Γιέα πέιπι.
Σάββατον επαρέλαβα το μαραφέτι. Έβαλεν τζι ο χάσπας την πλαθκειάν του ως μέγας χορηγός τζι αντακώσαμεν μαείρεμμαν.
Ο τακτικός και πιστός αναγνώστης ήδη υποψιάζεται ότι για να κάθουμαι να γράφω ποστ, έννεν επειδή εκατάφερα ένα cheesecake, 2 κρεμ μπρουλέ, ένα μουσακκά μιλλωμένο τζι έναν νηστίσιμο, γαρίδες με μους αγγουριού, μαροκινή σαλάτα με μελιτζάνες και ακτινίδιο, και ψωμί Βουργουνδίας μέσα σε μισή ώρα.
Το εναρκτήριο πρόγραμμα περιλάμβανε σπιτική πίτσα, παγωτό φράουλα τζιαι γαρίδες με μέλι και δεντρολίβανο συνοδεία ρυζιού.
Κάμνουμεν τη ζύμη της πίτσας. Ασπούμεν, εν γίνεται μέσα σε ένα λεπτό να έshεις μια μάππα ζυμάρι έτοιμο για κακοποίηση! Φιξαρέλλα πελλέ μου, my predominant thought.
Μεν σας τα πολυλοώ, ως δαμέ ήταν η ευχάριστη μου η εμπειρία. Η σάλτσα της πίτσας έφκηκεν μου πορτοκαλιά φωσφόρα γιατί η συνταγή εν εδιευκρίνιζεν ότι το καρότο έπρεπε ναν νορμάλ μεγέθους, τζιαι η σημείωση ότι "η ζύμη είναι αρκετή για 2 πίτσες" ήταν με μιτσιά γράμματα κάπου πας την εικόνα. Έτσι εβρέθηκα με ένα ψουμί πάχους 10 εκατοστών περιχυμένο με πορτοκαλιά σάλτσα, να διά καρροθκιές, τζιαι μόνο μετά που 2-3 ώρες που εκρύανεν τζι έσφιξεν εθθύμιζεν αμυδρά πίτσα.
Το παγωτό ήταν μέλι, σόρρυ εξήχασα.
Μετά εσκέφτηκα αντί για ρύζι, να κάμω πουρέ πατάτας. Μάνα μου ζάβαλλι μου, που πας μαρή ανυπόλυτη στους σπλίγκαρτους; Χωρίς να έχω χαπάρι πώς γίνεται ο πουρές παραδοσιακά, τζιαι χωρίς να γυρέψω συγκεκριμένη συνταγή για το θέρμομιξ, έσυρα του μέσα κάμποσες πατάτες βραστές με μια ΣΤΑΞΗ γάλα (έξερα ότι έshει γάλα η υπόθεση, αλλά εν έξερα πόσο) τζι επυρκόλησα το. Μάαανα μου ζάβαλλι μου... έshει κουγκριομηχανή πον κάμνει έτσι πράμα. Ούτε εξηκόλλαν που πάνω. Στα πολλά πολλά, έφκαλα το τζιαι εστόκκαρα τα παράθυρα γιατί εβάλλαν αέρα.
Στα ενδιάμεσα, σημειώσατε ότι απέκρουα προτάσεις του χάσπα για "να παραγγείλουμε τζιαι κανεί".
Η πρώτη μέρα εκαταχωρήθηκε ως Πιλοτική, για να μεν τα βάψουμεν μαύρα.
Τη δεύτερη μέρα έπια να σφίξω χυμό των μωρών. Με κότζια θέρμομιξ, σκέφτουμαι, ποιος κάθεται να ξαναστίψει πορτοκκάλια στο shέρι;! Έτα ούλλα μέσα, με τα φύλλα τζιαι τες κόκκόνες (όσοι εν κατέχετε που θέρμομιξ, μεν στυλλομμαθκιάζετε - έτσι φημίζεται ότι δουλεύκει, με ακατέργαστο υλικό). Η συνταγή έγραφεν να βάλω τζιαι ζάχαρη. Εν έβαλα γιατί εθεώρησα ότι αν έθελα να τους ποτίζω ζάχαρη, εγόραζα τους τζιαι Κεανίτα τζι επήαιννεν πάσα κακό.
Μάαααναα μου ζάβαλλι μου... Λανέητ, γιου νόου;
Των αθρωπουθκιών έδωκα τους χωρίς να το δοκιμάσω... Ο Άθρωπ μόλις το εγεύτηκεν εμιτσοκάμμισεν τζι εκούντησεν μου το, ο Ούτποτ έθελε τζιαι δεύτερο καλαμάκι για να φτυχά τζιαι έκλαιεν που έλειψεν. Μάνα μου ο γλυτζιής μου τζι εν ηφκάλλει σκάρτο.
Άσε...
"Επέτυχες το, α;" - το σχόλιο του χάσπα για τη συσκευή.
Τέσπα. Επιφυλάσσομαι.
On an completely different note, το Σαββατοκυρίακο επίσης εγνώρισα το νέο γκόμενο της φίλης μου. Είμασταν τρία ζευκάρκα: οι παλιοί είχαμε απόσταση πολλών καναπέδων μεταξύ μας τζιαι εσυμπεριφερούμασταν σαν συγκάτοικοι, ενώ οι "νεοσύστατοι" εκάθουνταν ο ένας πας τον άλλο τζιαι ετρυφεριάζουνταν, 200 χρονών πλάσματα. Και σε εκείνο το σημείο εδιερωτήθηκα...
What about us?
What about sunrise
What about rain
What have we done to the world
Look what we've done
♫ Ah Ah Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah Ooooooooooh
