»

Tuesday, April 10, 2012

Losing it

A hellish last couple of days.

Την Κυριακή το πρωί στην εκκλησία ο Άθρωπ αρνείτουν να ταράξει τα πόθκια του να περπατήσει τζιαι ήταν συνέχεια καβαλλιτζιεμένος πάνω μου (βλ. 15 κιλά) με τον φτωχό τον Ούτποτ δίπλα να θέλει τζιαι τζείνος τη μάνα του, αλλά αντ΄αυτής να τον βαστούν γιαγιάες. Ο Άθρωπ μες την ιδιοτροπία τζιαι τη ζήλια.

Το κίνητρο των ημερών, για να τον καταφέρεις να κάμει κάτι, είναι να τον προκαλέσεις να κάμει τζείνο το κάτι πρώτος. Θέλεις να φορήσει τα παπούτσια του; Λαλείς "εγώ πρώτος!" τζιαι κάμνεις πως εννά φορήσεις τα παπούτσια σου τζιαι λαώννεται τζιαι θέλει τζείνος να τα φορήσει. Θέλεις να μπείτε στο αυτοκίνητο (επιτέλους); Λαλείς του "ο Ούτποτ πρώτος!". Βέβαια, στο εικονικό προβάδισμα πρέπει να είσαι πολλά προσεχτικός: αν θεωρήσει ότι εν τόσο το προβάδισμα του Ούτποτ που εν έshει chance να τον προλάβει, μπορεί να ππέσει χαμαί σε κώμα τζιαι να κλαίει. Οπότε, επειδή είχαμε και λίγα περιστατικά σαν το τελευταίο, τα νεύρα μου είχαν αρχίσει να φτανυνίσκουν νακκουρίν (και σε συνδυασμό με το ότι τα τελευταία δύο σαββατοκυρίακα είχαμε κανονισμένες διακοπές με τον χάσπα που ακυρώνονταν λόγω αρρώστειων).

[kaisi και Ράνια, αν εφτάσετε ως δαμαί, κάμετε μεταβολή τζιαι φύετε τωρά]

Το μεσημέρι επήαμε στα πεθερικά, όπου κλασσικά ήταν συνάμενο ούλλο το σόι. Ο καημένος ο Ούτποτ εξακολουθούσε να θέλει τη μάνα του, τζιαι αντ΄αυτής εσούζαν τον μες την αμαξού για να τζοιμηθεί. Εμάχουνταν επί 2 ώρες να τον τζοιμήσουν (επειδή όποιος εν σε θέλει τζιαι κλαίει εν επειδή ενύσταξε) ενώ ταυτόχρονα επετάσσουνταν μπροστά του διάφορα άλλα μωρά του σογιού να του κάμουν σκέδια τζι εκνευρίζαν τον. Ο Άθρωπ αποτραβηγμένος σε μια γωνιά, ετσάρνιαζεν όποιον του εκόντευκε.

Το απόγευμα ο χάσπας με άλλους ενήλικες του σογιού επήαν σε τζείντο στροντζιυλό το πράμα τζιαι έμεινα στην πεθερά με τα μωρά μου τζιαι τα μωρά τους. Στο μισάωρο στέλλω μήνυμα του χάσπα: Ponna mas deis tzi ennamaste oi diplasioi, men foitheis, priksimo einai tha perasei.

Μα τι πρήχτικα κοπελλούθκια. ΜΑ ΤΙ ΠΡΗΧΤΙΚΑ ΚΟΠΕΛΛΟΥΘΚΙΑ. Η μια η μιτσιά ετραγούδαν του Άθρωπ ένα -προφανώς- χιτάκι της εποχής: σε σκέφτομαι όταν χέζω, σε είδα και μου φεύγει το σκατό, βραστό και αχνιστό από την κωλοτρυπίδα, κτλ κτλ. Τζιαι το εν λόγω τραγούδι εν πας σε ipod που της εγοράσαν οι γονιοί της. 5 χρονών.

Τη Δευτέρα πάω να πιάσω τον Άθρωπ που το νηπιαγωγείο, εν η μόνη μέρα που τον πιάνω εγώ. Τελευταίως εσήκωσε ένα έθιμο, να μεν με θέλει να τον περισυλλέγω εγώ τζιαι γινούμαστε λλίο θέαμα. Εχτές έπιαν τον θρήνο πάλε. Εν την θέλωωωωω, εν την θέλωωωωω!!! Γιε μου;;;; ασπούμε! Διαπραγματεύσεις επί διαπραγματεύσεων με τη δασκάλα του για να καϊλήσει νάρτει. Να δούμε τι θα σκέφτεται τζιαι τζείνη, παρόλο που με διαβεβαίωσε ότι "έτσι εν τα μωρά, μεν έshεις έννοια". Εγώ στη θέση της θα εκαλούσα το γραφείο ευημερίας πάντως. Μα να με θωρεί το μωρό μου τζιαι να δήννεται πάνω της;; Έτσι ελέαν ότι έκαμνε τζιαι τζείντο μωρό που το δολοφονήσαν πρόσφατα στην Πάφο, τζι εν έδωσε κανένας σημασία. Έθελα να τσιριλλήσω ΤΖΙ ΑΝ ΜΕ ΘΕΛΕΙΣ, ΤΖΙ ΑΝ ΜΕΝ ΜΕ ΘΕΛΕΙΣ!!!

Ώσπου να μπούμε στο αυτοκίνητο είμασταν οι καλλύττεροι φίλοι - όπως πάντα.

Το απόγευμα ξεκινήσαμε μέλι-γάλα να πάμε στον γιατρό. Καθοδόν, κάποιος ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΜΕΝΟΣ μεσήλικας εθεώρησεν ότι του έκοψα τον δρόμο τζιαι εστρατοπέδευσεν μες τη μέση του δρόμου, άνοιξε το παράθυρο τζιαι εσκάτωννεν με. Είπα να τον κερδίσω με την αφοπλιστική μου ειλικρίνεια και απολογία, τζιαι είπα του "συγνώμη, έshετε δίκαιο". Επτοήθηκε για κανένα δευτερόλεπτο τζιαι εξαναντάκωσεν, TZI ESHΕΙΣ ΤΖΙΑΙ ΜΩΡΟ ΜΕΣ ΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ, ΜΑΛΑΚΙΣΜΕΝΗ!!! Τζι εκόπηκεν του βούρου.

Αναπνοές.

Εφτάσαμε στο γιατρό. Όλα μέλι μέχρι την αίθουσα αναμονής. Έρχεται η σειρά μας, μπαίνουμε μέσα, ανεβαίνει στο κρεβάτι και μας λέει ο γιατρός να βγάλουμε τα ρούχα (το μωρόν, όι τζι εγώ). ΗΛΙΘΙΑ ΜΑΝΑ, γιατί να ξηκολλήσεις το αυτοκόλλητο του παπουτσιού του μωρού πρώτη;;;

Enter tantrum.

Να πορτοκλωτσά, να τσαρνιάζει τες φάτσες μας, να παουρίζει, να κλαίει, να τρέχουν οι μύξες του, να γίνεται φυτίλλι, να κολλούν τα ρούχα πάνω του, να μεν κουμαντάρεται, να πνίεται που τους λυγμούς τζιαι τους βρυχηθμούς, τζιαι στα πολλά να κουλλουρώννεται κάτω που το κρεβάτι σε μια γωνιά τζιαι να νεκαλιέται τζιαι να μεν κοντεύκεται. Να αναγκάζουμαι να τον πιάσω όποθθεν έβρω τζιαι να τον τραβολοήσω έξω μισοτίτσιρο. Εδέρνετουν τζι εκτυπιέτουν να ξαναπάει μέσα. Ενόμιζα εκατάsshισεν μου τη φάτσα μου τζιαι επιτολόαν γαίμα. Ήταν μια επιληψία άνευ προηγουμένου, εν είshεν ιδέα τι ήθελε, έλυσεν τον η μίλλα μου. Με τα shίλια ζόρκα εφκήκαμεν έξω στο δρόμο. Ξυπόλητος πας το πεζοδρόμιο να οδύρεται. Να εν δρωμένος τζιαι να φυσά αέρας. Τα νέυρα μου εξατμιστήκαν.

Είπα του "εντάξει, εγώ φεύκω" τζιαι εστάρταρα το αυτοκίνητο. Τζιαμέ κάτι ένωσεν τζιαι ήρτεν τζι έμπηκεν μέσα. Έκατσεν φρόνιμα φρόνιμα σαν να μεν συμβαίνει τίποτε. Αμάναμου μάναμου τζιαι είπα να τσιριλλήσω... Τζιαι ΤΙ ΕΝ ΤΟΥΤΗ Η ΠΕΛΛΑΡΑ ΟΥΛΛΗ ΤΩΡΑ;; ΧΑ;; ΧΑΑΑ;; ΓΙΑΤΙ ΚΛΩΤΣΑΣ ΤΗ ΜΑΜΜΑ;; ΓΙΑΤΙ ΜΟΥ ΕΦΚΑΛΕΣ ΤΗΝ ΦΑΤΣΑ ΜΟΥ;;; κτλ. Πρέπει να είμαι πολλά αστείο θέαμα άμα νευριάζω γαιτί εθώρουν τον που το καθρεφτούι ότι εμάσσιετουν να σπουρτίσει που το γέλιο.

Πέτε μου τωρά μετά που τούτα ούλλα, εν πρέπει κάποιος να πληρώσει;

Πρέπει έννεν;

Ποιος όμως;





Άραγε;





Χμμμ.





Πριν φτάσουμε σπίτι, έκαμα μεταβολή. Επήα πίσω στο δρόμο όπου είχα κόψει τον άλλο πριν. Αν είμαι τυχερή, εσκέφτουμουν, το σπίτι του θα είναι μες τούντον δρόμο τζιαι κατίshι της μοίρας του τωρά. Οδηγούσα αργά αργά, scouting, όπως το λαγωνικό, προσπαθώντας να μεν ξεθωριάσει που τη μνήμη μου το corolla του με αριθμούς εγγραφής που ξεκινούν που Κ. Εγύρευκα τον χωρίς να έχω ιδέα τι ήταν να του κάμω ποννά τον έβρω. Στο τέρμα του δρόμου επαραιτήθηκα, συνειδητοποιώντας κάπως (μεν φανταστείς) την παράνοιά μου. Στο U-turn επάνω, εσταμάτησα. There it was. Παρκαρισμένο σε ένα σπίτι.

Έμεινα τζι εθώρουν το, απέναντι του. Έσβησα τη μηχανή. (Ο Άθρωπ στο μεταξύ εν ετόλμαν να πει κιχ).

Εν είχα την παραμικρή ιδέα τι ήταν να του κάμω αν έφκαιννεν έξω. Το τι ήθελα να του κάμω έξερα το: πρώτα μαύρον τζιαι μετά κεϊμά. Μετά που κανένα λεπτό, εξαναξεκίνησα τη μηχανή τζι έφυα. Όχι παρατημένη, mind you, αλλά με σκοπό να ξανάρτω άλλην ώρα "τωρά που ξέρω πού μεινίσκει". Να του ξανακλείσω το δρόμο, να κατεβώ κάτω τζιαι να πάω κοντά του, χωρίς κόρες μες τα μμάθκια, τζιαι να του πω: Είσαι εσύ που έσσιεις την έννοιαν του μωρού μου τζιαι είπες με μαλακισμένην ομπρός του;



Τζιαι μετά shιονούι.
 
 
 
υ.γ. ο άθρωπ καθοδόν προς το σπίτι είπεν μου "συγνώμη μάμα".
υ.γ.2 παραιτούμαι που Πρόεδρος του ΣΙΚ. Τζι αν ισιώσετε, τζι αν μεν ισιώσετε.
υ.γ.3 Can´t wait για την Πασχαλινή μας απόδραση.

29 comments:

ΣΜΙΛΙ ΤΩΡΑ said...

Από ότι κατάλαβα πέρασες δύσκολες και αμήχανες στιγμές αυτές τις μέρες.

Είναι που έχω κόρες, τέτοια ξεσπάσματα, σε τέτοιο βαθμό δεν είχαμε.

Τι να σου πω, δεν θα ναι για πάντα, θα μεγαλώσουν. Ως τότε μάζεψε την υπομονή σου και καλή δύναμη!

sstamoul said...

χαχα, καλή φάση - φάση είναι θα περάσει!
(γελάω για να μη βάλω τα κλάματα. έχω τρία πιτσιρίκια, έχω περάσει/περνάω τα terrible twos τρεις φορές!!!!)
Εγώ πάλι λέω, ευτυχώς που έχεις αγόρια, τα κορίτσια δεν παλεύονται με τίποτα (εκτός αν σου αρέσουν τα tantrums γιατί δεν της βάζεις φούστα μέσα στο χιόνι και το ασημί ζακετάκι πάνω απ' τη φόρμα της γυμναστικής).

marilou said...

:Ο Δαμέ ελύσαν τα νεύρα μου εμένα που απλά εδιάβαζα!
Μα έτσι εν τα κοπελούθκια; U are my hero! Εγώ ήταν να το άφηνα πάνω στο πεζοδρόμιο και κανεί!

Grouta said...

Το κακο ξερεις ποιον ενει? Πον να μπουν στην εφηβεια τζι εν να αρκεψουν να μας κατηγορουν για ουλλα, εν θα θυμουμαστεν τιποτε που τουτα τα καστι ουλλα που μας καμνουν, για να τους βαλλουμεν στην θεση τους :(

Αφου το επομενο δευτερολεπτο, με ενα "συγγνωμη μαμμα" τζι ενα χαμογελουι αγγελικα γλυτζι, ξεχνουμεν τα ουλλα! Ειμαστεν τελεια θυματα γμτ!

Sike said...

marilou, nah, you woudln´t :)
το μωρό εν απλά κρίμα. Google tantrums and tips for handling.

stella, μα γι’αυτό μου έστειλε γιους, κάτι ξέρει :]

σμιλί, στα tantrums εν χαλιούμαι, είμαι οκ, ξέρω ότι εν κρίμα το μωρό γιατί χάννει τα πλέον τέλεια τζιαι δεν καταλάβει με τι θέλει με τι δεν θέλει. Ούτε με κόφτει αν τύχει σε δημόσιο χώρο (σπάνια, if ever). Ο μόνος λόγος που τον ετράβησα έξω που το γιατρό εν επειδή είχαν κι άλλοι σειρά, αλλιώς I would just sit it through και θα ετέλειωνε σε μισό λεπτό. Αμήχανα ένιωσα μόνο στη φάση με το νηπιαγωγείο που ήταν εντελώς αβάσιμη η συμπεριφορά του. But i´m cool, μεν με φοάσαι :)

grouta, γι’ αυτόν γράφε τα! τζιαι το πορνόν πε τους "ΕΤΑΑΑΑΑ!!! ΕΤΑ ΤΖΙΑΜΕΕΕΕΕ!! τζια αν έχουν αήπιν πέτε!!"

Μάνα said...

Κόρη είναι η ηλικία που μίσσιμου αναπτύσσεται το εγώ τους για αυτό έχουν έτσι αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές. τούτη είναι η διάγνωση, η θεραπεία είναι υπομονή για τους άμοιρους γονείς.

daffodil lament said...

είσαι ήρωας ρε! το πιο ωραίο πράμα που άκουσα οτι εκάμαν μωρού ένι να το πάρει ο παπας στον αστυνομικό σταθμό επειδή εκλαιε εκλωτσούσε και τα σχετικά. εν εξανάκαμε μαλακία.ήβρα το ξεκαρδιστικό. η μάνα του μωρού βεβαίως άρχισε τα περι ψυχολογίας και παιδικών τραυμάτων αλλά συγγνώμη εννα σας στείλουν στο ψυχιατρείο ακόμα λίο. του κορόλα καλά να του κάμεις.μαζί σου!

postbabylon said...

cold shivers down my spine.

o megas tromos mou en toutos.

Nonis said...

συμφωνώ με Daffodil, είσαι ηρωίδα! respect....

μακάρι να έχω τη δύναμη σου που να ρτει τζίνη η ώρα... :ρ

η κουβέντα με το ημερολόγιο ένεν κακή... :ρ ενά την έχω υπόψην... χαχαχχα

η φάση που επήες να κατασκοπεύσεις για το αυτοκίνητο ήταν άσηλας που ταινία... :ρ

όσο για τον 'Κύριο' (με Κ κεφαλαίο τάχα, ειρωνία στο φουλ, όι Κύριος πχ. Ανάσταση, τρώμε αρνί, φλαούνες κλπ) ό,τι τζαι να πω εν λίον...

μυρίζουμε τρυπημένα λάστιχα... :ρ αν θέλεις άφηκε τζαι σημείωμα: 'with love, from malakismeni (you know...)' χαχαχαχα
σοβαρά τωρά, αξίζει του ένα σιέσιμο...

kaisi said...

Οκ! Μόλις ένωσα τες ωοθήκες μου να συρρικνώνονται.

Avevaios said...

Νομίζω εν έπρεπε να το δκιεβάσω τούντο πράμα... Κάποτε *έθελα* να κάμω κοπελλούθκια..! Πιάστε με τηλέφωνο σε 15-20 χρόνια!

Τούτη η τεράστια υπεράνθρωπη υπομονή εν εκ φύσεως ή θα εμφανιστεί ξαφνικά μαζί με το πρώτο μωρό;

Daydreamer said...

Τέτοια λέτε σε μας που δεν έχουμε παιδιά και το αναβάλουμε συνέχεια.. Αλλά έχουν τον τρόπο να σε ρίξουν μετά.. evil genius!

Rania said...

εν εδιάβασα ως το τέλος..ήμουν convinced στην πρώτη παράγραφο!!!

how do u manage????

Πρασινάδα said...

Νομιζω απλα θα γινω νούνα! Δικά μου εν θέλω! Ειμαι οκέι!

Κουραγιο........

Anonymous said...

I read you. Loud and clear!

Ασυγχώρητη said...

Μάνα μου κόρη, είπε σου τζαι συγνώμη το μωρόοο.

Μια γνωστή μου γράφει τα σε ένα άλμπουμ τζαι φκάλει τους polaroids, ειδικά σε φάσεις που εν την ακούν τζαι φακκούν τζαι σκοτώνουνται. Για να τους θυμίζει ήντα καημούς, έννοιες τζαι νεύρα περνά η μάμμα μαζί τους. Έσιει δυο γιους τζαι τρεις κόρες.

Eólica said...

Παρακαλώ να κάμεις διόρθωση της ανάρτησης τζιαι να με περιλάβεις τζιαι μένα στη φράση μετά την πρώτη παράγραφο. Αν τζιαι άντεξα να θκιαβάσω ως το τέλος, εν ξέρω πώς τα φκάλλετε πέρα. Εγώ δαμαί με τον shύλλο τζιαι αν δεν μου ακούει γίνουμai shύλλα, όι με το μωρό!!

@Αχάπαρη: υπάρχουν ακόμα πόλαροιντ κόρη; Ενόμισα έκλεισεν το εργοστάσιο!

Anonymous said...

@Eólica
Αν μεν απαντήσει η Αχάπαρη για τες πόλαροϊντ, ρώτα τζαι την Ασυγχώρητη. Μπορεί να ξέρει...

Anonymous said...

επιάστηκεν η καρδία μου ρε φίλε. Εγίνηκεν το γιαίμαν μου αυλάτζι. εν ξαναδκιαβάζω γονεεικό ποστ για κανένα δκυο χρόνια

Tatsa said...

Είσαι ζάβαλλε μου, κρίμα, ελυσεν σε η μίλλα μου.
Την επόμενη φορά που να σου κάμει έτσι νούρκημα δώστου μιαν ανάποδη να δεις εσύ.
Κάποτε χρειάζουνται τζαι τούτα.

Ασυγχώρητη said...

Εόλικα μου εν ηξέρω. Είπε μου το πριν 2-3 χρόνια και από ότι ξέρω συνεχίζει να το κάμνει. Μπορεί ναν digital τωρά οι φωτός. :P

Eólica said...

@Ασυγχώρητη: ου συγνώμην, κόρη! Είδα τα "Α" στην αρχή τζιαι εσυγχύστηκα...είπα τζι εγώ να απαντούσε με τόσο ήπιο ύφος η Αχάπαρη...

thalassamov said...

Σοβαρά,πώς τα καταφέρνετε;!!!!

Οκ,ώρες ώρες τολμώ να πιστέψω πως η υπομονή εξασκείται με τον σκύλο αλλά μετά επανέρχομαι στην πραγματικότητα και ο τίτλος "νονά" εν μια χαρά!

Να μην παραιτηθείς,θα ισιώσουν.
Σοβαρά γιατί οι άνδρες οδηγοί ΑΝΤΙΔΡΟΥΝ τόσο χυδαία και αποτομα μόλις δουν γυναίκα οδηγό; Και ξέρουν πως φταίνε "αλλά χαλλόου,εν γυναίκα,μαννός που της έδωκε τιμόνι!"
Την επόμενη φορά στην Κύπρο,μπορεί να έρτουν τα χιονιούθκια πριν ανοίξει το στόμα του! (μαννός σε στενό μονόδρομο που μου έβαλε τις φωνές)

Για τις άδειες με αρρώστειες,νιώθω σε.Μόλις χάσαμε 4μερο σαββατοκύριακο λόγω κρυολογήματος.
Οκ,σταματώ! :) :((((((( κούχχου κούχχου

Sike said...

dear y'all, να επαναλάβω πρώτον ότι τούτοι οι κρίσουλλοι ΔΕΝ είναι σύνηθες φαινόμενο και δεύτερον ΔΕΝ μπαίνεις σε διαδικασία να συζητάς when they are possessed, απλά αφήνεις τους να ηρεμήσουν.

Τζείνος που είπε να του γυρίσω τζιαι καμιάν (σόρρυ βαρκ να κάμω σκρολλ, νομίζω η τάτσα), εγύρισεν του την εν ώρα κρισάρας τζιαι είδεν ότι ωσάν από θαύμα το μωρόν έφερεν τα μίλια του; Σόρρυ (αγκαίν) αλλά εν είδα ποττέ μού, ούτε και φαντάζουμαι, ένα μωρό να κλαίει τζιαι μόλις φάει τον πάτσο να σιωπήσει. Νομίζω εν πιο φυσιολογικό να κλαίει παραπάνω.

Για όσους διερωτάστε πώς αντέχουμε κτλ, έννεν δύσκολο αν μπεις στον κόπο να καταλάβεις λλίο τα γιατί του μωρού. Άμα ξέρω ότι αρέσκει του να ξηκολλά τα παπούτσια του μόνος του, με το να του τα φκάλω εγώ εν σαν να τον λούνω με πεζίνα τζιαι να τον άφτω.

Άτε κανεί κήρυγμα που μένα, όσοι ενδιαφέρεστε κάμετε google "how to handle tantrums" τζι εννάσαστε οκ.

Που τον ΣΙΚ παραιτούμαι γιατί των άνωθεν είχε προηγηθεί ένα πέρασμα που τον Τουρκομαχαλλά. Δίπλα μου επάρκαρεν ένα ζευκάρι με οδηγό τη γεναίκα, η οποία εκάπνιζεν με βαοσταγκωμένα τα παράθυρα και πίσω μωρά. Τζιαι ώσπου να σκεφτώ πώς να αντιδράσω, ήρτεν επάρκαρεν άλλος στην άλλη πλευρά που εξητίμαζεν τα κοπελλούθκια του στο αυτοκίνητο τζιαι επαούριζεν όπως τον καθυστερημένο ότι γαμά πολλά πράματα, την πίστην του, τη ράτσα του, το κέρατο του κτλ. Τζιαι άφηκα τους ούλλους ανίσιωτους.

Ευχαριστώ.

SKonte said...

Καληνυχτα Sike. Αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ. Καληνυχτα.

Anonymous said...

Τζιαι είπα σας σιήλιες φορές να βάλλετε disclaimer όταν θα γράψετε για τα κακά των μωρών σας για εμάς που ακόμα εν εκάμαμε δικά μας! Πάω να γοράσω αντισυλληπτικά τζιαι προφυλακτικά!!

Joy tears

Leni said...

Όουυυ... :/
Βαστάς;
Πάντως τζαι'γώ που ήμουν τόσο καλόβολο μωρό (έτσι έχουν να πουν ούλλοι) ΘΥΜΟΥΜΑΙ μια φάση που ήρτε το λεωφορειούι του νηπιαγωγείου να με συνάξει τζαι έκλαια απαρηγόρητα τζαι εν έθελα να μπω μέσα. Τζαι ο παπάς μου έπρεπε να πάει δουλειά. Άρα πρέπει να μεν είναι ασυνήθιστα πράματα. Επίσης, αν κρίνω που την ξαδερφούλα μου που τους έκρουσε τζαι εκαούρτισεν τους ως τα 5, εν ακούεται άσχημος ο δικός σου ρε :Ρ

Εβίωσα τζαι'γώ τούντην ματαίωση με τη δράση του ΣΙΚ. Αλλά δικαιούμαστε να παραιτηθούμε; Ποιος εν να μείνει στη θέση μας; Α;;

κι αγνάντευε... said...

Ρε παιδί μου, η κόρη μου ξεκίνησε τις υστερίες από 15 μηνών!!! Τι θα γίνει δηλαδή στα 2;;; Ωιμέ...

Ελένη said...

Σχεδόν εκατουρήθηκα που το γέλιο. Είσαι απίστευτη :-)