Επανέρχομαι στα μπλογκοσφαιρικά δρώμενα με θέμα που ποσώς με ενδιαφέρει απλά έτυχε να φκάλω πατέντα απόφθεγμα από μέσα και είπα να το καταγράψω.
Με αφορμή που ο συνομιλητής μου διάβαζε για το θάνατο ενός 83χρονου ομοφυλόφιλου συγγραφέα, εξέφρασεν μου την έκπληξήν του με το γεγονός ότι ο συγγραφέας τούτος, καθώς και άλλες ομοφυλόφιλες περσόνες που βρήκαν τον θάνατο στα χέρια εραστή τους, είχαν όρεξη in the first place, 100 χρονών πλάσματα.
Τζιαι να μου λαλεί ότι στα κείμενά του τούτος εperrierπεριέγραφε πως επρόσφερε λεφτά σε πακιστανούς ντελιβεράες για του (τον;) κάτσουν μια σταμή τζιαι πού εβρισκεν τόσην όρεξη 83 χρονών γέρος, εφόσον στους φυσιολογικούς -εννοώντας τους ετεροφυλόφιλους- γέρους η όρεξη ποκάθεται.
Και παρόλο που με τες τελευταίες μου παύλες πρέπει να ίγκωσα πόντους που τυχόν ομοφυλόφιλους αναγνώστες, του συνομιλητή μου απάντησα του ότι τούτο εν άλλη μια απόδειξη ότι πρόκειται για ανωμαλία του συστήματος και όχι κάτι φυσιολογικό, που λειτουργεί με τρόπο που δεν καταλαβαίνουμε. Η ανωμαλία, ρητόρευσα, όπως και η κάθε αρρώστεια, φαίνεται δεν έχει όριο ηλικίας, δεν ποκάθεται όσο γερνάς. Το αφύσικο δεν φθείρεται, αν και (δια)φθείρει. Το φυσιολογικό δεν φθείρει, αλλά φθείρεται.
Ξέρω ότι οι ατάκες μου προσφέρονται για σεντόνια κριτικής, αλλά βαρκ να μπω σε οποιαδήποτε συζήτηση. Απλώς ξεκαθαρίζω με πολλήν αγάπη ότι δεν καταδικάζω ούτε κρίνω τους ομοφυλόφιλους (ποιος με διόρισε δικαστή ένηγουέη;) με το να πιστεύκω ότι πάσχουν από μια ανωμαλία. Ούτε τους καρκινοπαθείς καταδικάζω επειδή προσέχω που τον καρκίνο.
(Σάννα θωρώ ήδη σχόλια μπροστά μου.... "ΕΝ ΤΟ ΙΔΙΟ Ο ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΤΖΙΑΙ ΟΙ ΕΡΩΤΙΚΕΣ ΜΟΥ ΠΡΟΤΙΜΗΣΕΙΣ;;" Oh well. Βαρκ.)
Τούτα ούλλα καθώς έκαμνα σμιλί.
Τελευταίως κάμνω πολλύ σμιλί.
Πάρα πολλύ σμιλί.
Μόνο σμιλί.
Σμιλί for president.
