Το ολίσθημα του Προέδρου

Θυμάστε την εκστρατεία χαιρετίσματος του ΣΙΚ. Θυμάστε που εβάλαμεν ως όρον ότι ακόμα τζι αν δεν μας αντιshαιρετήσουν, εμείς δεν θα τους ξητιμάσουμε μέσα που τα δόγκια μας αλλά θα συνεχίσουμε το δρόμο μας ευτυχείς και χαμογελαστοί;

Ε, ο Πρόεδρος σας εν άντεξεν. Τελευταίως, έκαμνεν μου εντύπωση που πολλά μωρά στην γειτονιά shαιρετούν μας καθώς βολτάρουμε με το αθρωπούι (αλόπως θκιάβάζουν με). Συνήθως περνούν που δίπλα μας με τα ποδήλατα τζιαι λαλούν μας "γειαα" ή περνούμεν εμείς δίπλα που τζιαμέ που παίζουν τζιαι πάλε shαιρετούν μας πρώτοι. Κάποιοι ακομα ρωτούν μας και τι κάμνουμεν και κόφκουμεν καμιά ψωροκουβέντα εν κινήσει ("Πάμε βόλτα, εσείς;", "Εμείς παίζουμε", "Ωραία, ποιος δέρνει;", "Εγώ/Έννεν, είσαι μαφίας!" κτλ).

Τις προάλλες επερνούσαμε αμαξωτοί μπροστά που ένα βουνάρι με χώμα, στην κορφή του οποίου αράζαν θκυο μιτσιοί - δημοτικαίοι στάιλ. Εν εκάμναν τίποτε, απλά εχάσκαν.

"Γεια σας, παιδιά", έφη σπύρου Πρόεδρος χαρωπά.

Μούγγα.

"Μάνα μου, αθρωπούι μου... :(((( δε τα παιδάκια; Εν κωφάλαλα :((", και γύρισα την αμαξού προς το μέρος  τους, όπως θα έκανα και με τους πίθηκους στον ζωολογικό κήπο.

Για ένα δευτερόλεπτο μόνο, οκκέι;;


Τουλάχιστον εν είπα για θκυο εισβολές εγώ, ΟΚΚΕΪ;;;