Oscar Wild Ψεύδους

Που ήμουν μιτσιά έπιανα όσκαρ ψεύδους. Ήμουν τίγκα στο ψέμα τζιαι όποτε my lips parted a little ετρέχαν ψευκιές ασύστολες χωρίς ίχνος αιδούς.

Θυμούμαι πάντα ότι είχα καημό να έχω πεπέ, αλλά η μάμα μου είshεν με πολλά συντηρητικουρέ (μαλλιά τετράγωνα με χωριshιάν, όπως το μανιταρούι). Μια μέρα, που ήμουν τετάρτη δημοτικού, ήρτεν σπίτι μας ένας τεχνικός/υδραυλικός/ηλεκτρολόγος/ξέρωγω τζιαι ανάδοξεν μου ότι εν θέλω να με θωρεί με τούντα μαννομαλλιά, γι΄αυτό θα κάμω πεπέ. Πόσο δύσκολο ένη; Αφού είδα τες κομμώτριες, πιάννουν μια μάτσα μαλλιά που μπροστά, τραβούν την μπροστά που τα μάθκια τζιαι κόφκουν την. Έτσι τζι έκαμα.

*sigh*

Εγώ ήμουν ευχαριστημένη, mind you (με τη ζαοκομμένη τουφούα των 2 εκατοστών στη μέση της χωρίστρας). Η μάμα μου μόλις με είδε, με απαράμιλλη ψυχραιμία, με ρώτησε "Sike, τι έκαμες στα μαλλιά σου;"

"Er? Τι έκαμα;"

"Δαμέ μπροστά, έκοψες τα μαλλιά σου;"

"Huuuh? Έκοψα τα μαλλιά μου; Μα πού;"

"Δαμέ μπροστά. Εν τα είδες;"

"Κύριε ελέησον! Μα τι εννοείς;"

"Πήαιννε δε στον καθρέφτη":

Πάω τζι εγώ ούλλον απορία, τόσο πιστευτή ήμουν που ως τζι εγώ τζι εξήχασα ότι όντως έκοψα τα.

"ΑΜΑΝ!!"

"Sike μου, έντζιησεν σου πας τα μαλλιά ο Λώρης;" (ο τεχνικός ποτέθκοιος)

"Όι, όι! Άαμαααν, ίνταλος εγίναν έτσιιι;"

"Sike μου, έκοψες τα μαλλιά σου;"

"ΌΙ ΛΑΛΩ ΣΟΥΥΥ!!! ΑΑΑΑΑΑ!!!"

"Ε καλό ποιος σου τα έκοψεν; (ετοιμαστείτε για αθάνατη ατάκα) Ήρταν που τη γειτονιά;"

"ΕΝΗΞΕΡΩΩΩΩΩΩΩ!!!!!! ΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!"

[ above x 25 ]

"Sike, έκοψες τα μαλλιά σου;"

"Ναι".

Για τιμωρία μου, άφηκεν με έτσι. Επήρεν με να μου τα σάσουν μόνο μετά που πολλύν τζιαιρό που είχαμε γιορτή με το σχολείο τζιαι θα ήμουν στη χορωδία.

Α, αθυμήθηκα αλλομιάν τεράστια ερμηνεία. Στο γυμνάσιο εφόρουν σιδεράκια, τζιαι μια μέρα έχασα τα. Εν το είπα κανενού. Για εβδομάδες/μήνες/dunno. (Aν δεν το εκαταλάβετε ως τωρά, εφοούμουν τσας τη μάνα μου, εφώναζεν μου πολλά). Άμα με ερωτούσε καμιά φορά γιατί εν τα φορώ, ελάλουν "ουπς! έφκαλα τα για να φάω τζι εξήχασα" τζιαι επήαιννα έπιαννα ένα συνδετηράκι ("σκλιπς"), ίσιωνα το τζιαι έβαλλα το πας τα δόγκια μου. Επήαιννα στην κουζίνα που ήταν ασπούμε η μάμα μου, εφρόντιζα να πω ή να γελάσω με κάτι ώστε να φανεί το σιδεράκι τζιαι έφευκα.

Μετά από χρόνια με καιρούς, εθκιάβασεν το στο ημερολόγιό μου ότι τα έχασα (εν με εκάνεν είχα τζιαι ημερολόγιο). Θυμούμαι (όταν κατέφυγα στο ημερολόγιο για να δω τι ακριβώς εθκιάβασε) το entry ήταν κάπως έτσι: Έχασα τα σιδεράκια μου. Shit. Πέμπτη πάμε εκδρομή και αν έβρεις με ποιο τμήμα θα είμαστε μες το λεωφορείο!!! Εν θυμούμαι αν ετέλειωνε με Παναγιώτη I love you, ή αν ήταν άλλο entry τζείνο.

Οπότε πάω σπίτι το μεσημέρι, καθούμαστε να φάμε, πάλι μέσα σε απαράμιλλη ψυχραιμία.

"Sike, που εν τα σιδεράκια σου;"

"Έφκαλα τα να φάω".

"Πού ένη;"

"Εν πάνω, έβαλα τα να καθαρίσουν".

"Φέρτα να τα δω"

"Αφού εν μες το κουππίν τους τωρά!"

"Εν σίουρα πάνω;"

"ΝΑΙ ΛΑΛΩ ΣΟΥ!! Τι σε έπιασε;;"

"Φέρτα να τα δω"

"Τσκ! Τωρά;;;"

"Ναι"

Shit. Πάω πάνω. Κατσιαρίζω λλίην ώρα τζιαι μετά φωνάζω "Έννεν δαμέεε!! Εν τα βρίσκω!!! Σαϊκκοαρφέ έπιαζμουτα ρεε;;"

Μεν σας τα πολυλογώ, ακολούθησε η συνήθης στιχομυθία "Sike έχασες τα; - Όοιι ένηξέρω ΛΑΛΩ ΣΟΥΥΥ" επί 25, η οποία κετάληξε "Sike έχασες τα; - Ναι."

Ωωωω, τι εθυμήθηκα τωράαα!! ΤΗΝ ερμηνεία! Αλλά εν νάκκον τραυματική, ενηξέρω αν θέλω να την δημοσιεύσω. Αφορά σ΄εμένα στα 15 μου περίπου, τους γονιούς μου που επήαν βόλτα τζι έμεινα μόνη μου σπίτι, τον τάχα φίλο μου που ήρτεν έσσω μου σαν ελείπαν οι γονιοί μου τζιαι τους γονιούς μου που εστραφήκαν που την βόλτα πριν την ώραν τους.

You´ll have to do some serious begging for that story.

So, μετά που τζιαιρούς, για κάποιον λόγο ανάδοξεν μας τζιαι είπαμεν μες την οικογένεια τάχα να μεν λαλούμε ψέματα. Να φροντίζουμε, στην έσχάτη, ώστε η επιλογή των λέξεών μας να μεν συνιστά ψευδομαρτυρία. Παράδειγμα:

Αν εκτυπούσε το τηλέφωνο τζιαι ήταν για τη μάμα μου αλλά εν έθελε να τους μιλήσει, άννοιεν την πόρτα (η μάμα μου), έφκαιννε έξω, τζι εγώ ελάλουν "Ένενν μέσα τωρά". Neat, huh? *angel*

Καμιά φορά που εν έθελα εγώ να μιλήσω στο τηλέφωνο αλλά έφευκεν του αρφού μου το "Έννεν σπίτι", αυτοδικαιολογούμαστεν ότι "true, εν είμαι ΣΠΙΤΙ, είμαι άθρωπος - duh!!!".

Mετά που εβάλαμεν αλλο λλίο νου οικογενειακώς, εκάμαμεν το απλά "εν μπορεί τωρά" (κουνοshυλιάζει, εν μπορεί νάρτει). Ή "θέλετε να του πω τίποτε γιατί κάμνει κάτι τωρά..." (έννεν πάντα που κάποιος κάμνει κάτι; Κάθεται/αναπνέει/χάσκει/shέζει/θωρεί ένα λίμπουρο κτλ.)

Μετά επρόσεξα ότι όποτε ετύχαινεν να πω κανένα ψεματούι, εν είshεν παμόν η κουβέντα (βλ. undisclosed story above). Πάντα ήταν να με ρωτήσουν κάτι περαιτέρω, να χρειαστεί να αυτοσχεδιάσω έτι περαιτέρω τζιαι πάει ο λέοντας. Έτσι, αφού το ένα ψέμα φέρνει το άλλο και τα δυο το πρόσωπο, αποφάσισα ότι, if need be, αντί για ψέματα, απλώς θα κάμνω απόκρυψη αλήθειας που δεν είναι κολάσιμο. Έτσι, τωρά, εν λαλώ καθόλου ψέματα. Σοβαρά.

Αν με καλέσεις για καφέ τζιαι βαρκούμαι σε, έθθα σου πω "ρε σόρρυ, πρέπει να πάρω το μωρό στο γιατρό" αλλά απλά "ρε σόρρυ, εν θα τα καταφέρω" (εσύ θα νομίσεις ότι έτυχεν μου κάτι έκτακτο, ενώ εγώ εννοώ ότι εν θα καταφέρω να υπερνικήσω τη βαρεμάρα τζιαι να έρτω).

Ή ασπούμε στη δουλειά. "Sike, τι γίνεται με το θέμα του Τάδε;" - "Ναι, ναι, έχω την αίτησήν του δαμέ τωρά!!" (εσύ εννά νομίσεις ότι έχω την μπροστά μου ανοιχτή τζιαι χειρίζουμαι την, ενώ εγώ απλά επιβεβαιώνω τη φυσικήν ύπαρξήν της πάνω στο γραφείο μου).

Ή, "Sike, εμίλησες με τον Τάδε;" - "Εμίλησα τζι εννα τον ξαναπιάσω τζιαι μετά". "Εμίλησα" = εν τζιαι είμαι κωφάλαλη, μιλώ you know, "τζι εννά τον ξαναπιάσω μετά" για να έχω κάποιαν εξέλιξη να αναφέρω να μεν λάμνεις.

Ή, "Sike, τι κάμνεις;" - "Είμαι δουλειά, πε μου". Εν τζι εν ψέματα, είμαι στο χώρο της εργασίας μου, αν εσύ ενομισες ότι έχω τζιαι δουλειά τζιαι άρα κάμνε γλήορα, εν μπόνους.

Την απόκρυψη, όμως, κάμνω την πολλά όταν ζητούν τη γνώμη μου για κάτι τζιαι είναι αρνητική αλλά δεν θέλω/χρειάζεται να το πω.

"Έννεν τέλεια τα παπούτσια μου;!" - "(λαμπερό χαμόγελο) Πόθθεν ένη;; Φαίνουνται κοψοκκέλικα!!" (εν είπα με αν εν τέλεια, με αν εν απαίσια. Απλά ερώτησα πόθθεν ένη τζιαι ότι φαίνουνται ακριβά, αν εσύ εκατάλαβες ότι αρέσαν μου τζιόλας έν με κόφτει).

"Έννεν τέλεια τα μαλλιά μου;" - "Γουάου, με γεια!". Και ερωτώ: είπα ψέματα;; Είπα αλήθκεια; Ευχήθηκα της με υγείαν τα μαλλιά. Το γουάου τζείνη επήρεν το ως εντυπωσιασμό, εγώ εννοούσα ότι αντ(ζ)ελοshιάστηκα - μικρό το κακό.

Αυκά που λέτε.

Πάω να συνεχίσω το βιβλίο μου.