»

Thursday, September 19, 2013

I read the Guy*

Σήμερα ήταν, έτσι απρογραμμάτιστα, η Εθνική μου Ημέρα Ειδήσεων. Ως γνωστόν, κλείνω αισίως 4 χρόνια τηλε-αθέασης και αχαπαρίασης από εφημεριδικό γίγνεσθε. Μιαν φορά το χρόνο όμως, που τυχαίνει να διαβάσω καμιάν εφημερίδα, ανανεώνω τον όρκο μου για ισόβια αποχή από τις ειδήσεις. 

Μαθαίνω ότι ο Πού της Δου τα πήρε κρανιοεγκεφαλικώς με τον Διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας γιατί ο τελευταίος απεκάλεσε αχάπαρους και αμπάλατους τους δημοσιογράφους. Μαθαίνω ότι ο Που της Δου, σε τηλεοπτική εκπομπή, είπε ως εδώ και μη παρέκει με τον Διοικητή και ότι έθθα εξαρτάται η οικονομία που τα «καπρίτσια του καθενός» πκιον. 

Καταρχάς, ο Που της Δου τι εγύρευκεν σε τηλεοπτικήν εκπομπήν; Ελείψαν οι δουλειές; Εθεωρήθηκε κρίσιμη (επειδή το αδήρητη εν είμαι σίουρη πώς γράφεται τζιαι βαρκ να το ψάξω) ανάγκη να ακούσει τη φωνή του ο λαός τζιαι να ξέρει ότι εν ζωντανός; Ενόμιζα είshεν κυβερνητικούς εκπροσώπους για τούντες δουλειές τζιαι μάλιστα 2-3. 

Δεύτερον, παραδέχεται ότι η οικονομία εξαρτάτουν ως τωρά που τα βίτσια του καθενός τζιαι τούτος έχασκε; Εκαρτέραν τον «καθένα» να ξητιμάσει τους δημοσιογράφους ιμίsh για να ψάξει τρόπους να τον παύσει; 

Άλλον τζιαι τούτο, να «βρει τρόπο να τον παύσει». Τι εν ο Διοικητής δηλαδή; Άπαυτος; Γιε μου, πιστεύκω φταίεις για ούλλα τζιαι πρέπει να πεθάνεις; Θα πεθάνεις. Τέλος. Εν κάθουμαι να σε θωρώ τζιαι να λαλώ σε άλλους ότι έννεν πολλά άshημη ιδέα αν θέλεις να φύεις λλίο. 

A, τζιαι what’s with the place επιτέλους; Ο τόπος τζιαι ο τόπος. Διερωτούμαι αν έshει άλλη χώρα που να την αποκαλούν «ο τόπος μας». Προσπάθώ να φανταστώ. Above all, the good of the place! What happened to the place. Freedom to our location! J’aime ma place. Liberté chez-nous! 

Ο τόπος ιμίsh. Πάλε καλά που εν λαλούν τζιαι το Μέρος. 

Μετά μαθαίνω ότι ένας πατέρας που εβίαζεν τες θκυο του κόρες εισέπραξε το τρισθεόρατο ποσό των 4 χρόνων φυλακή. Ελαφρυντικοί παράγοντες το λευκό ποινικό μητρώο (ΤΟ ΛΟΙΠΟΝ ΑΝ ΞΑΝΑΚΟΥΣΩ ΓΙΑ ΤΟΥΝΤΟ ΛΕΥΚΟ ΠΟΙΝΙΚΟ ΜΗΤΡΩΟ ΘΑ ΜΕ ΠΙΑΕΙ Ο ΤΡΙΟΛΟΣ - άκυρο, ΕΠΙΑΝ ΜΕ), το χαμηλό του IQ (OKAAAAAYYY....??) και ότι δεν χρησιμοποίησε ιδιαίτερη βία στες συνουσίες του (Ε ΤΖΙΑΙ ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΡΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!!). Ενημπόρω. 

Εξηγάτε μου τζιαι κάτι άλλο οι δικηγόροι, σας παρακαλώ. Κάποιοι φόνοι δεν επισύρουν ισόβια κάθειρξη, σωστά; Κάποιοι εν πιο οκ να πεθάνουν που κάποιους άλλους. Τότε γιατί κάποιος που εν έκαμε φόνο (αλλά είshεν την ιδέα) καταδικάζεται σε ισόβια; Τζιαι γιατί άμαν ομολογήσω ότι έκαμα φόνο τζιαι δείξω σου ποιος με έβαλεν πάνω, εγώ να παίρνω καινούργια χαρκιά τζιαι ταυτότητες τζιαι να πηαίννω διακοπές επ’ αόριστον σε χώραν της αρεσκείας μου με τον όρο ότι έθθα στραφώ πίσω εντός 10 χρόνων μπας τζιαι έβρουν με τζιαι παίξουν με σαν τον shύλλον; 

Νομίζω εν συζητήσιμο το ποιος φταίει πιο πολλά, ο ηθικός ή ο αυτουργός; Αν μη τι άλλο, ο ηθικός εν είshεν την κράση να σκοτώσει/σφάξει πλάσμαν. Ο αυτουργός όμως προφανώς τόχει. Για τον ένα ή τον άλλο λόγο, μπορεί να γυρίσει το πιστόλι τζιαι να σε ποσπάσει. Ο ηθικός αυτουργός είshεν απλά την ιδέα. Αν δεν έβρισκεν κάποιον επικίνδυνον άνθρωπο να την εκτελέσει, ή που εν θα εγίνετουν ποττέ ο φόνος ή που θα τον έκαμνεν ο ίδιος τζιαι να την φάει τζιαι ναν δική του. 

Τέσπα. Κουβέντα να γίνεται. Μάλλον εννά μου πείτε για το Σύνταγμα τζιαι τι προνοεί το σύνταγμα τζιαι ξέρωγω. Ό,τι. 

(whatever) :)


 Άλλον, εσείς;

Monday, September 9, 2013

Βρες Δουλειά, η Μεγάλη Απάτη.

Κάπου είδα πρόσφατα ένα άρθρο τάχα με τα 10 επαγγέλματα που έχουν μέλλον σήμερα (μέλλον σήμερα! παρελθόν αύριο), εν εκατάφερα να το ξαναεντοπίσω για να το δείτε, αλλά θυμούμαι ότι η γενική εντύπωση που μου άφησε εν ότι τωρά εν καιρός να φκάλεις λεφτά που την φτώshεια του άλλου τζιαι την κατάντια του. Πιχί ψυχολόγοι (επειδή η κρίση φέρνει κατάθλιψη κτλ), κέντρα αποκατάστασης (επειδή η κρίση φέρνει εθισμούς), φρουροί (επειδή φοούνται που τους κλέφτες), ασφάλειες (επειδή εν έshει σύνταξη άρα φύλαξε μιαν μπακκίρα για να την πάρεις όταν γεράσεις και θα αξίζει μισή) κ.ά.


Να ένα άρθρο που γκούκλαρα στα γρήγορα και αναφέρει τα 40 επαγγέλματα του μέλλοντος. Ακούγονται πραγματικά υποσχόμενα, τζιαι συστήνω ανεπιφύλακτα να τα μελετήσεις τζιαι να θκιαλέξεις κάτι που τούτα - νοουμένου ότι είσαι κάποιος που όντως θέλει να βρει δουλειά

Τι εννοείς γιατί να μεν θέλει κάποιος να βρει δουλειά;

Sigh.

 

Και επειδή, σύμφωνα με την νόμο του Pay Attention, εγώ εν είμαι κάποιος που εν σοφό να κάτσετε να ακούτε, δέστε πρώτα ποιος είναι ο Robert Kiyosaki και αν, όπως εμένα, κρίνετε ότι εν καλό να ακούσουμε τι έχει να πει, διαβάστε κι αυτό: Οικονομική Απάτη #2: «Βρες δουλειά».

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Λυπούμαι αν δεν διαβάζεις αγγλικά και λυπούμαι που προς το παρόν βαρκ να στο μεταφράσω. Αλλά θα σου μεταφράσω το αποπάνω, που επίσης εν εύστοχο: Προσοχή - Απάτη! Προστάτευσε τον εαυτό σου, πολλοί γνωστοί μου την έχουν πάθει. Είναι ένα πρόγραμμα όπου δουλεύεις σαν σκύλος για κάποιον άλλο 40 ώρες τη βδομάδα, για 40 χρόνια, σου δίνουν ένα ρολόι των $40 και μετά προσπαθείς να ζεις με το 40% αυτού με το οποίο δεν κατάφερνες να ζήσεις όταν δούλευες 40 ώρες τη βδομάδα (γνωστό και ως Δουλειά). Παρόλο που μετά από 40 και πλέον χρόνια συμμετοχής τείνει να αφήνει τον κόσμο σχεδόν ταπί, εκατομμύρια άνθρωποι την παθαίνουν κάθε μέρα (ή επιδιώκουν να την πάθουν). 

Άτε, έλα και το συμπέρασμα του Kiyosaki: Αύξησε την «οικονομική σου παιδεία», αντιλήφθου πως ό,τι εδιδάχθηκες ως τωρά περί δουλειάς και επιτυχίας είναι ένα ψέμα, σκέφτου σαν επιχειρηματίας αντί σαν υπάλληλος και βγες από τον φαύλο κύκλο αποκτώντας μια μεγάλη επιχείρηση (500 προσωπικό και πάνω) ή επενδύσεις. Με άλλα λόγια, να βάλεις λεφτά ή ανθρώπους να δουλεύουν για σένα.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~
#koinonikiprosfora

Wednesday, September 4, 2013

Αναβλητικότητα #1

ΤΟ λοιπόοοοοο!!

Προς μεγάλη μου χαρμολύπη, έμαθα ότι η αναβλητικότητα που με/μας δέρνει, σπανίως οφείλεται σε κουνοshυλλιό, όπως πίστευα μέχρι τώρα. Αντιθέτως, έχει άπειρες πιθανές αιτίες που την προκαλούν. Μπορεί κατά βάθος να είναι αντίδραση στο deadline που μας έθεσε κάποιος άλλος, το οποίο σε πιο πολύ βάθος να έχει issues of control and difficulty with authority. Μπορεί να αμφισβητούμε τες ικανότητές μας, να έχουμε άκυρη εντύπωση για το τι είναι το τέλειο ή/και να φοβόμαστε την επιτυχία. Ω ναι, ο φόβος για επιτυχία μπορεί να κρύβεται πίσω που την αναβλητικότητά μας, γιατί κατά βάθος θεωρούμε ότι η επιτυχία θα φέρει αυξημένες προσδοκίες από εμάς, ευθύνες και τελειότητα. Τζι εννα μας φθονήσουν τζι εννά μας μμαθκιάσουν. Μπορεί να μας το δημιούργησε η μάνα μας όταν είμασταν μιτσιοί, που ό,τι τζιαι να εκάμναμε τζείνη εν ήταν ευχαριστημένη, πάντα απαιτούσε να τα πηαίνναμε καλύτερα, τζι έτσι εμπεδώσαμεν πως ό,τι τζι αν κάμουμε will never be good enough so άστο ως την τελευταία στιγμή τζιαι κανένας εν θα περιμένει κάτι καλύτερο που μένα.

Σήριουσλι;;

Γιες, σήριουσλι. Τζιαι κόμα μπορεί να σε πάρει τζιαι πιο βαθκειά, τζιαι σε πιο σκοτεινά δρομούθκια το ψάξιμο των αιτιών της αναβλητικότητας.

Εξ ου και η χαρμολύπη και η εκ νέου αναβλητικότητα! Χαρά γιατί ΓΙΕΣ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΟΥΝΟΣ τζιαι once I get this shit out of the way ο κόσμος μού ανήκει, λύπη γιατί να δούμε τραύματα που έχω να ανακαλύψω, τζιαι, well, αναβλητικότητα γιατί I´m not sure I wanna go there! Μάλλον I am, αλλά βαρκ.


Έβαλα το #1 στον τίτλο για να έχω λόγο να τα διπλώσω σε κάποια φάση χωρίς πολλές εξηγήσεις τζιαι τάχα να επανέλθω άλλην φορά.

Love and piss

Tuesday, September 3, 2013

Sigh





Σοβαρά, εν έshει έτσι πράμα. Ήβρα το μαγικό ραβδί με το οποίο θα απαλλαγώ μιαν τζι έξω που την αναβλητικότητά μου, ζήτημα 2 λεπτών, τζιαι πάλε αναβάλλω το.

Όταν και εφόσον μου περάσει, έχω διάφορα θεματάκια προς ανάπτυξη, προσωπικήν τε και κοινωνικήν. (huh?)

Υγιαίνετε :)