Πέτε μου τα λλίο

Ώσπου να πάω τζιαι νάρτω, ελύσετε το κυπριακό, εχαρτώσαμεν σας (με άδρωπο), εγεννήσετε, εβολήσετε, εγεννοβολήσετε, ο τζίντζικας, ο μίντζιρας, ο τζίντζιμιντζιχόντζιρας.

Πέτε μου να δούμεν.
Αν θυμηθώ ότι έγραψα τζι έρτω πίσω να δω...

Και κάτι ακόμη

Να σας πω τζιαι κάτι άλλο τωρά που έβρασα.

Ξέρετε τι απολαμβάνω τελευταίως; Τι με πελλανίσκει;; Τι με ξεχειλίζει από αγαλλίαση;; Τι με εκστασιάζει;; Κάτι που προηγουμένως ούτε εδιανοήσουν μαζί μου:

Να διαφωνεί κάποιος μαζί μου τζιαι να μου το λαλεί.

Shαίρουμαι ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ άμαν κάποιος λαλεί μου ότι εν πελλάρες που λαλώ.

Ο λόγος εν επειδή αρέσκει μου να βρίσκει ο άλλος το θάρρος να εκφράσει τη διαφωνία του. "Θάρρος", παντές τζιαι είμαι τίποτε ο κκουλλάς τζιαι εννά τους φάω αν δεν συμφωνούν.

Ταυτόχρονα, εν κάτι που εν καταλάβουν πολλοί: το ότι ΔΕΧΟΥΜΑΙ να διαφωνείς. Εν χρειάζεται να σκοτωθούμε, ούτε θα σε μισώ τζιαι θα σου βάλλω κατάρες. Πε μου γιατί πιστεύκεις ότι έριξα παμμέγιστη τσιόφτα τζιαι άφηστα μανίτζια σου κάτω, έθθα δερτούμε.

Μόνο μεν ρίχνεις το επίπεδο με βρισιές, φωνές ή χαρακτηρισμούς γιατί απλά θα έχεις τον οίκτο μου τζιαι δεν θα σου απαντήσω ποττέ. 

ΔΕΧΟΥΜΑΙ να διαφωνείς τζιαι πάλε φίλοι εννάμαστε. 

Ούφφου έγινα πολλά αγαπησιάρα τζιαι εν ήμουν ποττέ έτσι. Προηγουμένως εν εμπορούσα καν να ΔΙΚΛΙΣΩ να δω κάποιον που εν επίστευκε τα ίδια με μένα. Εν υπήρχε για μένα, απλά εκαταλιούσε εμβαδόν πας τη γη.

Speaking of feedback. "Πράματα που θέλω να πω στο facebook αλλά #3":

Άμα γράψω ή μοιραστώ κάτι στο φέησπουκ που σε κάμει να γελάσεις ή να σου αρέσει ή να συγκινηθείς ή και τα τρία ή και τα δύο,

...

.....

.........

ΚΑΜΕ LIKE.

Σαφώς και δεν μετρώ την αξία μου σε likes, ούτε και με κόφτει, ΑΛΛΑ μεν έρκεσαι μετά που θκυο εφτομάες που έγραψα κάτι να μου πεις ότι εγέλασες πολλά τζιαι έδειξες το τζιαι σε άλλους τζιαι εγελούσετε παρέα ή ότι άρεσεν σου τόσο πολλά που το ετύπωσες τζιαι έβαλες το πας τον τοίχο σου να το θωρείς. Ενώ εν έκαμες like.

Τζιαμέ ακυρώνω σε.

To like εν ένας μούχτιν και ανώδυνος και υπεργλήορος τρόπος να δείξεις εκτίμηση σε κάτι ή κάποιον. Αφού σου άρεσε, κάμε like τζιαι πήαιννε πάρακατω. Ακυρώνω σε γιατί εν έshεις την πώστηλένε, τζείνο που απαιτείται τέλοσπάντων, για να ευαρεστήσεις έναν άνθρωπο. Όι πως σε εκαρτέρουν, επαναλαμβάνω.

Εγώ αντρέπουμαι να μου αναφέρνουν ένα ποστ τους στο fb στο οποίο εν έκαμα like τζιαι να ομολογώ ότι το είδα. Παίζω πελλόν, ότι εν το είδα.

Τζι εσύ, επίσης, που κάμνεις like ΜΟΛΙΣ ποστάρω ένα βίντεο που διαρκεί 5 λετπά ή ένα άρθρο που θέλει θκυο μέρες θκιάβασμα, πάλε έχεις τον οίκτο μου. Το ενόμισες ρε, ότι επόσταρα το για να πιάσω likes αντί για να θκιαβάσεις θκυο πράματα;

Εγώ άμα ποστάρει κάποιος Just Now ένα βίντεο πιχί που το ξαναείδα τζιαι άρεσεν μου, περιμένω να περάσει η ώρα που διαρκεί το βίντεο (τάχα είδα το) τζιαι μετά να κάμω like.





First World Problems, ναι.

:)

Chit Chat Issues

Εδώ και πολύ πολύ πολύ καιρό νιώθω ότι είμαι ΤΡΕ ΜΠΑΝΑΛ. Ότι δεν είμαι καλή παρέα γιατί δεν έχω κάτι να πω.

Βαρκ να κουβεντιάζω στα τηλέφωνα.

Βαρκ να μου κατηγορούν άλλους.

Βαρκ να μου μιλούν για τον εαυτό τους.

Εν μου αρέσκει να κουτσομπολεύκω. 

Εν μου αρέσκει να μιλώ για μένα. Κάποτε ήταν το μόνο πράμα που έκαμνα.

Εν μου αρέσκει τζιαι δεν μου περνά να μιλώ για τον καιρό και συναφή ανούσια πράματα.

Θα ανοίξω το στόμα μου είτε για να φάω, είτε για να χασμουρηθώ είτε για να μιλήσω για κάτι που πρέπει να συζητηθεί, να πω άποψη (εφόσον ζητήθηκε), να προτείνω λύση ή να ζητήσω παραιτέρω πληροφορίες για το θέμα υπό συζήτηση.

Ειλικρινά ζηλεύκω τζείνους που μπορούν αβίαστα να αννοίουν κουβέντα για το οτιδήποτε - χωρίς να πρέπει να καταλήγει κάπου, απλά να γεμίζουν τα κενά σιωπής. Κάποτε επιχειρώ το, αλλά νιώθω βλακάκι τζιαι παραιτούμαι γλήορα.

Έχω γεναίτζιες στον περίγυρό μου ασπούμε, που αφού κάτσουμε να φάμε τζιαι οι αδρώποι μιλούν για μάππα/πολιτικά/ξερωγώ, τζείνες θα πεταχτούν μες την κουβέντα για να πουν ότι σήμερα το φαΐ εκάμαν το με το τάδε λάδι τζιαι το τάδε υλικό που εγοράσαν που τον τάδε μπακάλη γιατί είshεν την τάδε προσφορά. Τζιαι ότι αφήσαν το να καταστηθεί παραπάνω σήμερα παρά την άλλη φορά τζιαι αν δεν εν πιο γλυτζύ;

Τζιαι μετά τη σύντομη διακοπή, συνεχίζει η συζήτηση της μάππας/πολιτικής/ξερωγώ. Τζιαι μετά που λλίο πάλε η γεναίκα να πετάσσεται για να πει ότι έκαμε τζιαι γλυκό κκεράζι τζιαι να μας βάλει μετά να δοκιμάσουμε να της πούμε αν εν καλό.

Ένηξέρω αν σας ακούεται οκ τούτο, αλλά εγώ εν μπορώ να διακόψω κανένα την ώρα που μιλά - ιδίως για να του πω κάτι άσχετο που πιστεύκω τζιόλας ότι χέστηκε και δεν τον αφορά. ΠΟΝΝΑ φάμεν φέρμου το κκεράζι. Εν ανάγκη να μου το πεις σαν μιλούμε για κάτι άλλο;

Μια άλλη, σαν μιλά ενθουσιασμένα ο άντρας της με κάποιον για δουλειές, φωνάζει του να δει την βαφτιστιτζιή του που εννά του πει τραγουδάκι.

Η άλλη σήμερα. Είπαμεν μια-θκυο κουβέντες για το ότι εχάλασεν πάλε λλίο ο καιρός τζιαι τζιαμέ που εθεωρούσα ότι το εξαντλήσαμε (-"Έππεσεν η θερμοκρασία πάλε α;" -"Μμμ, ναι") λαλεί τούτη: "Παιθκιά σήμερα το πρωί εσηκώστηκα που τες 6, επήρα βόλτα το Φοίβο τζιαι 7 παρά ήμουν στο μπάνιο. Εν ήταν να κάμω τα μαλλιά μου αλλά τελικά είπα να τα κάμω γιατί ήταν η τρίτη μέρα τζιαι μετά τες τρεις μέρες ξέρεις, λαδώνουν κάπως. Έκαμα τα μαλλιά μου, εστέγνωσα τα, τζιαι εφόρησα τούτη τη μπλουζούδα, njίσε να δεις, εν πολλά λεπτή, njίσε να δεις, αλλά επειδή έshει μανικούδι ξέρεις, όσο νάναι άμα καλύπτει τους ώμους εν κρυώνεις τόσο..."

Στο μεταξύ εγώ, που το "εσηκώστηκα που τες 6" επερίμενα την κορύφωση του δράματος, το ΛΟΓΟ για τον οποίο μιλάς τζιαι λαλείς μας ίντα ώρα εσηκώστηκες αμέσως μετά που είχαμε κουβέντα για τον καιρό. Όταν εκατάλαβα ότι ο λόγος ήταν η μπλουζούδα με το μανικούδι παρολλίο να κουτουλλήσω πας το τραπέζι. Στο μεταξύ οι άλλοι εnjίζαν πας την μπλουζούδα.

Ασπούμε, τι ανθρώποι εν τούτοι που νιώθουν ότι μας ΚΟΦΤΕΙ αν ελούσαν τα μαλλιά τους ΜΕΤΑ που επήραν τον Φοίβο βόλτα τζιαι ΓΙΑΤΙ; Που εν μπορούν απλά να πουν "ευτυχώς έβαλα μπλουζούδα με μανικούδι τζι έτσι εν κρυώνω σήμερα"; CUT TO THE FAKKING CHASE MAN.

Τις προάλλες ήρτεν ένας συνάερφος τζι εστρογγυλόκατσεν κοντά μου τζιαι πέραν του "γεια, τι κάνεις" εν είχα τίποτε άλλο να του πω. Είπα όμως να πιεστώ να κάμω κουβέντα, idle chit chat το λεγόμενο. "Πώς επεράσαμεν το σ/κ;" έκαμα το λάθος να ρωτήσω.

Μετά τες 5 πρώτες λέξεις που κατάλαβα ότι η απάντησή του δεν θα ήταν το "καλά/μια χαρά/επήα θάλασσα/επήα στα shιόνια", απλά έχασκα πάνω του καθώς μου παρέθετεν το φουλ πρόγραμμά του με ώρες τζιαι λεπτά (τζιαι κάποτε εδιόρθωνεν τζιόλας, "μάλλον όι, εν 6.30 που ήρτεν ο Παυλής γιατί 6 είshεν μπάσκετ") τζι εσκέφτουμουν πόσα πρέπει να μου δώκετε για να ξαναρωτήσω ποτέ πώς ήταν το σ/κ του.

Εν οι άλλοι πρήχτηες ή είμαι εγώ zero tolerant στην ανθρώπινη φωνή;

Βέβαια, όπως προείπα, ζηλεύκω τζιαι θα έθελα να ήμουν τζι εγώ έτσι. Γιατί τούτοι που εν έτσι έχουν ένα άλφα ενδιαφέρον στην παρέα τους. Εγώ απλώς κάθουμαι τζιαι διερωτούμαι γιατί να μεν με κόφτουν τζι εμένα τούτα ούλλα που λαλούν. 

-------------------------------------------------

Εθθυμήθηκα όταν επήα πανεπιστήμιο τζιαι για πρώτη φορά έλεα την άποψή μου μπροστά σε μια ομάδα ανθρώπων. Επερίμενα ότι έθθα με αφήναν να ολοκληρώσω την πρότασή μου, ότι κάποιος ως συνήθως θα ξεκινήσει να λαλεί τα δικά του, αλλά με έκπληξη-σοκ-και-δέος άκουα τον εαυτό μου να μιλά τζιαι τους άλλους να ακούουν χωρίς να διακόπτουν. Πράμα που με ανάγκασε να επινοήσω κάτι για να τελειώσει η πρόταση γιατί δεν επερίμενα ποττέ να την φτάσω ως το τέλος.

#issues #kai #pali #issues

-------------------------------------------------

Κόφκω το άδοξα (πάλε). Αλλά έννεν ακριβώς τούτα που εσχεδίαζα να πω.

Τέλος πάντων, δουλεύκω το. Όσο δουλεύκεται.

Αλλά λατρεύω να κάθουμαι με κάποιον τζιαι να μεν λαλούμε τίποτε τζιαι να μεν νιώθουμε ότι πρέπει να πούμε κάτι.

Απλά να κάμνω το σμιλί μου.

Προς μάμα φίλου του 5χρονου γιου μου Ή ο Τ με τους δύο μπαμπάδες

Μισή φορά συναντηθήκαμε και ανταλλάξαμε τες στερεότυπες κουβέντες "μα είσαι η μάμα του Τ(άδε); χαίρω πολύ" και "να κανονίσουμε να βρεθούν τα μωρά να παίξουν". Σε εκείνη τη μισή συνάντηση έμαθα μόνο το όνομά σου.

Εψές που έβαλλα το γιο μου να κοιμηθεί έμαθα κι ότι έχεις δύο μπαμπάδες για τον Τ. Με τον Α ετσακωθήκετε μια μέρα και έκλαιες και ο Α επήεν να ζήσει σε άλλο σπίτι γιατί εν σε θέλει. Με τον Β κοιμάστε σε ξεχωριστά κρεβάτια και κάτι άλλα που δεν θα τα γράψω για να μεν σε φωτογραφίσω άλλο.

Δεν σε κρίνω. Τα γράφω για να τα δούμε όσοι θεωρούμε είτε πως α) εν μιτσιοί, εν καταλάβουν, εν οκ, είτε πως β) τα εν οίκω μη εν δήμω.

Ξέρεις, παραπάνω εμένα ελύπησεν με το "επήεν σε άλλο σπίτι γιατί εν την θέλει". Ό,τι κι αν παίζει ή δεν παίζει μεταξύ σας, τα μωρά πληγώνονται αν ο ένας γονιός δεν θέλει τον άλλο. Πληζ μεν του λαλείτε έτσι, έβρετε κάτι άλλο. Δεν ξέρω τι.

Τζιαι την επόμενη φορά ποννα βρεθούμε σε κάποια εκδήλωση του σχολείου, θα κάμω πως δεν ξέρω τα προσωπικά σας... Όπως κάμνει τζιαι με μας η δασκάλα ένηγουέη.

Ναι γεια σας;

Εν τζι εν ανάγκη να επαναλαμβανόμαστε κάθε φορά που έχουμε reunion.

Δύο πράματα. Το ένα είναι "Πράματα που θέλω να πω στο facebook αλλά #2":

ΑΜΑ ΛΑΛΕΙΤΕ "ΧΕΙΡΟΠΟΙΗΤΟ" Ο ΑΛΛΟΣ ΝΟΜΙΖΕΙ ΟΤΙ ΕΚΑΜΕΤΕ ΟΥΛΛΟ ΤΟ ΜΑΣΚΑΡΑΛΛΙΚΚΙ ΕΣΕΙΣ. ΜΕ ΤΑ ΣΙΕΡΚΑ ΣΑΣ. ΜΕ ΠΡΩΤΕΣ ΥΛΕΣ. ΦΡΟΜ ΣΚΡΑΤΣ.

ΕΝΝΕΝ ΧΕΙΡΟΠΟΙΗΤΟ ΤΟ ΜΠΡΕΛΟΚ ΑΝ ΕΠΙΑΣΕΣ ΕΝΑ ΣΤΡΟΥΜΦΑΚΙ ΚΑΙ ΕΡΕΞΕΣ ΤΟ ΠΑΣ ΣΕ ΕΝΑ ...ΜΠΡΕΛΟΚ!! (KEYRING?)

#pikra #ennasouperasei

Το άλλο εν εντελώς άλλο. Πέρσι έγραψα κάτι (εν ούλλα πέρσι) για το πώς βλέπω το θάνατο και επειδή άρεσε σε αρκετούς η "κοσμοθεωρία" τζείνη, τωρά παραθέτω ένα άλλο παρόμοιο που ήβρα: 

In a mother’s womb were two babies. One asked the other: “Do you believe in life after delivery?” The other replied, “Why, of course. There has to be something after delivery. Maybe we are here to prepare ourselves for what we will be later.”

“Nonsense” said the first. “There is no life after delivery. What kind of life would that be?”

The second said, “I don’t know, but there will be more light than here. Maybe we will walk with our legs and eat from our mouths. Maybe we will have other senses that we can’t understand now.”

The first replied, “That is absurd. Walking is impossible. And eating with our mouths? Ridiculous! The umbilical cord supplies nutrition and everything we need. But the umbilical cord is so short. Life after delivery is to be logically excluded.”

The second insisted, “Well I think there is something and maybe it’s different than it is here. Maybe we won’t need this physical cord anymore.”

The first replied, “Nonsense. And moreover if there is life, then why has no one has ever come back from there? Delivery is the end of life, and in the after-delivery there is nothing but darkness and silence and oblivion. It takes us nowhere.”

“Well, I don’t know,” said the second, “but certainly we will meet Mother and she will take care of us.”

The first replied “Mother? You actually believe in Mother? That’s laughable. If Mother exists then where is She now?”

The second said, “She is all around us. We are surrounded by her. We are of Her. It is in Her that we live. Without Her this world would not and could not exist.”

Said the first: “Well I don’t see Her, so it is only logical that She doesn’t exist.”

To which the second replied, “Sometimes, when you’re in silence and you focus and you really listen, you can perceive Her presence, and you can hear Her loving voice, calling down from above.”

~ Útmutató a Léleknek

Αυκά τζιαι μεν χάννεστε.

Άλλον, εσείς;

Επανέρχομαι στα μπλογκοσφαιρικά δρώμενα με θέμα που ποσώς με ενδιαφέρει απλά έτυχε να φκάλω πατέντα απόφθεγμα από μέσα και είπα να το καταγράψω.

Με αφορμή που ο συνομιλητής μου διάβαζε για το θάνατο ενός 83χρονου ομοφυλόφιλου συγγραφέα, εξέφρασεν μου την έκπληξήν του με το γεγονός ότι ο συγγραφέας τούτος, καθώς και άλλες ομοφυλόφιλες περσόνες που βρήκαν τον θάνατο στα χέρια εραστή τους, είχαν όρεξη in the first place, 100 χρονών πλάσματα.

Τζιαι να μου λαλεί ότι στα κείμενά του τούτος εperrierπεριέγραφε πως επρόσφερε λεφτά σε πακιστανούς ντελιβεράες για του (τον;) κάτσουν μια σταμή τζιαι πού εβρισκεν τόσην όρεξη 83 χρονών γέρος, εφόσον στους φυσιολογικούς -εννοώντας τους ετεροφυλόφιλους- γέρους η όρεξη ποκάθεται.

Και παρόλο που με τες τελευταίες μου παύλες πρέπει να ίγκωσα πόντους που τυχόν ομοφυλόφιλους αναγνώστες, του συνομιλητή μου απάντησα του ότι τούτο εν άλλη μια απόδειξη ότι πρόκειται για ανωμαλία του συστήματος και όχι κάτι φυσιολογικό, που λειτουργεί με τρόπο που δεν καταλαβαίνουμε. Η ανωμαλία, ρητόρευσα, όπως και η κάθε αρρώστεια, φαίνεται δεν έχει όριο ηλικίας, δεν ποκάθεται όσο γερνάς. Το αφύσικο δεν φθείρεται, αν και (δια)φθείρει. Το φυσιολογικό δεν φθείρει, αλλά φθείρεται.

Ξέρω ότι οι ατάκες μου προσφέρονται για σεντόνια κριτικής, αλλά βαρκ να μπω σε οποιαδήποτε συζήτηση. Απλώς ξεκαθαρίζω με πολλήν αγάπη ότι δεν καταδικάζω ούτε κρίνω τους ομοφυλόφιλους (ποιος με διόρισε δικαστή ένηγουέη;) με το να πιστεύκω ότι πάσχουν από μια ανωμαλία. Ούτε τους καρκινοπαθείς καταδικάζω επειδή προσέχω που τον καρκίνο.

(Σάννα θωρώ ήδη σχόλια μπροστά μου.... "ΕΝ ΤΟ ΙΔΙΟ Ο ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΤΖΙΑΙ ΟΙ ΕΡΩΤΙΚΕΣ ΜΟΥ ΠΡΟΤΙΜΗΣΕΙΣ;;" Oh well. Βαρκ.)

Τούτα ούλλα καθώς έκαμνα σμιλί.

Τελευταίως κάμνω πολλύ σμιλί.

Πάρα πολλύ σμιλί.

Μόνο σμιλί.

Σμιλί for president.