»

Wednesday, July 13, 2011

Μαζοχιστικά

Το μόνο σίουρο σε τούντην ζωή εν ο θάνατος. Ούλλοι ανεξαιρέτως θα πεθάνουμε.

Όταν πρωτοαφίχθηκε ο άθρωπ, έπιαννεν με ώρες-ώρες μια ψευδοκατάθλιψη που τάχα έφερα στον κόσμο ένα πλασματούι που κάποτε εννα πεθάνει. Εν έshει να γλυτώσει. Τζιαι μαραζώνω που τα αθρωπούθκια μου μια μέρα θα πεθάνουν.

Τωρά επροχώρησα το τζι άλλο. Κάθουμαι τζιαι θωρώ τον Ulu που τζοιμάται όπως το shοιρί το αντζιελοκάμωτο τζιαι φαντάζουμαι διάφορα σενάρια του τέλους του.

Μπορεί να συμβεί σε 2 χρόνια όταν θα πάει νηπιαγωγείο και θα τον πουκουππίσει ένα άλλο αλητομωρό που την τσουλήθρα τζιαι θα μείνει.

Μπορεί αύριο να δω κάτι περίεργες τάτσες πάνω του τζιαι ώσπου να τον πάρω γιατρό να πρηστεί ολόκληρος τζιαι να σταματήσει να αναπνέει.

Μπορεί να γίνει 15 χρονών τζιαι να είναι αθλητής τζιαι να ππέσει το αεροπλάνο που μεταφέρει την ομάδα του σε αγώνες στο εξωτερικό.

Μπορεί να γίνει 93 χρονών τζιαι να πεθάνει ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά στον ύπνο του.

Μπορεί να πεθάνει μόνος τζιαι ξεχασμένος στα 78 του σε ένα γεροκομείο.

Μπορεί στα 7 του να παρουσιάσει καλπάζων καρκίνο.

Μπορεί στα 22 του να κάμει σούζα με την μοτόρα (του φίλου του) τζιαι να γίνει δύο με το δέντρο.

Μπορεί στα 70 του να γίνει υπουργός τζιαι ο άθρωπ αρχηγός αστυνομίας τζιαι να τα κάμουν πίλιες τζιαι να παραιτηθούν τζι οι θκυο (οκ, τούτον εν πολιτικό τέλος και όχι σωματικό - τζιαι σημαίνει ότι θα είμαι εγώ πεθαμένη γιατί μόνο πάνω που το πτώμα μου θα γίνουν πολιτικοί που τα κάμνουν πίλιες).

Μπορεί ένα μήνα πριν πάει για σπουδές να μου τηλεφωνήσουν να μου πουν ότι έγινεν κεϊμάς.





Μπορεί να τους κρεμμάσω ούλλους σειρά πας το ττέλλι στην αυλή μου τζιαι να τους κάμνω λουρίες-λουρίες με αγιωμένο τσιακκούι.



16 comments:

SKonte said...

me fovizeis ores ores xeris to e?

misharos said...

Ή μπορείς απλά να χαμογελάς που ζουν κόμα τζιαι να τους σιέρεσε καθε μερα που περνά :)
Τζιαι αν συμβεί κάτι που τα πουπάνω, που εν πιθανό, ας συμβεί. Κακή τύχη.
Απλά μεν κλαίεις πριν το κακό.
Όσο για κάποια, όπως το τελευταίο, δυστυχώς εν έξω που τον έλεγχο σου.

Ξενοφίλιος said...

Ξέρω ότι εν φημίζουμαι για την αισιοδοξία μου αλλά εσύ μάσιεσαι να μου κλέψεις τον τίτλο...μπορεί να συμβεί κάτι που τούτα, κάτι καλλύτερο ή κάτι σιειρόττερο...τζιαι όι μόνο στα εξάιρετα αθθρωπούθκια σου αλλά στον καθένα που μας. Κάθε λεπτό που ζούμεν, κάθε ανάσα μας, φέρνει μας πιο κοντά στον χάρο. Τζιαι τούτη εν η γλύκα της ζωής μας, ότι τίποτε έννεν σίουρο εκτός που τον θάνατον, όπως είπες. Γιαυτόν ζήσε τωρά που μπορείς τζιαι άφησ'τα μοιρολόγια για τζιείνους που ννα ζήσουν να σε θάψουν..

john said...

εγώ πάλε θα σου πω να κόψεις τα ληγμένα.
αφού βλαφτουν σε.
γιατί τα συνεχίζεις?

drakouna said...

Στην αρχή εθκιάβασα "αγιωμένο τακκούνι" (άτιμη μυωπία!) τζιαι η πρώτη μου σκέψη ήταν "τουλάχιστον να είναι στιλέττο".

Αλλά μετά το ξαναθκιάβασα και είμαστε οκ. Μια χαρά σε βλέπω.

Sike said...

ξενοφίλιε et al, εν είμαι «απαισιόδοξη» στο θέμα του θανάτου (το να είναι κάποιος «αισιόδοξος» εν σαν λαλεί ότι έshει chance να μεν πεθάνει δηλαδή ή έστω ότι εννά πεθάνει χωρίς να το καταλάβει). Μάλλον ρεαλίστρια καλύτερα.

Όσο για τα σενάρια που ..εκπόνησα, απλά δείτε πόσο πιθανό είναι να πεθάνεις «στα 93 σου ανώδυνα, ανεπαίσχυντα και ειρηνικά σαν τζοιμάσαι» και πόσο να πάθεις κάτι άλλο. Ο θάνατος συνήθως εν με κάποιο δυσάρεστο τρόπο που έρχεται (αρρώστεια, πνιγμός, ασφυξία, ηλεκτροπληξία, απαγχονισμός, σταύρωση, αποκεφαλισμός, αυτοκινητιστικό, overdose, lethal injection κ.α.).

Στο «τούτη εν η γλύκα της ζωής μας» εννά διαφωνήσω. Γλύκα;; Παρηγόρια, ίσως - το να ξέρεις ότι εκτός που εσένα και εκείνους που αγαπάς, θα ξηλειφτούν τζιαι τα καθήκια, κάτι ένη.

Rania said...

ένεν απαισιόδοξο ούτε scary τούτο που λαλείς..και εγώ ακριβώς το ίδιο σκέφτουμε..

ρίτσα said...

άραγε έχοντας αυτά υπόψη σου μπορείς να είσαι προετοιμασμένη; να μεν πελλάνεις;

ποια κοσμοθεωρία αγκαλιάζει το θάνατο;

postbabylon said...

εφόηθηκα σε κόρη! 'ιντα σενάρια εν τούτα;
μεν αγχώνεσαι μάνα, τα αθρωπούθκια σου θα είνια μια χαρά άππαροι, ωσπου να μεγαλώσουν θα γίνει τζιαι αποστρατικοποιήση!

Φωτεινή said...

Δε θα σχολιάσω τα σενάρια σου περί του τέλους του ulu, γιατί εγώ κάνω τα ίδια και χειρότερα, όχι μόνο για τη δεύτερη, αλλά από την πρώτη κόρη (η δεύτερη κοιμάται ώωωωρες και καμιά φορά μέχρι να πάω να δω αν όντως κοιμάται, έχω πείσει τον εαυτό μου ότι θα πάω και θα τη βρω να μην αναπνέει).

Θα σχολιάσω μόνο αυτό "Όταν πρωτοαφίχθηκε ο άθρωπ, έπιαννεν με ώρες-ώρες μια ψευδοκατάθλιψη που τάχα έφερα στον κόσμο ένα πλασματούι που κάποτε εννα πεθάνει." Κι εγώ το σκεφτόμουν αυτό στην πρώτη και αναρωτιέμαι πόσο εγωιστικό είναι που παρόλα αυτά, ήθελα να φέρω στον κόσμο άλλο ένα μωρό που θα πεθάνει (και θέλω κι άλλο, πόσο εγωίστρια πια?). Δεν είναι άκρως εγωιστικό;

Anonymous said...

είχα τζιε γώ τουντες σκεψεις ή παρόμειες τουλάχιστο... Απλά όπως είπε τζιε ο Μισιαρό, αντί να σκέφταισε το πότε ενα παιθάνουν τζιε το ότι ενα παιθάνουν καλυτέρα σκέφτου οτι ενα φκούν στον κόσμο νέοι ανθρώποι με την δική σου μοναδικη πινελιά! Να τα χεραισε καθε μέρα που ττα θορείς:) τζινο που ενοεί ο Ξενόφιλος με την γλυκα της ζωης νομίζω εν το οτι,αφου το τέλος εν αναπουεκτω έχουμε ένα λογο παραπάνω να εκτιμούμαι τη ζωη μας τζιμε να τη απολαβάνουμαι στο φουλ!

Pasxalina said...

τζαι αλυσοπρίονο ενίοτε (αντί τσακκούι)

Πεζούνι said...

Πρίν κάμεις το τελευταίο, πιάσμε έναν τελέφωνον να έρτω με την κάμεραν.

Αχάπαρη said...

Να τους κόψεις την κκελέ τους τζιαι να την κλωτσάς σαν τη μάππα.

Αχάπαρη said...

Να τους κόψεις την κκελέ τους τζιαι να την κλωτσάς σαν τη μάππα.

Ina said...

Εν τζιαι λία που λαλείς!