύκαν.
Τελικά οι πονοτζιεφάλοι εσταματήσαν τη μέρα που θα επήαιννα στο γιατρό τζι έτσι εν επήα. Τζι εξακολουθώ να νιώθω ότι εν φοούμαι να πεθάνω. Εν ηξέρω πόθθεν μου φκαίνει τούτο το πράμα τωρά. Έννεν ότι είμαι "έτοιμη" από θρησκευτικής άποψης, ξομολοημένη, κοινωνημένη κτλ, και έτοιμη να συναντήσω τον Κύριο. Καμία σχέση. Άρα έπρεπε να φοούμαι.
Νιώθω όμως, αρκετά έντονα τζιόλας, ότι ο θάνατος εν επλά ένα ταξίδι, ένα πέρασμα που δαμέ ποτζεί. Κάποτε εθκιάβασα κάτι τέλειο περί θανάτου, εν θυμούμαι ποιος και πού το είπε, αλλά πάει κάπως έτσι:
Το μωρό ζει 9 μήνες μες την κοιλιά της μάνας του. Τζείνοι οι 9 μήνες εν ολόκληρο το lifetime του εμβρύου, τζιαι η τζοιλιά της όλο του σύμπαν. Στους 9 μήνες τελειώνει η ζωή του ως έμβρυο, διακόπτεται απότομα και περνά που το ζεστούλλικο υγρό οικείο του περιβάλλον, σε ένα ΠΟΛΛΑ πιο μεγάλο κόσμο, ασύγκριτου μεγέθους και αίσθησης. Ο θάνατος του εμβρύου σηματοδοτεί τη ζωή του ως άνθρωπος πλέον (μεν πολλοκολλήσετε στην επιλογή λέξεων). Ο κόσμος στον οποίο επέρασε, ήταν αδιανόητος όσο βρισκόταν μέσα στην κοιλιά. Οι 9 μήνες στην κοιλιά ήταν όλα όσα μπορούσε να συλλάβει, να βιώσει, να διανοηθεί.
Με τον ίδιο τρόπο θα τελειώσει τούτο το στάδιο όπου είμαστε τώρα (το γνωστό, οικείο, προσφιλές) στα περίπου 90 χρόνια πιχί, και με ένα πέρασμα που θα διαρκέσει μερικά δευτερόλεπτα (όπως και η γέννα) θα μεταφερθούμε σε άλλο κόσμο, απείρως πιο άπειρο που τούτον, σε μέγεθος και αίσθηση.
So δεδομένου του πνεύματος περιπέτειας και ανοιχτοσύνης προς το άγνωστο που με δέρνει τελευταίως, δεν με πανικοβάλλει ένα "πέρασμα ποτζεί" (ακούστηκε λλίο τούρτζικο τούτο). Νιώθω ότι εννάν κάτι καλό. Επίσης νιώθω ότι εννα αφήσω πίσω ανθρώπους που θα προσεύχονται τόσο για μένα ώστε θα προκριθώ σίουρα σε καλό τόπο (εκτός τζι αν πεθάνουμε μονοφατσιά οπότε έκατσα πάνω).
Το μόνο που λυπούμαι εν τα αθρωπούθκια μου - ούλλους τους άλλους εννά τους περάσει.
Για τους ίδιους λόγους (περί περάσματος σε άλλο επίπεδο), νομίζω ότι εν θα είμαι τόσο απαρηγόρητη όσο πίστευα μέχρι πρόσφατα αν χάσω κάποιον δικό μου. Εννά νιώθω ότι "εγεννήθηκεν" στο επόμενο στάδιο. Βέβαια, εν κάμνω τον λέγκαν τωρά, ότι και καλά I have conquered this death thing, γιατί άμα δει ο Θεός ότι το αντέχω, εννα μου το στείλει. Τζι έθθα το αντέξω, χα χα. So, shhhh μεν μας ακούσει.
Αν δεν σας δούμε, καλό Πάσχα να φτάσουμε.
