Σήμερα ήταν, έτσι απρογραμμάτιστα, η Εθνική μου Ημέρα Ειδήσεων. Ως γνωστόν, κλείνω αισίως 4 χρόνια τηλε-αθέασης και αχαπαρίασης από εφημεριδικό γίγνεσθε. Μιαν φορά το χρόνο όμως, που τυχαίνει να διαβάσω καμιάν εφημερίδα, ανανεώνω τον όρκο μου για ισόβια αποχή από τις ειδήσεις.
Μαθαίνω ότι ο Πού της Δου τα πήρε κρανιοεγκεφαλικώς με τον Διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας γιατί ο τελευταίος απεκάλεσε αχάπαρους και αμπάλατους τους δημοσιογράφους. Μαθαίνω ότι ο Που της Δου, σε τηλεοπτική εκπομπή, είπε ως εδώ και μη παρέκει με τον Διοικητή και ότι έθθα εξαρτάται η οικονομία που τα «καπρίτσια του καθενός» πκιον.
Καταρχάς, ο Που της Δου τι εγύρευκεν σε τηλεοπτικήν εκπομπήν; Ελείψαν οι δουλειές; Εθεωρήθηκε κρίσιμη (επειδή το αδήρητη εν είμαι σίουρη πώς γράφεται τζιαι βαρκ να το ψάξω) ανάγκη να ακούσει τη φωνή του ο λαός τζιαι να ξέρει ότι εν ζωντανός; Ενόμιζα είshεν κυβερνητικούς εκπροσώπους για τούντες δουλειές τζιαι μάλιστα 2-3.
Δεύτερον, παραδέχεται ότι η οικονομία εξαρτάτουν ως τωρά που τα βίτσια του καθενός τζιαι τούτος έχασκε; Εκαρτέραν τον «καθένα» να ξητιμάσει τους δημοσιογράφους ιμίsh για να ψάξει τρόπους να τον παύσει;
Άλλον τζιαι τούτο, να «βρει τρόπο να τον παύσει». Τι εν ο Διοικητής δηλαδή; Άπαυτος; Γιε μου, πιστεύκω φταίεις για ούλλα τζιαι πρέπει να πεθάνεις; Θα πεθάνεις. Τέλος. Εν κάθουμαι να σε θωρώ τζιαι να λαλώ σε άλλους ότι έννεν πολλά άshημη ιδέα αν θέλεις να φύεις λλίο.
A, τζιαι what’s with the place επιτέλους; Ο τόπος τζιαι ο τόπος. Διερωτούμαι αν έshει άλλη χώρα που να την αποκαλούν «ο τόπος μας». Προσπάθώ να φανταστώ. Above all, the good of the place! What happened to the place. Freedom to our location! J’aime ma place. Liberté chez-nous!
Ο τόπος ιμίsh. Πάλε καλά που εν λαλούν τζιαι το Μέρος.
Μετά μαθαίνω ότι ένας πατέρας που εβίαζεν τες θκυο του κόρες εισέπραξε το τρισθεόρατο ποσό των 4 χρόνων φυλακή. Ελαφρυντικοί παράγοντες το λευκό ποινικό μητρώο (ΤΟ ΛΟΙΠΟΝ ΑΝ ΞΑΝΑΚΟΥΣΩ ΓΙΑ ΤΟΥΝΤΟ ΛΕΥΚΟ ΠΟΙΝΙΚΟ ΜΗΤΡΩΟ ΘΑ ΜΕ ΠΙΑΕΙ Ο ΤΡΙΟΛΟΣ - άκυρο, ΕΠΙΑΝ ΜΕ), το χαμηλό του IQ (OKAAAAAYYY....??) και ότι δεν χρησιμοποίησε ιδιαίτερη βία στες συνουσίες του (Ε ΤΖΙΑΙ ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΡΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!!). Ενημπόρω.
Εξηγάτε μου τζιαι κάτι άλλο οι δικηγόροι, σας παρακαλώ. Κάποιοι φόνοι δεν επισύρουν ισόβια κάθειρξη, σωστά; Κάποιοι εν πιο οκ να πεθάνουν που κάποιους άλλους. Τότε γιατί κάποιος που εν έκαμε φόνο (αλλά είshεν την ιδέα) καταδικάζεται σε ισόβια; Τζιαι γιατί άμαν ομολογήσω ότι έκαμα φόνο τζιαι δείξω σου ποιος με έβαλεν πάνω, εγώ να παίρνω καινούργια χαρκιά τζιαι ταυτότητες τζιαι να πηαίννω διακοπές επ’ αόριστον σε χώραν της αρεσκείας μου με τον όρο ότι έθθα στραφώ πίσω εντός 10 χρόνων μπας τζιαι έβρουν με τζιαι παίξουν με σαν τον shύλλον;
Νομίζω εν συζητήσιμο το ποιος φταίει πιο πολλά, ο ηθικός ή ο αυτουργός; Αν μη τι άλλο, ο ηθικός εν είshεν την κράση να σκοτώσει/σφάξει πλάσμαν. Ο αυτουργός όμως προφανώς τόχει. Για τον ένα ή τον άλλο λόγο, μπορεί να γυρίσει το πιστόλι τζιαι να σε ποσπάσει. Ο ηθικός αυτουργός είshεν απλά την ιδέα. Αν δεν έβρισκεν κάποιον επικίνδυνον άνθρωπο να την εκτελέσει, ή που εν θα εγίνετουν ποττέ ο φόνος ή που θα τον έκαμνεν ο ίδιος τζιαι να την φάει τζιαι ναν δική του.
Τέσπα. Κουβέντα να γίνεται. Μάλλον εννά μου πείτε για το Σύνταγμα τζιαι τι προνοεί το σύνταγμα τζιαι ξέρωγω. Ό,τι.
(whatever) :)
Άλλον, εσείς;
