ΕΛΕΟΤΡΙΒΕΙΟ.
Εγνώρισα τη ΠΟΥΝΤΑ ΚΩΛΟΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ ΠΟΥΝΑΜΕΝΠΩ σωσία ΜΕΝ ΜΕ ΕΚΚΕΝΤΡΙΣΕΙΣ ΤΖΙ ΕΣΥ ΤΩΡΑ μου ΚΩΛΟΚΚΗΠΟΡΤ
Άννοιεν η πόρτα τζιαι ήμουν ολόγελη τζιαι ανυπομονούσα. Είχα μιαν κρυφή ελπίδα ότι θα ΕΘΩΡΚΕΤΟΥΝ.
Είπαν μου ότι η μόνη διαφορά μας εν ότι τζείνη εν ξανθή τζιαι παραπάνω ανυπομονούσα να δω ΑΝ ΜΟΥ ΠΑΕΙ.
Εν επέρασεν ποττέ που τον νου μου ότι το ότι ΕΝ ΣΥΝΤΟΝΙΖΟΥΝΤΑΙ ΤΑ ΔΑΚΤΥΛΑ ΜΟΥ ΝΑ ΚΟΥΤΣΙΗΣΟΥΝ ΤΑ ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ μοιάζουμε εν σημαίνει ότι θα είμαστε και της ίδιας ή παρόμοιας ΗΛΙΚΙΑΣ.
Κυριολεκτικά (τζιαι δεν χρησιμοποιώ τούντην λέξη αβασάνιστα) επάγωσα.
Έθελα να τσιριλλίσω MY EYES, MY EYES!!! ΦΥΕΤΕ ΤΗΝ ΠΟΥ ΔΑΜΕΕΕΕΕ!!! UUUURRGGHH!!! αλλά (εν με κανεί έχω τρόπους) εσφίγγουμουν να ξηζαώσω τη φάτσα μου για να μεν την προσβάλω. Που το σφίξιμο το πολλύ εφοήθηκα μεν πάθω όπως τη Φανού του ίνβιχτου (ναι ναι όντως εσκέφτουμουν το ΤΖΙΑΙ τούτο) τζιαι ήμουν σίουρη ότι τζείντην ώρα παραπάνω έμοιαζα του Lyle Lovett (you put the hair, I put the face, τζιαι έτο πιστόν αντίγραφόν του).
Εν εμπορούσα να τη θωρώ, εθώρουν όπουδήποτε αλλού. Αφού λαλώ σας έπαθα shock. Τες σύντομες στιγμές που με πολλύ κόπο την έβλεπα (για να μεν φανώ αγενής είπαμεν) εσκέφτουμουν «Please God, είμαι όντως έτσι;».
«Είμαι έτσι God μου;»
«Α ρε God, please ρε, είμαι έτσι τωρά;»
«Shit Please God, πε μου αν είμαι έτσι»
Η απάντηση του Θεού υποθέτω ερχόταν υπό μορφήν κάτι αλαλαγμών που άκουα γυρόν μου, «εν σας το είπα ότι είσαστεν οι ίδιεεεςςς;!;!», «ναιιι έχουν πολλή φυσιογνωμίααα!!», «γιούυπιι δεν ξανάγινεεε», στα οποία εγώ εκατέβαλλα μεγάλη προσπάθεια να μεν ανατιναχτώ που τα «ΚΟΨΕΤΕ ΤΟΟΟΟΟΟ!!!!» που εφώναζα πουμέσα μου τζιαι έψέλλιζα κάτι ημιβλοσυρά «Ναι. Copy Paste.» τζιαι «Ναι, αφού ενόμισα εν καθρέφτης». Ως τζιαι η ίδια εσυμφώναν ολόχαρη. ΕΚΛΑΙΕΣ ΤΖΙ ΕΘΕΛΕΣ ΘΚΕΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!
Ένημπόρω. Δύσπνοια. Διακοπή για πομπούες.
