Losing it

A hellish last couple of days.

Την Κυριακή το πρωί στην εκκλησία ο Άθρωπ αρνείτουν να ταράξει τα πόθκια του να περπατήσει τζιαι ήταν συνέχεια καβαλλιτζιεμένος πάνω μου (βλ. 15 κιλά) με τον φτωχό τον Ούτποτ δίπλα να θέλει τζιαι τζείνος τη μάνα του, αλλά αντ΄αυτής να τον βαστούν γιαγιάες. Ο Άθρωπ μες την ιδιοτροπία τζιαι τη ζήλια.

Το κίνητρο των ημερών, για να τον καταφέρεις να κάμει κάτι, είναι να τον προκαλέσεις να κάμει τζείνο το κάτι πρώτος. Θέλεις να φορήσει τα παπούτσια του; Λαλείς "εγώ πρώτος!" τζιαι κάμνεις πως εννά φορήσεις τα παπούτσια σου τζιαι λαώννεται τζιαι θέλει τζείνος να τα φορήσει. Θέλεις να μπείτε στο αυτοκίνητο (επιτέλους); Λαλείς του "ο Ούτποτ πρώτος!". Βέβαια, στο εικονικό προβάδισμα πρέπει να είσαι πολλά προσεχτικός: αν θεωρήσει ότι εν τόσο το προβάδισμα του Ούτποτ που εν έshει chance να τον προλάβει, μπορεί να ππέσει χαμαί σε κώμα τζιαι να κλαίει. Οπότε, επειδή είχαμε και λίγα περιστατικά σαν το τελευταίο, τα νεύρα μου είχαν αρχίσει να φτανυνίσκουν νακκουρίν (και σε συνδυασμό με το ότι τα τελευταία δύο σαββατοκυρίακα είχαμε κανονισμένες διακοπές με τον χάσπα που ακυρώνονταν λόγω αρρώστειων).

[kaisi και Ράνια, αν εφτάσετε ως δαμαί, κάμετε μεταβολή τζιαι φύετε τωρά]

Το μεσημέρι επήαμε στα πεθερικά, όπου κλασσικά ήταν συνάμενο ούλλο το σόι. Ο καημένος ο Ούτποτ εξακολουθούσε να θέλει τη μάνα του, τζιαι αντ΄αυτής εσούζαν τον μες την αμαξού για να τζοιμηθεί. Εμάχουνταν επί 2 ώρες να τον τζοιμήσουν (επειδή όποιος εν σε θέλει τζιαι κλαίει εν επειδή ενύσταξε) ενώ ταυτόχρονα επετάσσουνταν μπροστά του διάφορα άλλα μωρά του σογιού να του κάμουν σκέδια τζι εκνευρίζαν τον. Ο Άθρωπ αποτραβηγμένος σε μια γωνιά, ετσάρνιαζεν όποιον του εκόντευκε.

Το απόγευμα ο χάσπας με άλλους ενήλικες του σογιού επήαν σε τζείντο στροντζιυλό το πράμα τζιαι έμεινα στην πεθερά με τα μωρά μου τζιαι τα μωρά τους. Στο μισάωρο στέλλω μήνυμα του χάσπα: Ponna mas deis tzi ennamaste oi diplasioi, men foitheis, priksimo einai tha perasei.

Μα τι πρήχτικα κοπελλούθκια. ΜΑ ΤΙ ΠΡΗΧΤΙΚΑ ΚΟΠΕΛΛΟΥΘΚΙΑ. Η μια η μιτσιά ετραγούδαν του Άθρωπ ένα -προφανώς- χιτάκι της εποχής: σε σκέφτομαι όταν χέζω, σε είδα και μου φεύγει το σκατό, βραστό και αχνιστό από την κωλοτρυπίδα, κτλ κτλ. Τζιαι το εν λόγω τραγούδι εν πας σε ipod που της εγοράσαν οι γονιοί της. 5 χρονών.

Τη Δευτέρα πάω να πιάσω τον Άθρωπ που το νηπιαγωγείο, εν η μόνη μέρα που τον πιάνω εγώ. Τελευταίως εσήκωσε ένα έθιμο, να μεν με θέλει να τον περισυλλέγω εγώ τζιαι γινούμαστε λλίο θέαμα. Εχτές έπιαν τον θρήνο πάλε. Εν την θέλωωωωω, εν την θέλωωωωω!!! Γιε μου;;;; ασπούμε! Διαπραγματεύσεις επί διαπραγματεύσεων με τη δασκάλα του για να καϊλήσει νάρτει. Να δούμε τι θα σκέφτεται τζιαι τζείνη, παρόλο που με διαβεβαίωσε ότι "έτσι εν τα μωρά, μεν έshεις έννοια". Εγώ στη θέση της θα εκαλούσα το γραφείο ευημερίας πάντως. Μα να με θωρεί το μωρό μου τζιαι να δήννεται πάνω της;; Έτσι ελέαν ότι έκαμνε τζιαι τζείντο μωρό που το δολοφονήσαν πρόσφατα στην Πάφο, τζι εν έδωσε κανένας σημασία. Έθελα να τσιριλλήσω ΤΖΙ ΑΝ ΜΕ ΘΕΛΕΙΣ, ΤΖΙ ΑΝ ΜΕΝ ΜΕ ΘΕΛΕΙΣ!!!

Ώσπου να μπούμε στο αυτοκίνητο είμασταν οι καλλύττεροι φίλοι - όπως πάντα.

Το απόγευμα ξεκινήσαμε μέλι-γάλα να πάμε στον γιατρό. Καθοδόν, κάποιος ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΜΕΝΟΣ μεσήλικας εθεώρησεν ότι του έκοψα τον δρόμο τζιαι εστρατοπέδευσεν μες τη μέση του δρόμου, άνοιξε το παράθυρο τζιαι εσκάτωννεν με. Είπα να τον κερδίσω με την αφοπλιστική μου ειλικρίνεια και απολογία, τζιαι είπα του "συγνώμη, έshετε δίκαιο". Επτοήθηκε για κανένα δευτερόλεπτο τζιαι εξαναντάκωσεν, TZI ESHΕΙΣ ΤΖΙΑΙ ΜΩΡΟ ΜΕΣ ΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ, ΜΑΛΑΚΙΣΜΕΝΗ!!! Τζι εκόπηκεν του βούρου.

Αναπνοές.

Εφτάσαμε στο γιατρό. Όλα μέλι μέχρι την αίθουσα αναμονής. Έρχεται η σειρά μας, μπαίνουμε μέσα, ανεβαίνει στο κρεβάτι και μας λέει ο γιατρός να βγάλουμε τα ρούχα (το μωρόν, όι τζι εγώ). ΗΛΙΘΙΑ ΜΑΝΑ, γιατί να ξηκολλήσεις το αυτοκόλλητο του παπουτσιού του μωρού πρώτη;;;

Enter tantrum.

Να πορτοκλωτσά, να τσαρνιάζει τες φάτσες μας, να παουρίζει, να κλαίει, να τρέχουν οι μύξες του, να γίνεται φυτίλλι, να κολλούν τα ρούχα πάνω του, να μεν κουμαντάρεται, να πνίεται που τους λυγμούς τζιαι τους βρυχηθμούς, τζιαι στα πολλά να κουλλουρώννεται κάτω που το κρεβάτι σε μια γωνιά τζιαι να νεκαλιέται τζιαι να μεν κοντεύκεται. Να αναγκάζουμαι να τον πιάσω όποθθεν έβρω τζιαι να τον τραβολοήσω έξω μισοτίτσιρο. Εδέρνετουν τζι εκτυπιέτουν να ξαναπάει μέσα. Ενόμιζα εκατάsshισεν μου τη φάτσα μου τζιαι επιτολόαν γαίμα. Ήταν μια επιληψία άνευ προηγουμένου, εν είshεν ιδέα τι ήθελε, έλυσεν τον η μίλλα μου. Με τα shίλια ζόρκα εφκήκαμεν έξω στο δρόμο. Ξυπόλητος πας το πεζοδρόμιο να οδύρεται. Να εν δρωμένος τζιαι να φυσά αέρας. Τα νέυρα μου εξατμιστήκαν.

Είπα του "εντάξει, εγώ φεύκω" τζιαι εστάρταρα το αυτοκίνητο. Τζιαμέ κάτι ένωσεν τζιαι ήρτεν τζι έμπηκεν μέσα. Έκατσεν φρόνιμα φρόνιμα σαν να μεν συμβαίνει τίποτε. Αμάναμου μάναμου τζιαι είπα να τσιριλλήσω... Τζιαι ΤΙ ΕΝ ΤΟΥΤΗ Η ΠΕΛΛΑΡΑ ΟΥΛΛΗ ΤΩΡΑ;; ΧΑ;; ΧΑΑΑ;; ΓΙΑΤΙ ΚΛΩΤΣΑΣ ΤΗ ΜΑΜΜΑ;; ΓΙΑΤΙ ΜΟΥ ΕΦΚΑΛΕΣ ΤΗΝ ΦΑΤΣΑ ΜΟΥ;;; κτλ. Πρέπει να είμαι πολλά αστείο θέαμα άμα νευριάζω γαιτί εθώρουν τον που το καθρεφτούι ότι εμάσσιετουν να σπουρτίσει που το γέλιο.

Πέτε μου τωρά μετά που τούτα ούλλα, εν πρέπει κάποιος να πληρώσει;

Πρέπει έννεν;

Ποιος όμως;

Άραγε;

Χμμμ.

Πριν φτάσουμε σπίτι, έκαμα μεταβολή. Επήα πίσω στο δρόμο όπου είχα κόψει τον άλλο πριν. Αν είμαι τυχερή, εσκέφτουμουν, το σπίτι του θα είναι μες τούντον δρόμο τζιαι κατίshι της μοίρας του τωρά. Οδηγούσα αργά αργά, scouting, όπως το λαγωνικό, προσπαθώντας να μεν ξεθωριάσει που τη μνήμη μου το corolla του με αριθμούς εγγραφής που ξεκινούν που Κ. Εγύρευκα τον χωρίς να έχω ιδέα τι ήταν να του κάμω ποννά τον έβρω. Στο τέρμα του δρόμου επαραιτήθηκα, συνειδητοποιώντας κάπως (μεν φανταστείς) την παράνοιά μου. Στο U-turn επάνω, εσταμάτησα. There it was. Παρκαρισμένο σε ένα σπίτι.

Έμεινα τζι εθώρουν το, απέναντι του. Έσβησα τη μηχανή. (Ο Άθρωπ στο μεταξύ εν ετόλμαν να πει κιχ).

Εν είχα την παραμικρή ιδέα τι ήταν να του κάμω αν έφκαιννεν έξω. Το τι ήθελα να του κάμω έξερα το: πρώτα μαύρον τζιαι μετά κεϊμά. Μετά που κανένα λεπτό, εξαναξεκίνησα τη μηχανή τζι έφυα. Όχι παρατημένη, mind you, αλλά με σκοπό να ξανάρτω άλλην ώρα "τωρά που ξέρω πού μεινίσκει". Να του ξανακλείσω το δρόμο, να κατεβώ κάτω τζιαι να πάω κοντά του, χωρίς κόρες μες τα μμάθκια, τζιαι να του πω: Είσαι εσύ που έσσιεις την έννοιαν του μωρού μου τζιαι είπες με μαλακισμένην ομπρός του;

Τζιαι μετά shιονούι.

 

 

 

υ.γ. ο άθρωπ καθοδόν προς το σπίτι είπεν μου "συγνώμη μάμα".

υ.γ.2 παραιτούμαι που Πρόεδρος του ΣΙΚ. Τζι αν ισιώσετε, τζι αν μεν ισιώσετε.

υ.γ.3 Can´t wait για την Πασχαλινή μας απόδραση.