Απόσυρση χωρκαθκιάς

Έπιασα τον Ούτποτ, έκαμα τα μανίτζια μου πάνω τζιαι επήαμε να γοράσουμε το Ipad 2. Πρώτη φορά θα το εθώρουν live αλλά ήμουν σίουρη ότι θα ήταν το second sexiest thing που θα έκανα στον εαυτό μου.

Μεν σας τα πολυλοοώ, σιγά μεν βαστώ εγώ τζείντο πράμα με το ένα shέρι τζιαι να προσπαθώ να ττακκουρήσω με το άλλο. Μεν μου πείτε έshει stand τζιαι ξέρω γω. Για τον σκοπό που το θέλω (που δεν είναι να παίζω πιάνο ή κιθάρα) εν κάμνει. Εξενέρωσα. (ή εσυνήλθα, όπως το πάρει ο καθείς)

Οπότε πέτε μου - γιατί βαρκ να το ψάχνω τζι έκοψα πίσω που τες εξελίξεις της τεχνολογίας - ποιον εν το bestest, fastest, sleekest mini laptop thingie out there. Χάτε μπράβο.

Fangs εκ των προτέρων.

A quick note

ΛΑΤΡΕΥΩ ΟΥΤΠΟΤ.

Λατρεύω που τα shερούθκια του στην ανάταση φτάνουν ως την κουρία του :D

Και άλλα.

Στη Λαπάτσα *ήχος νεαγάρα*

Η σημερινή μέρα called for serious action, βλ. προσπάθειες αποπροσανατολισμού αθρωπουδίου από τον πονόδοντό του. Έπιασα να τον πάρω ιμίsh "στα άλογα". Όι στους αππάρους, στα άλογα. Στη Λαπάτσα.

Στη Λαπάτσα επήα μια φορά summer school που ήμουν δημοτικό. Θυμούμαι έκαμνα ττένις, ιππασία, κολύμπι τζιαι μετά "ολυμπιακή γυμναστική" με shίλια εισαγωγικά στο Παλέ Ντεσπόρ. Επί γυμνασίου επήα αλλο 2 φορές πισίνα τζιαμέ, μιαν με τους συμμαθητές τζιαι μιαν με τον φίλο (!) - για το τελευταίο έφα άλεσμα* (I was grounded - βαρκούμαι να σκέφτεστε) ένα μήνα (!!!) επειδή η μάνα μου έδωκε μου δεκάλιρο με τον όρο να φάω μόνο τες πέντε λίρες αλλά εγώ έπια να κάμω τη χουβαρτίνα τζιαι να μας τζιεράσω την είσοδο μη ξέροντας ότι ήταν 3,50 το άτομο (μα πότε εκαταργήθηκεν η λίρα που το κκίπορτ;; τωρά το επρόσεξα).

Τούτες εν οι μνήμες μου που τη Λαπάτσα - α, τζιαι σε ένα γαμοχαρτοβαφτίσι στην πισίνα μια φορά. Θυμούμαι ότι ήταν πολλά ωραίος τόπος, αν και ανέκαθεν έφκαλλεν μου κάτι το spooky. Είshεν συγκεκριμένα σημεία που εφοούμουν να πάω... πέρα που κάτι θάμνους ασπούμε.  Ένιωθα λλίο στοιχειωμένο τον τόπο. Έχοντας δει το Lost, κάπως έτσι ένιωθα: πανέμορφος τόπος μεν, ενηξέρω τι έshει πιο κάτω δε.

Ένηξέρω σε τι οφείλεται η σημερινή της κατάσταση. Είχαμε ξαναπάει άλλο 2-3 φορές τους τελευταίους μήνες αλλά σήμερα ήταν που ένιωσα έτσι έντονα το spookiness να κολλά πάνω μου όπως την πίσσα.

Μιλούμεν, η "παρακμή" έννεν λέξη. Ο χώρος υπάρχει μόνο για τα άλογα (τζιαι τα σκατά τους) πλέον. Τα γήπεδα του ττένις ξεραμένα, η πισίνα όφκερη διαλυμένη, μια παιδική χαρά αγιωμένη φαημένη που τα κάτσαρα, αγριόχορτα, κοπάθκια μουγιούθκια, ένας γάρος που έκαμνε πασούες μόνος του με μια σίκλα, δύο creatures που μάλλον ήταν πόνυ στη διπλανή παράγκα, τζιαι μια άλλη δήθεν πιο σύγχρονη παιδική χαρά μπροστά που τον γάρο.

Επήαμε πρώτα στα άλογα, το μόνο σασμένο μέρος τζειμέσα. Ήταν λλίο πιο τεράστια απ' ότι τα περιμέναμε τζιαι εψιλοφερμάραμε με τον άθρωπ. Ήταν τζιαι 6.30-7 η ώρα τζιαι εσκοτείνιαζεν μες τα "κλουφκιά" τους, ο καθαριστής/υπεύθυνος was tucking them in ένα ένα, ενώ ένας-θκυο παρέες εξεπροβάλαν τον κκέλλον τους να δουν ποιοι είμαστε. Επίτησεν ο κώλος μας.

Ήταν πολλή ησυχία. Ακούετουν μόνο ο νυχοκόπτης μιας μαυρούς που εκάθετουν σε μιαν αυλή λλίο πιο τζει, τζιαι μια στριγγλιά που έμπηξε ένας κάττος όταν του έλυσε το πόιν του ο άθρωπ. Βασικά ετσιριλλίσαν τζι οι θκυο.

"Αθρωπούι μου, πάμε στες κούνιες τζι εννά κοιμηθούν τα άλογα; (let's get the shit outta here πριν να φκει η ψυshή μου)"

Πάμε στη "σύγχρονη" παιδική χαρά. Ποτζείνες που για να φκεις πας τη τσουλήθρα πρέπει να κάμεις διάφορα κομμαντιλίκκια σε σκάλες δικτυωτές τζιαι shοινιά. Ο άθρωπ ενθουσιάστηκε έφκα-κατέβα τη τσουλήθρα, ενώ εγώ εσπίαζα συνέχεια τον γάρο τον μακκοπόρταρη μπας τζιαι αφηνιάσει τζιαι δώκει πάνω μας.

Ίσως το ότι έκαμνεν τα σουτάκια του χωρίς να γυρίσει να μας δει, έκαμνεν τον πιο απόκοσμο. Διερωτούμαι αν υπήρξε ποττέ ή αν ήταν της φαντασίας μου.

Επεράσαμε τζιαι που τη ρετρό παιδική χαρά στο δάσος: πνιμένη στα αγκάθκια, ξοβαμμένες αγιωμένες κούνιες και τραμπάλες "αδρωπινές" (όι σαν τα σύγχρονα που έχουν μικρές θεσούες για βρέφη).

Ο ήλιος την έκανε σιγά σιγά τζιαι εφυσούσε λλίο πιο κρυός αέρας τωρά. Ο άθρωπ εshαίρετουν, ενώ εμένα έπιαν με η λλιοψυshιά. Ένιωθα ότι αν δεν φύουμε γλήορα, ήταν να μείνουμε κλειωμένοι τζειμέσα, να περάσουμε τη νύχτα με αππάρους τζιαι μονόκερους τζιαι Dementors μες το δάσος, τζιαι μπορεί να μου έφυεν τζιαι καμιά στάξη κατούρημα τωρά που το σκέφτουμαι.

Τέλοσπάντων, ένηξέρω αν αποδίδω έστω στο ελάχιστο το τι αισθήματα που προκαλεί τζείνος ο τόπος. Εν σαν να τζιαι αιωρείται που πάνω του (επειδή δεν θα μπορούσε να αιωρείται που κάτω του) μια πολλά θλιβερή ιστορία. Με δράκουλες τζιαι παρακμασμένους άρχοντες.

Εν έshει έναν πλάσμα να ενδιαφέρεται να τη σάσει; Έshει τεράστιο potential, για γάμους, δεξιώσεις, παιδότοπους, πάρκα, καφετέριες, εστιατόρια, αθλητισμό... Αλλά προς το παρόν εν τζιαμέ τζιαι βαζολοούν οι μούγιες όποθθεν ερέξαν τα άλογα.

*big sigh*

Κατά τες 6 το δείλι...

Καταρχάς, εν λαλώ ΠΟΤΤΕ μου "δείλις", αλλά΄"απόγευμα".

Αλλά τωρά πάει πολλά γιατί εν πιο έτσι, εμμ, νοσταλγικορομαντικό τζιαι ποιητικό.

Κατά τες 6 το δείλι(ς), που λέτε, που ο ήλιος εν σε τέθκοιαν κλίση λλίο πριν ανατείλει κάπου αλλού, τζιαι ειδικά άμα φυσά τζιαι λλίο τζιαι ακούουνται που μακριά φωνές μωρών που παίζουν με τα ποδήλατα, εν η ώρα που νιώθω πολλά farsick (όρος που έμαθα που τη Ποστ τζιαι εκπλάγηκα που το ενιώσαν τζι άλλοι enough ώστε να του κάμουν τζιαι λέξη). Τζιαι πως ό,τι ονειρευτώ τζείνη την ώρα εννά γίνει.

Θέλω να πιάννω το χάσπα τζιαι τα αθρωπούθκια τζιαι να κάμνουμε road trip στην Αμερική για ένα μήνα και. Μια φορά τον χρόνο. Όταν ούλλοι οι άλλοι δουλεύκουν τζιαι παν σχολεία.

Καληνύχτα.

People hearing without listening

Μεταξύ πολλών άλλων, η πεθερά: μονίμως με ύφος "συμπονετικό/κουκκουμωτό/μάνα μου ζάβαλλι μου", σαμπώς τζιαι θκιαβάζει τη σελίδα με τες κηδείες ούλλη μέρα. Ξεθωριασμένη ατάκα της που εκφέρεται ππουφφουριστά και σχεδόν κλαμένα, "ε (χ)άτε, ίνναμπον να κάμεις; :|" (στυλ, "τι να κάμουμεν, έτσι εν η ζωή").

Μόλις εκλείσαμε το τηλέφωνο.

Πεθερά: Έλα μάνα μου, τι κάμνεις;
Sike: Καλά μητέρα, εσείς;
Π: Καλά μάνα μου :( Το μωρό;
S: Μια χάρα, μια χαρά, μόλις ετζοιμηθήκε.
Π: Ε (χ)άτε, ίνναμπον να κάμεις; :|
S: Μητέρα, εν καλά! Τζοιμάται του καλού τζιαιρού!
Π: Ε (χ)άτε... Είπεν μου ο χάσπας κλαίει τελευταίως; :(
S: Eν εντάξει, λλία πράματα :)
Π: Μάνα μου το καημένο... (χ)άτε, ίνναμπον να κάμεις...
S: Εν εντάξει μητέρα, εν τζιαι κλαίει shίλιες ώρες. Μια χαρά ένη.
Π: Ε (χ)άτε, ίνναμπον να κάμεις... (φκαίννει ένας σύντομος ήχος που το μωρό) Ου, άκου το, ζάβαλλι μου, κλαίει! Εν ώρα του να φάει;
S: Όι, εν έshει τίποτε. Μόλις έφαεν τζιαι ετζοιμήθηκεν.
Π: Καλάν μάνα μου, άτε, να σε αφήκω να ταΐσεις το μωρό... :(
S: (εν τζι εννα σπάσω) Καλάν μητέρα, πάει πάει.


Με κάποιες άλλες θείτσες:

Θ: Εν καλόν το μωρό, εν φρόνιμος;
S: Δόξα τω Θεώ θείτσα, εν ήσυχος :)
Θ: Ε (χ)άτε, έτσι εν τα μωρά, εννά κλάψουν τζιόλας :( Υπομονή!
(you wouldn't believe πόσο συχνά συμβαίνει τούτο)

Τζιαι που όταν ήμουν έγκυος:

Γεναίκα: Τι εννάν τούτο;
S: Αγόρι! :))
Γ: Το πρώτο σου τι ένη;
S: Τζιαι τζείνο αγόρι! :))
Γ: Μάνα μου... :(( Έθελες κόρην τωρά τζιαι ήρτεν σου γιος πάλε :((
S: (ναι, έκλαια θέμα!!) Όι;! Πάλε γιον έθελα! :)
Γ: Ε έμπειραζει μάνα μου, το τρίτο...

(Χ)άτε, ίνναμπον να κάμεις.

Βαρκούμαι πολλά τούντα ύφη τα ζάβαλλι μάικω. Ακόμα τζιαι χάλια να ήμουν, ΜΕΝ μου κλαίεις (γού)μαν! Εν μπορώ την αρνητικότητα, τριολίζουμαι! Τζι εν αρνητικότητα τούντο πράμα! Αλλά επεράσαμε σε άλλο μεγάλο θέμα - ίσως τα πούμε σε άλλο τεύχος για τους αρνητικούς στη ζωή μας.

υ.γ. είπα για την πεθερά, όι πως η μάνα μου πάει πίσω. Πιάννει τηλέφωνο να μας αναλύσει τες σκέψεις της για το αυριανό μενού τζιαι δεν παίρνει ανάσα να μιλήσει τζιαι κανένα άλλο πλάσμα ώσπου να τα πει ούλλα (κανένα 5λεπτο). Εσύ να φωνάζεις προσπαθώντας να τη διακόψεις για να τη σώσεις που άσκοπη συζήτηση: "Άμμα μεν κάμεις τίποτε, εννά φάμε έξω.. Άμμα, ΆΜΜΑ!! ΑΜΜΑ ΕΝΝΑ ΦΑΜΕΝ ΕΞΩΩ!! ΑΑΑΜΜΜΜΑΑΑΑΑΑΑ ΜΕΕΕΕΕΝ ΚΑΑΜΕΙΙΙΙΣ ΤΙΠΟΤΕΕΕΕΕ!!! ΑΜΜΜΑΑΑΑΑ ΜΙΛΩ ΣΟΥΥΥ!! ΜΕΝ ΚΑΜΕΙΣ ΤΙΠΟΤΕ!! ΜΕΝ ΚΑΜΕΙΣ ΤΙΠΟΤΕΕΕΕΕ!! ΧΑΛΛΟΟΥΥΥ"

Just the two of us (update - inda chance eishe)

Previously on Saikkopad.blogspot.com: "Asximo prama to fovos".

Εψές τηλεφωνά μου η βουλγάρα να με ρωτήσει αν εν εντάξει σήμερα να στείλει μόνο τή 17χρονη νύφη της - εν εκατάλαβα γιατί εν θα εμπορούσε η ίδια, η ιστορία της επερνούσε μέσα που την Μπαγκλαντές, πάνω που το Έβερεστ, μέσα που τους καταρράκτες του νεαγάρα τζι εγώ εμίλουν με τα αθρωπούθκια ώσπου να καταλάβω ότι προσγειωνόμαστε στο ππόιντ, το οποίο ήταν ότι θα έρτει μόνο η νύφη. 

Έπιαν με ταχυπαλμία. Εκοτσιηνίσαν τα φκια μου. Επαραμίλουν ούλλη νύχτα. Εφαντάζουμουν συνέχεια τη φάση που αννοίει η πόρτα τζιαι διά μέσα χωρίς να πει καλημέρα. Τι να την κάμω μες τα πόθκια μου 5 ώρες με μιλιάν με συντυshιάν, δουλειές ένηξέρει να κάμνει, όσσον για να πιερωθεί να θωρώ τες μουτράκλες της; Άγχος shίλια.

Ξυπνώ που το χάραμα. Βαστώ το κινητό τζιαι παίρνω το που το ένα shέρι στο άλλο. Εννα της πω να μεν έρτει, ένημπόρω. Ξέρω τι εννα γίνει, θα μου τα κάμει πίλιες αλλά το κοσπεντάευρο κοσπεντάευρο. Έν τες ηξέρω ενόμισες. Θα μου αφήκει πράματα ακάμωτα τζιαι θα μου πει να έρτει άλλη μέρα να τα κάμει τζιαι να ξαναπιερωθεί στάνταρ. Ή, το αγαπημένο μου, θα μου πει να της στείλω τα ρούχα για σιδέρωμα στη μάμα μου να τα κάμει τζιαμέ ποννάν η μέρα της μάμας μου. Άγχος shίλια.

Ώσπου να αποφασίσω, κτυπά το θυροτηλέφωνο, μισή ώρα πριν το ραντεβού του θανάτου. Χωρίς να πατήσω το κουμπί για να ανοίξει η πόρτα λέω "Ναι;

...Ναι;

...Ερμ, ναι;;"

Κλείω το ακουστικό, δεν αννοίω. Ετριολίστηκα. ΜΑ ΟΥΤΕ ΕΝΑΝ ΗΧΟ ΠΙΛΕΜΟΥ ΝΑ ΜΕΝ ΜΟΥ ΚΑΜΕΙ;;;

Ξανακτυπά.

"Ναι;"

"Τέλειωνε άνοιξε της τζι εννα μας σηκώσει ούλλους ίσια πάνω", πολοέται ο χάσπας.

Ξανατριολίζουμαι. ΘΑ ΤΗΝ SHΕΕΕΣΩΩΩΩΩΩ!!!!!!

Φκαίννει πάνω, κτυπά το κουδούνι. Αννοίω, έτοιμη να της μπήξω τα νύshια μου.

ΚΑΛΗΜΕΡΑ!!! λαλεί μου με ΕΤΣΙ χαμόγελο.

Νυφούα - Sike 1-0 ως τωρά.



Update: Σουβλίστε με. Έφαν με λάχανο.
Βασικά, ανάδοξεν μου άλλωσπως: παρά την αγένεια του μη καλημερίσματος άλλων φορών, εν μια κορούα 17 χρονών που ήρτεν να μου σιδερώσει, να μου αντζειοπλύννει, να καθαρίσει την τουαλέτα μου. That should be kinda humiliating enough in itself, ας μην κάμω την παραμονή της δαμέ τέλλεια για παίξιμο. Τζιαι είπεν μου τζιαι "bye!"

Aλόπως εννά πω της βουλγάρας να μου στέλλει μόνο την νυφφού. 

Θα κάμω μεγάλη χωρκαθκιά

Εν εννοώ να βάλω το τρικό μέσα που τη ζώνη, όι. Ούτε φλοκκατούα με κουρτινούες τζιαι shυλλούθκια μες το αυτοκίνητο. Ούτε θα χορέψω καρτζιλαμά ούτε θα σπάσω κούζες (άτε τζι έσπασες μας).

Χωρκαθκιά έννεν τούτα. Χωρκαθκιά εν που επήεν ο γείτος μου ασπούμε τζι εγόρασεν την (what he thinks is the) latest and sleekest μερσεντάρα για την air-headed γεναίκα του (ταξί Φιλλάντια στυλ), τη στιγμή που τα σκουπίθκια τους (κλουφκιά των πουλιών, ττενεκκούθκια, κκέλισσες ξοβαμμένες κούκλες κτλ) σύρνουν τα στο διπλανό οικόπεδο τζιαι νομίζουν ότι "εκαθαρίσαν". Τη στιγμή που τα άλλα τους αυτοκίνητα εν μια συλλογή από καρκαντάες με shισμένα καθίσματα τζιαι φατσιήματα. Αλλά θέλουμεν μερσεντές.

Χωρκαθκιά εν επίσης ο κάθε κουστουμαρισμένος somebody ή offspring of somebody (which reminds me)* που βαστά να κρατά μεν την latest and sleekest μερσεντάρα αλλά πυρκολά τον πούρο του σε κλειστούς χώρους τζιαι παρκάρει στους ανάπηρους.

Εμένα η χωρκαθκιά που με κάμνει να νιώθω so 13 χρονών, εν σαν του γείτου. Όι ότι πετάσσω τα σκουπίθκια μου δίπλα, αλλά επειδή "θέλουμεν τζι εμείς μερσεντές" άσχετο αν δεν ξέρουμε σε τι ακριβώς χρησιμεύει ή σκαμπάζουμε να το οδηγήσουμε. Αλλά, σαν κάθε καλός έφηβος, είμαι πανέτοιμη να επιχειρηματολογήσω υπέρ της καύλας μου (η οποία μπορεί να γράφεται τζιαι με "β" αλλά εννα πρέπει να ταράξω τον τόνο μετά τζιαι βαρκούμαι). So, που λέτε...

I'm getting me an iPad 2 με όλα τα κομφόρ.

ΚΑΓΧΑΧΑΧΑΧΑΧ!!!

*για τη γιαγιά.