Some thoughts on perspective

Πιάνει ο άντρας/γεναίκα/φίλος/αρφός/αρφή/γιος/κόρη σου το αυτοκίνητό σου να πάει κάπου τζιαι νάρτει. Περνά η ώρα που ήταν νάρτει τζι εν έρκεται. Περνά μια ώρα, θκυο, τρεις. Τηλεφωνάς του/της τζιαι δεν απαντά. Χασιμιός. Σκέφτεσαι μεν έπαθεν τίποτε... Αγωνιάς, ρωτάς άλλους αν τον είδαν. Κανένας. 

α) Μετά που εμφανίζεται επιτέλους, το αυτοκίνητο εν χταρμένο σε κάποια σημεία. Βάλλεις τες φωνές, ίνταλος έγινεν έτσι το αυτοκίνητο τζιαι γιατί εν απάνταν το τηλέφωνο τζιαι έγινεν το αυτοκίνητο άχρηστο τζιαι με τι λεφτά εννα σαστεί τζιαι τι ανεύθυνος που ένη. 

β) Μαθαίνεις ότι είχε δυστύχημα και επέθανε. Κλαίεις τον και οδύρεσαι και χέστηκες για το αυτοκίνητο, μακάρι να ήταν μόνο τζείνο.

Γιατί πρέπει να πεθάνουμεν για να μεν φάμε φωνές; 

Κουτσουφλά κάποιος πας τα σκαλιά τζιαι κατρατζυλά. Προσγειώνεται σε μια πολλά γελοία τζιαι αφύσικη στάση, αν εν γεναίκα η φούστα της εν ίσια πάνω τζιαι φαίνεται το βρατζί της, αν εν άντρας εκοράτζιησεν κάπου το παντελόνι του τζι εξηποράφτηκε ούλλο τζιαι φαίνεται η ζάμπα του η ασπρουλιάρα. 

α) Αν ζει, βαστάς τα πλευρά σου που τα γέλια τζιαι όποτε τον θωρείς περιπαίζεις τον. 

β) Αν επέθανε, μεινίσκεις σύξυλος. 

Κάποιες φορές δηλαδή εν ρεζίλι να μεν πεθάνεις.

Τζιαι κάποιες φορές (περνούμε σε τρου στόρυ) το να πεθάνεις εν το μόνο πράμα που σε δικαιολογεί. Έτυχε μου κάποιος ναν τόσο αδικαιολόγητα φαραντζιησμένος από προσώπου της γης, που ευχόμουν πραγματικά "you'd better be dead". Or you will be.

Μετά, όμως, που εβρέθηκε, εν τον έκαμα κομματούθκια με τα δόγκια μου. Άφηκα τα ούλλα μέσα μου τζιαι εγέμωσα σπυράκια.

Αυτά για σήμερα.

Εν μεγάλο τελικά το δράμα των αγνοουμένων

(Κάπου ξαναείπα ότι) Ο χειρότερος μου εφιάλτης είναι να χάσω τα αθρωπούθκια μου. Όι να πεθάνουν. Να χαθούν, να αγνοούνται. Τούτος ο εφιάλτης απέχει γύρω στα 800 τρισεκατομμύρια έτη φωτός που τον επόμενο που είναι να χάσω τοιουτοτρόπως όποιοδήποτε δικό μου πλάσμα. Ο οποίος απέχει τόσο μακριά που τον τρίτο, που ο τρίτος εν ηξέρω τι ένη. 

Άμαν ακούω για περιπτώσεις αγνοούμενων μωρών, πχ Madeleine, ή ο άλλος πριν τζιαιρό στη Λεμεσό που τον εγυρέφκαμεν ούλλη η Κύπρος μες τες βροshές, πιάννει με η πελλάρα. Τζιαι επειδή τόσο τραγική σκέψη είναι για μένα, όταν περάσουν 10 λεπτά τζιαι οι γονείς του μωρού συνεχίσουν να ζουν, θεωρώ ότι κάτι εν πάει καλά μαζίν τους. Εγώ πιστέυκω ότι αν μου τύχει έτσι πράμα, αν περάσουν 2 λεπτά τζιαι δεν έβρω το μωρό, θα γείρω έναν τόπο τζιαι να πεθάνω. Τζι αν δω ότι περνούν τα λεπτά τζιαι η ψυshή μου αρνείται να φκει, θα την φκάλω με το ζόρι. 

Aπλά δεν το αντέχω. 

Μετά που τούτον τον πρόλογο, έρκεται το κυρίως πιάτο. 

Προχτές τη νύχτα έχασα τον Ούτποτ. 

(Προφανώς για να γράφω ποστ σημαίνει ότι είτε ήβρα τον, είτε έshει wifi δαπάνω - ή δαΚΑΤΩ)

Είμασταν στο σπίτι της μάνας μου τζι επαίζαμεν. Ήταν τζι ο αρφός μου τζιαμέ, εμιλούσαμεν, εβουρούσαμεν, είshεν πολλύν καρκαshαλλίκκι. Έξω ήταν ψάτζιουλλος, ήταν τες μέρες που εshιόνιζε. 

Enter "Σε κάποια φάση". Σε κάποια φάση αφασίας, λοιπόν, αντιλαμβάνομαι ότι ο αεικίνητος τζιαι υπεργλήορος Ούτποτ δεν είναι εντός οπτικού πεδίου. Σιγά το πράμα, θα μου πεις. Ναι, αλλά ταυτόχρονα στο οπτικό μου πεδίο είshεν μιαν εξώπορτα μισάνοιχτη. 

Έχω την εντύπωση ότι ΕΠΕΤΑΣΑ μέχρι το δρόμο, τον ΚΥΡΙΟ δρόμο, αλλά εννά σας γελάσω. Μπορεί να διακτινίστηκα. 

ΟΥΤΠΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΤ!!!!! ΟΥΥΥΥΤΠΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΤ!!!!! ΟΥΥΥΥΤΠΟΟΟΟΟΤ!!!!!! SHIT. SHIT. ΟΥΤΠΟΟΟΟΟΟΤ!!!!!! Ευτυχώς έννεν τσιλλημένος | SHIT ENNEN ΤΣΙΛΛΗΜΕΝΟΣ | ΦΑΚΚΙΤΥ ΦΑΚΚ ΦΑΚΚ ΟΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΤΠΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΤΤ!!!!! | Θεέ μου | Θεέ μου | Πληζ | ΟΥΥΥΥΤΠΟΟΟΟΟΟΟΟΤΤ ΑΠΑΝΤΑ ΜΟΥΥΥΥΥΥΥΥ!!!! | ΠΟΥ ΕΙΣΑΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ | He can't be far, εν τόσο ψατζιή που με τα ρούχα που φορεί ήταν να πεθάνει δαμέ πουκάστην ελιά | ΟΥΥΥΥΥΤΠΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΤ!!!!!!!! | Πρέπει να πέρασεν το λεπτό, εν ώρα μου | ΟΥΥΥΤΠΟΤΤ ΑΠΠΩΜΕΝΕ Γ@ΜΩΤΟ ΑΠΑΝΤΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ | Ήρτα πολλά μακριά, έννεν δυνατό που επρόλαβε να διανύσει τόσο δρόμο, αφού μόνο 3 δευτερόλεπτα τον έχασα που τα μάθκια μου | Άρα κάποιος τον άρπαξε, ΠΟΤΕ ΕΠΡΟΛΑΒΕΝ;;; | ΟΥΥΥΥΥΥΥΥΤΠΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΤΤΤΤΤΤΤ | προς αρφόν: ΕΦΥΕΝ Ο ΟΥΤΠΟΤ | Εν γίνεται | Εν μου συμβαίνει ΕΜΕΝΑ τούτο το πράμα | Εν γίνεται να μου συμβαίνει εμένα τούτο το πράμα | Ειδικά τον Ούτποτ!!!!!! | ΟΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΤΠΟΟΟΟΟΟΟΟΤΤΤ!!! | Τωρά τι, εννά τηλεφωνήσω αστυνομίας; Τζι ώσπου νάρτει;; Shέσε μέσα. Τζι εννά μας πουν οι τηλεοράσεις τζιαι να φκουν ούλλοι έξω να τον γυρέφκουν;; | Εν μου συμβαίνει εμένα τούτο το πράμα | Είμαι ΠΟΛΛΑ περίεργη πώς θα τελειώσει, όι πως εννα φτάσω να το δω | Θα τον έβρω μπρουμουττησμένο τζιαι άψυχο μες την λαξιά; | Κρατά τον κανένας μαύρος τωρά τζιαι βουρά; | ΟΥΤΠΟΟΟΟΟΤ!!!!!!

Πρέπει να περάσαν 3 λεπτά, ο αρφός μου όργωνεν το σπίτι, η μάνα μου εδιακτινίστηκε 300 μέτρα ως την ποταμωσιά, εγώ ήμουν σε πολλούς τόπους ταυτόχρονα: ο ένας εαυτός έβαλλεν τον Άθρωπ μέσα για να μεν ψοφήσει, ο άλλος εξαναέρεσσεν που μες το σπίτι, τζιαι οι υπόλοιποι 13 εαυτοί εφακκούσαν γυρώ του σπιθκιού τζιαι της γειτονιάς. Έξω εν ήταν. Αλλά μέσα εν ετόλμουν να ξαναμπώ γιατί αν ήταν έξω;; 

ΠΑΝΤΑ είμαι θετική και αισιόδοξη, ακόμα και στα χειρότερα. Στο πρώτο λεπτό επίστευκα ότι θα τον έβρουμε, απλά επαούριζα τζιαι όργωνα το δρόμο επειδή αυτό ΕΠΡΕΠΕ λογικά να κάμω. Στο δεύτερο λεπτό, άρκεψε να σοβαρεύκει. Εξακολουθούσα να πιστεύκω ότι θα βρεθεί, αλλά με δύσκολο τρόπο τζιαι πολλύ ξεσηκωμό. Θα έπρεπε να πιάσω την αστυνομία, να κτυπήσω τες πόρτες των γειτόνων τζιαι να τους φκάλω έξω, να πιάσω τον χάσπα νάρτει πίσω που τη μάππα (αν θωρεί ομπρός του να οδηγήσει) κτλ. Στο τρίτο λεπτό, άρκεψα να απελπίζουμαι. Ένιωθα κυριολεκτικά την ελπίδα να εξατμίζεται που το δέρμα μου. Για κάποιον τόσο θετικό όσο εγώ, ήταν πολλά τραγική κατάληξη, ενόμιζα εν η ψυshή μου που έφευκεν. 

Ένας που τους εαυτούς μου ήταν μες το σπίτι, μουθκιασμένος, να μεν ξέρει που να πρωτοδικλίσει τζιαι τι να κάμει. Αν δεν τον εντόπιζεν (τον Ούτποτ) ο αρφός μου τη στιγμή που τον εντόπισε, η επόμενη δεν ξέρω πώς θα με έβρισκε.

Ο κύριος Ούτποτ είshεν μπει στο γραφείο, έκλεισε τζιαι την πόρτα τζιαι έκατσε στο κομπιούτερ. Έκλεισεν την πόρτα γιατί εζούσε τον έρωτά του με το πρίντερ, τζιαι ξέρει ότι απαγορεύεται. 

Το δευτερόλεπτο που άνοιξε η πόρτα τζιαι είδα τον άρχοντα να κάθεται τζιαμέ, εν έδωκα πάνω του όπως τα έργα, ούτε είπα τίποτε. Άφηκα τον τζιαμέ τζι εβούρησα να προλάβω την μάνα μου που είshεν πιάει τα όρη. Μετά επήα τζιαι είπα του, Ούτποτ μου, άλλη φορά άμα σου φωνάζω να απαντάς, εντάξει; Εγκάκκει:) Τζιαι εσυνεχίσαμε τη ζωή μας σαν να μην συνέβη τίποτε. 

Μετά που ώρα άρκεψε να κάμνει sink in το σοκ, η σκέψη του τι έπαθα τζιαι τι εμπορούσε να πάθω. Μετά που τούτο νιώθω αποκτηνωμένη τελείως στο ενδεχόμενο να τους δω ποττέ τσιλλημένους μες τον δρόμο. Προτιμώ να ξέρω, παρά να μεν ξέρω. 

Αλλά μέσα σε τζείνα τα τυφωνικά λεπτά, εσημείωσα κάποια πράματα για τον εαυτό μου τζιαι τες σκέψεις μου. Επειδή έννεν τζείνα που περιμένετε να ακούσετε, επειδή ίσως να μέννεν τζιαι τα πιο φυσιολογικά πράματα, έθθα τα πω τωρά. 

Μόνο ότι εν γίνεται να ζεις άμα αγνοείται το μωρό σου, ντάξει Madeleine's parents?

Χριστουγεννιάτικο, που τ' αλήθκεια.

- Μάμα γιατί έχουμε βυζάκια; 

- Ο δράκος, γιατί εν καίγεται το στόμα του άμα φκάλλει φωθκιά; 

- Το φαΐ εν λερωμένο; (Όι / Ντζίζει μέσα) Τωρά είμαι λερωμένος; (Ναι!) Γιατί;;; 

Τούντου πλασμάτου νιώθω άshημα που του λαλούμε για τον Άγιο Βασίλη τζιαι τες καμινάδες τζιαι τα δώρα τζιαι ξέρωγώ πελλάρες. Όποτε έρτει κουβέντα για Άγιο Βασίλη, νιώθω ότι περιπαίζω τον τζιαι προσπαθώ να αλλάξω θέμα. 

- Εμείς που εν έχουμε καμινάδα πώς εννάρτει; (ΕΝΗΞΕΡΩ!!!) Άμα μπαίνει που τες καμινάδες εν λερώνεται; (ΟΥΦΦΟΥΥΥΥΥ!!) 

Νομίζω μπορεί άνετα (στα 4 του) να χειριστεί την αλήθεια - εξάλλου εν τζι εν ότι εννά γκρεμιστεί η κοσμοθεωρία του. Ούλλες τζι ούλλες, 2 φορές εβίωσεν φάση Χριστουγέννων (εννοώ που ναν σε θέση να καταλάβει δώρα, ιστορίες κτλ). 

Νομίζω μπορεί άνετα να δεχτεί ότι εν ο Χριστούλλης/Άγιος Βασίλης που βοηθά τους γονείς να γοράσουν τα δώρα. Τζιαι μια χαρά έκπληξη θάναι άμα δει πράματα κάτω που το δέντρο, όποιος τζι αν ξέρει πως τα έβαλε. 

Σκέφτουμαι ότι αν ήμουν σίγκολ πέρεντ ήταν να του το σπουρτίσω, ξηγημένα πράματα. Τζιαι θα ήταν ούλλα πόμπα. Εν μιτσής, έθθα τραυματιστεί που την αλήθκεια γιατί εν επρόλαβεν να εμπεδώσει την ψευτιά. Αλλά ο χάσπας εν αλλεργικός σε οτιδήποτε ΕΝ ΚΑΜΝΕΙ ΟΥΛΛΟΣ Ο ΥΠΟΛΟΙΠΟΣ ΚΟΣΜΟΣ τζιαι φαίνουμαι εγώ η ττακκουρημένη. 

Για να παρηορκούμαι, σκέφτουμαι ότι ο Άθρωπ, αν και ο ίδιος θα είναι cool about it, μπορεί να το πει σε άλλα μωρά τζιαι να τα αναστατώσει. Αν και μάλλον εν τους γονιούς τους που εννα αναστατώσει, παρά τα ίδια. 

Τελικά σάννα τζι εν οι γονιοί που θέλουμε και καλά τη μαγεία του Άγιου Βασίλη; Ήταν να πάθουν τίποτε τα μωρά αν τους ελαλούσαμε την αλήθκεια που μιας αρκής; Ότι δηλαδή ο επίσκοπος Βασίλειος στην Καισαρεία (ή ο Νικόλαος για τους Ευρωπαίους) ήταν πολλά φιλάνθρωπος και βοηθούσε τους φτωχούς κτλ και έτσι σήμερα γιορτάζουμε αυτή του την δράση κάνοντας δώρα, τα οποία βρίσκουν τα παιδάκια κάτω από το δέντρο - την Πρωτοχρονιά παρακαλώ (αφού ο Άγιος Βασίλης γιορτάζει 1 του μήνα, ευχαριστώ); Ή να εξηγήσουμε το έθιμο της βασιλόπιτας, ότι (για κάποιον λόγο που δεν θυμούμαι τζιαι βαρκ να ψάξω) ο Μέγας Βασίλειος έβαλε χρυσαφικά μεσα σε ψωμιά και τα μοίρασε στον κόσμο. Άε; Μιαν ομορκιάν. The truth doesn't have to stink. It's still nice.

Νομίζω του χρόνου θα του το πω. Όσο μεγαλώνει, τόσο πιο τραυματική θα είναι η φορά που θα μάθει ότι "δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης". 

Ήδη μπολιάζω λλίο τες απαντήσεις μου με τη λέξη "βοηθά", πχ "ζήτα που τον Άγιο Βασίλη να μας/σε βοηθήσει να πιάσεις το παιγνίδι που θέλεις". Φέρνω του το με το σταγονόμετρο :D 

Sigh.

Νευριάζω άμαν αντιτίθεμαι σε κάτι τζιαι οι κοινωνικές νόρμες εν με αφήνουν να εκφραστώ :[

Χριστουγεννιάτικο

Έshει ούλλη μέρα που αναβάλλω το trip στην τουαλέτα γιατί εν ψόφος τζειμέσα, αλλά η τζοιλιά μου έγινεν νταούλλι τζιαι εφοούμουν ότι που στιγμή σε στιγμή τα γκάσεζ (για να πω τους πόρτους διακριτικά) θα αρνούνταν να ρουφκιούνται μέσα τζιαι θα εκάμναν επανάσταση. 

So ξεκινώ να πάω επιτέλους, ξέροντας ότι θα αποζημιωθώ που αψήφησα το ψύχος με έναν γερό παρατεταμένο απολαυστικό βομβαρδισμό. 

Μπαίνω της πόρτας, θωρώ άλλη συνάερφο να μπαίνει επίσης. Εshαιρέτισα την τζιαι εμπήκαμε σε διπλανά κουβούκλια. Είπα να της δώσω 1-2 λεπτά να κάμει νάμποννακάμει τζιαι να φύει πριν αμοληθώ. 

Έστρωννα τα χαρκιά πας την τουαλέτα να περάσει η ώρα, αλλά η κοπελλούα έθελεν κουβέντα!

- Πώς πάει το πρότζεκτ; Τρρρρρρρ (πιshιά) 

- Καλά ρε, τελειώνει. (με πάει με λαώννεται αλλά τι θέλεις τωρά, να σου το αναλύσω σαν κατουρούμε;; άτε φεύκε) 

- Πάντως άκουσα ότι θέλουν το έτσι τζι έτσι... Τρρρρρρρ....

- Εννά το κανονίσω (αρκείς; έκατσα) 

- Ασχολείται τζιαι ο Τάδε πάνω του τζιαι είπεν μου ότι μπλα μπλα Κsshhhht (κόφκει χαρτί να σβοντζιστεί - γίνουμαι ΠΟΛΛΑ παριζιάνα άμα βιάζουμαι) 

Ήταν καθαρό ότι είshεν όρεξην. 

Άκουα την που εμίλαν σαμπώς τζιαι είμασταν στο κκαφέ τζιαι εδιερωτούμουν μπας τζιαι εν εγώ που εν είχα καλή συγκοινωνία με τον περιβάλλοντα χώρο. Ρε μπας τζιαι είμαι σε κκαφέ τζιαι κάθουμαι με κατεβασμένα τα βρατζιά μου; 

I pictured it.

>.<

Εσυνέχιζε να με ρωτά διάφορα τζιαι εγώ να μεν έχω αποφασίσει ακόμα πόσο socially acceptable θα ήταν να μιλώ τζιαι να κατουρώ ταυτόχρονα. 

- Πρέπει να κλάσω, με συγχωρείς. Τα λέμε στο γραφείο. 

Στα πολλά αποφάσισα ότι μάλλον εν οκ μαζί της, τζι έτσι απαντούσα της κατουρώντας σε δόσεις, προσέχοντας όμως να μεν ιγκώνω απευθείας το νερό τζιαι να κάμνει Τρρρρρρ, αλλά τα τοιχώματα για Πshhhhhh που εν πιο mild. 

 Στο μεταξύ τούτη είshεν τελειώσει, έπλυννε τζιαι τα shέρκα της, τζιαι εγώ άρκεψα να σκέφτουμαι ότι ίσως να πρέπει να κάμω τζι εγώ πως ετέλειωσα, μεν νομίζει ότι εν για το νάμπερ ττου που ήρτα τζι εβόλησα. 

Εψιλοέληξεν η κουβέντα που εκάμναμε τζιαι ξαφνικά ησυχία. 

Εν δαμέ ακόμα; 

Εν πόξω τζιαι καρτερά με;

Εν μας είπεν με γεια σου με καλώστον. 

Πρέπει να κλάσω. Εν τόσο επείγον που εν μπορώ να σκεφτώ πιο διακριτικό τρόπο να το πω. 

Απόλυτη ησυχία έξω. 

Εν επήαιννεν άλλο. Ετράβησα τον νεαγάρα φωλλς ενώ την ίδια ώρα I let the dogs out... 

Φκαίννω έξω, χασιμιά. Biach!!!! 

Τωρά βαρκ να ξαναμπώ μέσα για να συνεχίσω το unleashing of the dogs which had been cut short γιατί ετέλειωσεν ο νεαγάρας φωλλς. 

Γκρρρρ.... 

Άρα θα έχει και δεύτερο γύρο.




A crappy post (no shit!) αλλά εν είχα άλλη έμπνευση. Νομίζω θα το αυτοπυρπολήσω.

Άρχισαν τα όργανα;

Άθρωπ μου τετράχρονε, για που εγώ στην ηλικία σου (έως και στην τριπλάσια ηλικία σου) ήμουν καθόλα καθυστερημένη, για που εσύ τετραπέρατος με σοβαρές υπαρξιακές αναζητήσεις. 

Που τα 2 σου ως τα 4 σου ήσουν ευχαριστημένος με το ότι "τα παιδάκια γίνονται μες την κοιλιά της μάμας και όταν μεγαλώσουν αρκετά πάμε στον γιατρό, ανοίγει την κοιλιά και φκάλλει τα έξω". 

Μια χαρρρααά. 

Με το που έγινες τεσσάρων πρόσφατα, εγύρεψες μου διευκρινίσεις. "Ναι, αλλά ΠΟΙΟΣ τα βάλλει μες την κοιλιά;;" 

"Ο Θεούλης, Άθρωπ μου". 

Έδειξες ικανοποιημένος τζι εσκέφτηκα ότι την εγλυππάραμεν για φέτος, τουλάχιστον. 

Εχτές, ΣΤΑ ΚΑΛΑ ΚΑΘΟΥΜΕΝΑ (όχι στη Φανερωμένη), γυρίζεις με πραγματικά προβληματισμένο ύφος τζιαι ρωτάς με το ίδιο. Ξαναρίχνω τον Θεούλη, μπας τζι εξήχασες τον, σίουρη ότι θα ικανοποιηθείς και πάλιν. 

"Ναι αλλά ΠΏΣ τα βάλλει μέσα;; ΠΏΩΩΣ;; ΠΩΩΩΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ;; ΜΕ ΤΟ ΦΑΪ;;; (τζιαι κάμνεις τζιαι τα δακτυλούθκια σου σαν να κρατάς κακκατούι)" 

Έμεινα τζι εθώρουν σε. Έκαμνες μου τζιαι ΤΣΚ στο τέλος! Ήσουν πραγματικά σε μεγάλο πνευματικό αδιέξοδο!!

"Κχμ, άθρωπ μου να σου εξηγήσω αμέσως! (shit shit τι εννοείς;;) Όταν ένας άντρας και μια κοπέλα αγαπιούνται (WE ARE NOT HAVING THIS CONVERSATION) πηγαίνουν βόλτες... κρατούν χεράκια... (ναι ναι....;;;) κάμνουν αγκαλίτσες... (ΤΖΙΑΙΙΙΙ;;; ΤΙ ΚΑΜΝΕΙΣ;;;;;;; Ούσσου να σκεφτώ! επέλλανες με) δίνουν φιλάκια... κοιμούνται μαζί... (OMG ΕΝ ΣΕ ΞΕΡΩ, ΑΝ ΡΩΤΗΣΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ) και.. έχουν πολλήν αγάπη μεταξύ τους....

.... 

....... 

..............

................ο Θεούλης (to the rescue) πιάννει τούτη την αγάπη και (με χειρονομία α λα πλάθω κουλουράκια) δημιουργεί ένα μωράκι μέσα στην κοιλιά της μάμας (TZIAI ΦΡΟΝΤΙΣΕ ΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΘΕΙΣ ΠΑΛΕ ΩΣΠΟΥ ΝΑ ΣΚΕΦΤΩ ΤΙ ΘΑ ΣΟΥ ΞΑΝΑΠΩ ΣΕ ΜΙΑΝ ΕΦΤΟΜΑΝ), εντάξει;:)))" 

"Ναι:)" 

Τζι εσυνέχισες το παιγνίδι σου. 

*εκπνοή*